Gebruikershulpmiddelen

Site-hulpmiddelen


namespace:anarchisme_en_organisatie

Verschillen

Dit geeft de verschillen weer tussen de geselecteerde revisie en de huidige revisie van de pagina.

Link naar deze vergelijking

Beide kanten vorige revisie Vorige revisie
Volgende revisie
Vorige revisie
namespace:anarchisme_en_organisatie [21/06/19 10:07]
defiance
namespace:anarchisme_en_organisatie [26/02/20 23:06]
defiance
Regel 2: Regel 2:
 //Door [[Rudolf Rocker]]// //Door [[Rudolf Rocker]]//
  
-  * Geschreven1921 +  * Oorspronkelijke titelAnarchimus und organisation 
-  * OrigineelVerlag Freie Arbeiter, Berlin +  * Verschenen1921 
-  * Bron: Uitgave van het Sociaal-Anarchistisch Verbond (S.A.V.) ​mo+  * Bron: [[https://​archive.org/​details/​RudolfRockerAnarchismeEnOrganisatie|Anarchisme en Organisatie]], ​Sociaal-Anarchistisch Verbond (S.A.V.); Anarchismus und Organisation,​ Verlag Freie Arbeiter, Berlin 1921
   * Vertaling: uit het Duits door N. K.    * Vertaling: uit het Duits door N. K. 
-  * Modernisering: Tommy Ryan (In de Nederlandse vertaling van de S.A.V. ​ontbrak ​een stuk tekst aan het einde van hoofdstuk 3. Dit is gecorrigeerd) +  * Digigialisering en modernisering: Tommy Ryan (Noot: in de Nederlandse vertaling van het S.A.V. ​is een stuk tekst aan het einde van hoofdstuk 3 weggelaten. Dit is in deze tekst hersteld aan de hand van het Duitstalige origineel)
- +
-----+
  
 In //​Anarchisme en Organisatie//​ zet Rudolf Rocker de noodzaak van organisatie voor de anarchistische beweging uiteen. In deze brochure tracht Rocker aan te tonen wat het spanningsveld is tussen individualisme,​ de afwijzing van organisatie en collectieve bovengrondse organisatie aan de andere kant. Hij probeert aan de hand van voorbeelden door de geschiedenis heen een balans op te maken wat een effectieve anarchistische beweging maakt. Hij gaat in op voorbeelden waarbij de beweging, al dan niet gedwongen, ondergronds opereerde, successen boekte door publiekelijk op te treden etc. In //​Anarchisme en Organisatie//​ zet Rudolf Rocker de noodzaak van organisatie voor de anarchistische beweging uiteen. In deze brochure tracht Rocker aan te tonen wat het spanningsveld is tussen individualisme,​ de afwijzing van organisatie en collectieve bovengrondse organisatie aan de andere kant. Hij probeert aan de hand van voorbeelden door de geschiedenis heen een balans op te maken wat een effectieve anarchistische beweging maakt. Hij gaat in op voorbeelden waarbij de beweging, al dan niet gedwongen, ondergronds opereerde, successen boekte door publiekelijk op te treden etc.
 +
 +
 +----
  
  
Regel 189: Regel 190:
 In januari 1904 begon in Berlijn "De vrije Arbeider"​ te verschijnen,​ waarvan de uitgevers zich volledig op het standpunt van de revolutionaire massabeweging richtten en de algemene werkstaking en directe actie propageerden. Een energieke poging in dezelfde richting werd reeds eerder door Rudolf Lange en enige andere kameraden gedaan, die tot dit doel de "​Anarchist"​ uitgaven. Maar op het moment waarop men zich op het standpunt van de revolutionaire massabeweging plaatste, was ook de vraag omtrent organisatie weer acuut geworden. Rudolf Lange was daadwerkelijk steeds één van de vastberadenste voorvechters van een anarchistische organisatie in grotere omvang geweest, en had juist door zijn opkomen voor deze gedachte, meer als eens de tegenspraak van een groot deel Duitse kameraden opgewekt. Toen de conferentie van de “Anarchistische Föderation Deutschlands” (vert. Federatie van Duitsland, 1907) in Mannheim bepaalde richtlijnen in deze richting uitgewerkt en aangenomen had, riepen deze besluiten, zoals niet anders te verwachten was, talrijke protesten op in de anarchistische beweging van Duitsland. Daarbij speelde natuurlijk het oude wachtwoord van de “onbeperkte autonomie van het eigengerechtigde individu” een grote rol speelde. In januari 1904 begon in Berlijn "De vrije Arbeider"​ te verschijnen,​ waarvan de uitgevers zich volledig op het standpunt van de revolutionaire massabeweging richtten en de algemene werkstaking en directe actie propageerden. Een energieke poging in dezelfde richting werd reeds eerder door Rudolf Lange en enige andere kameraden gedaan, die tot dit doel de "​Anarchist"​ uitgaven. Maar op het moment waarop men zich op het standpunt van de revolutionaire massabeweging plaatste, was ook de vraag omtrent organisatie weer acuut geworden. Rudolf Lange was daadwerkelijk steeds één van de vastberadenste voorvechters van een anarchistische organisatie in grotere omvang geweest, en had juist door zijn opkomen voor deze gedachte, meer als eens de tegenspraak van een groot deel Duitse kameraden opgewekt. Toen de conferentie van de “Anarchistische Föderation Deutschlands” (vert. Federatie van Duitsland, 1907) in Mannheim bepaalde richtlijnen in deze richting uitgewerkt en aangenomen had, riepen deze besluiten, zoals niet anders te verwachten was, talrijke protesten op in de anarchistische beweging van Duitsland. Daarbij speelde natuurlijk het oude wachtwoord van de “onbeperkte autonomie van het eigengerechtigde individu” een grote rol speelde.
  
-Dezelfde verschijnselen speelden zich in meer of minder overeenstemmende vorm bijna overal af; het ging juist om vragen, die overal dezelfde werkingen te voorschijn moesten roepen. De bekende ​Nederlandsche ​anarchist Christiaan Cornelissen constateerde deze stand van zaken zeer scherp in zijn interessante studie “Over de evolutie van het anarchisme” geschilderd,​ waarin hij zijn mening aldus weergeeft:+Dezelfde verschijnselen speelden zich in meer of minder overeenstemmende vorm bijna overal af; het ging juist om vragen, die overal dezelfde werkingen te voorschijn moesten roepen. De bekende ​Nederlandse ​anarchist ​[[Christiaan Cornelissen]] constateerde deze stand van zaken zeer scherp in zijn interessante studie “Over de evolutie van het anarchisme” geschilderd,​ waarin hij zijn mening aldus weergeeft:
  
 <​blockquote>"​In verschillende moderne landen heeft het anarchisme zich in de arbeidersverenigingen praktisch eerst baan gebroken als oppositie tegen de gecentraliseerde en gedisciplineerde sociaal-democratie. En veel te snel verviel deze oppositie - zoals dit altijd bij oppositiebewegingen het geval is - in het andere uiterste. Naast de invloed van de literaire- en kunstelementen heeft dit er veel toe bijgedragen het individualisme een zekere steun te geven, en zelfs hier en daar de desorganisatie in de beweging in te voeren. Vooral in het begin van de jaren 1890, toen de zogenaamde individuele actie in Frankrijk tot verschillende bomaanvallen leidde, richtte de individuele kritiek in Frankrijk, Italië, Duitsland, Nederland, Bohemen[16] enz. in het begin op de vorm van organisatie. Later zou ook de organisatie als zodanig worden aangevallen. In de vakverenigingen openbaarde zich de individualistische geest der desorganisatie,​ doordat in de dikwijls pas nieuw opgerichte verenigingen van het begin af aan de vraag op de agenda kwam, of niet ieder reglement, ieder bestuur, de kiem van een nieuwe heerschappij met zich mee bracht. Niet tevreden daarmee, de misdaden van de organisatie te bekritiseren,​ en om alle middelen aan te wenden om te verhinderen dat de bestuursleden in de arbeidersverenigingen te veel macht in handen kregen, zij [.sic], die toch in principe alleen de gevolmachtigden van de leden waren, begonnen de individualisten spoedig de organisatie zelf te bestrijden; altijd dromend van nieuwe “tirannen”. Ook daar, waar het om de regeling van de eenvoudigste verenigingszaken ging. Ook daar werden woorden zoals de ‘tirannisering van de minderheid door de meerderheid’ en de ‘onderdrukking van de individuele vrijheid’,​ als sjablonen gebruikt. Maar de individualistische kritiek overzag daarbij het gevaar dat in de arbeidersorganisatie,​ bij volkomen afwezigheid van iedere reglementering,​ de persoonlijke autoriteit en zelfs de dictatuur van energieke personen zich des te gemakkelijker kan doen gelden, net zoals in de oude maatschappij die men bestreed.” <​blockquote>"​In verschillende moderne landen heeft het anarchisme zich in de arbeidersverenigingen praktisch eerst baan gebroken als oppositie tegen de gecentraliseerde en gedisciplineerde sociaal-democratie. En veel te snel verviel deze oppositie - zoals dit altijd bij oppositiebewegingen het geval is - in het andere uiterste. Naast de invloed van de literaire- en kunstelementen heeft dit er veel toe bijgedragen het individualisme een zekere steun te geven, en zelfs hier en daar de desorganisatie in de beweging in te voeren. Vooral in het begin van de jaren 1890, toen de zogenaamde individuele actie in Frankrijk tot verschillende bomaanvallen leidde, richtte de individuele kritiek in Frankrijk, Italië, Duitsland, Nederland, Bohemen[16] enz. in het begin op de vorm van organisatie. Later zou ook de organisatie als zodanig worden aangevallen. In de vakverenigingen openbaarde zich de individualistische geest der desorganisatie,​ doordat in de dikwijls pas nieuw opgerichte verenigingen van het begin af aan de vraag op de agenda kwam, of niet ieder reglement, ieder bestuur, de kiem van een nieuwe heerschappij met zich mee bracht. Niet tevreden daarmee, de misdaden van de organisatie te bekritiseren,​ en om alle middelen aan te wenden om te verhinderen dat de bestuursleden in de arbeidersverenigingen te veel macht in handen kregen, zij [.sic], die toch in principe alleen de gevolmachtigden van de leden waren, begonnen de individualisten spoedig de organisatie zelf te bestrijden; altijd dromend van nieuwe “tirannen”. Ook daar, waar het om de regeling van de eenvoudigste verenigingszaken ging. Ook daar werden woorden zoals de ‘tirannisering van de minderheid door de meerderheid’ en de ‘onderdrukking van de individuele vrijheid’,​ als sjablonen gebruikt. Maar de individualistische kritiek overzag daarbij het gevaar dat in de arbeidersorganisatie,​ bij volkomen afwezigheid van iedere reglementering,​ de persoonlijke autoriteit en zelfs de dictatuur van energieke personen zich des te gemakkelijker kan doen gelden, net zoals in de oude maatschappij die men bestreed.”
Regel 232: Regel 233:
   * [6] “Het principe van de federatie enz.” en “Over de politieke capaciteit van de arbeidersklasse."​   * [6] “Het principe van de federatie enz.” en “Over de politieke capaciteit van de arbeidersklasse."​
   * [7] Internationale Arbeidersbond – Ook wel bekend als de Internationale of de Eerste Internationale,​ deze werd, na de splijting van de socialistische beweging in autoritair en anti-autoritair,​ later opgevolgd door verschillende nieuwe Internationalen.   * [7] Internationale Arbeidersbond – Ook wel bekend als de Internationale of de Eerste Internationale,​ deze werd, na de splijting van de socialistische beweging in autoritair en anti-autoritair,​ later opgevolgd door verschillende nieuwe Internationalen.
-  * [8] Nederlandsche ​vertaling is uitgegeven door de Roode Bibliotheek. N. K.+  * [8] Nederlandse ​vertaling is uitgegeven door de Roode Bibliotheek. N. K.
   * [9] Jura Federatie – Een antiautoritaire en anarchistische afdeling van de Internationale (de International Workingmen'​s Association (IWA)) uit de Jura, gelegen in het Westen van Zwitserland. De Jura Federatie werd op 9 oktober 1870 opgericht in Saint-Imier tijdens een vergadering van lokale IWA secties. Samen met andere anarchistische secties werden ze na het Haags congres in 1872 uitgestoten van de Internationale. ​   * [9] Jura Federatie – Een antiautoritaire en anarchistische afdeling van de Internationale (de International Workingmen'​s Association (IWA)) uit de Jura, gelegen in het Westen van Zwitserland. De Jura Federatie werd op 9 oktober 1870 opgericht in Saint-Imier tijdens een vergadering van lokale IWA secties. Samen met andere anarchistische secties werden ze na het Haags congres in 1872 uitgestoten van de Internationale. ​
   * [10] Nieuw-Kaledonië - Enkele duizenden opstandelingen moesten na het neerslaan van de legendarische Commune van Parijs (mei 1871) voor straf naar het andere eind van de wereld. Nieuw-Caledonië,​ een eilandengroep in de Stille Zuidzee, was sinds een jaar of twintig Frans gebied en als strafkolonie ingericht.   * [10] Nieuw-Kaledonië - Enkele duizenden opstandelingen moesten na het neerslaan van de legendarische Commune van Parijs (mei 1871) voor straf naar het andere eind van de wereld. Nieuw-Caledonië,​ een eilandengroep in de Stille Zuidzee, was sinds een jaar of twintig Frans gebied en als strafkolonie ingericht.
Regel 246: Regel 247:
   * [20] Aan het einde van de Eerste Wereldoorlog vonden er in Duitsland in verschillende plekken opstanden plaats van soldaten en arbeiders. Hierbij werd uiteindelijk Keizer Wilhelm afgezet. Hoewel libertaire en links-radicalen een revolutie probeerden te ontketenen, werd deze opstand uiteindelijk door de sociaal-democraten,​ die net in de regering waren aangetreden,​ hardhandig de kop ingedrukt.   * [20] Aan het einde van de Eerste Wereldoorlog vonden er in Duitsland in verschillende plekken opstanden plaats van soldaten en arbeiders. Hierbij werd uiteindelijk Keizer Wilhelm afgezet. Hoewel libertaire en links-radicalen een revolutie probeerden te ontketenen, werd deze opstand uiteindelijk door de sociaal-democraten,​ die net in de regering waren aangetreden,​ hardhandig de kop ingedrukt.
   * [21] Het vergaan van de libertaire geest en de overwinning van het autoritarisme van de Sovjet-Unie.   * [21] Het vergaan van de libertaire geest en de overwinning van het autoritarisme van de Sovjet-Unie.
- 
  
 {{tag>​anarchisme organisatie individualisme anarcho-syndicalisme}} {{tag>​anarchisme organisatie individualisme anarcho-syndicalisme}}
namespace/anarchisme_en_organisatie.txt · Laatst gewijzigd: 26/02/20 23:06 door defiance