Gebruikershulpmiddelen

Site-hulpmiddelen


namespace:over_het_fenomeen_van_bullshit_banen

Verschillen

Dit geeft de verschillen weer tussen de geselecteerde revisie en de huidige revisie van de pagina.

Link naar deze vergelijking

Volgende revisie
Vorige revisie
namespace:over_het_fenomeen_van_bullshit_banen [22/03/17 21:37]
defiance aangemaakt
namespace:over_het_fenomeen_van_bullshit_banen [16/10/19 10:14] (huidige)
Regel 3: Regel 3:
   * Originele titel: On the Phenomenon of Bullshit Jibs   * Originele titel: On the Phenomenon of Bullshit Jibs
   * Verschenen: 2013   * Verschenen: 2013
-  * Bron: Over het fenomeen van bullshit banen, Anarchistische Groep Amsterdam, Vrije Bond, 2014; On the Phenomenon of Bullshit Jobs, Strike! Magazine, 2013+  * Bron: Over het fenomeen van bullshit banen, ​[[Anarchistische Groep Amsterdam]][[Vrije Bond]], 2014; On the Phenomenon of Bullshit Jobs, Strike! Magazine, 2013
   * Vertaling: onbekend ​   * Vertaling: onbekend ​
  
-<​blockquote>​Ooit het gevoel gehad dat jou baan verzonnen zou kunnen zijn? Dat de wereld gewoon zou doordraaien als jij niet meer zou doen wat je nu van 9 tot 5 doet? David Graeber onderzoekt het fenomeen van bullshit banen -  iedereen met een baan zou dit aandachtig moeten lezen...<​cite>​Strike!Mag (www.strikemag.org)</​cite></​blockquote>​+<​blockquote>​Ooit het gevoel gehad dat jou baan verzonnen zou kunnen zijn? Dat de wereld gewoon zou doordraaien als jij niet meer zou doen wat je nu van 9 tot 5 doet? [[David Graeber]] onderzoekt het fenomeen van bullshit banen -  iedereen met een baan zou dit aandachtig moeten lezen...<​cite>​Strike!Mag (www.strikemag.org)</​cite></​blockquote>​
  
 ---- ----
Regel 29: Regel 29:
 Het antwoord is duidelijk niet economisch, maar moreel en politiek van aard. De regerende klasse heeft ontdekt dat een blije en gelukkige productieve bevolking met tijd om handen een dodelijk gevaar voor hen vormt. (Kijk maar eens wat er gebeurde toen er bijna zo'n situatie dreigde te ontstaan in de jaren zestig.) Het sentiment dat arbeid als een morele plicht ziet en het daarmee gepaard gaande gevoel dat iedereen die zich niet voor het merendeel van zijn wakende uren aan een of andere strenge arbeidsdiscipline wil onderwerpen ook niets verdient, komt hen erg goed uit. Het antwoord is duidelijk niet economisch, maar moreel en politiek van aard. De regerende klasse heeft ontdekt dat een blije en gelukkige productieve bevolking met tijd om handen een dodelijk gevaar voor hen vormt. (Kijk maar eens wat er gebeurde toen er bijna zo'n situatie dreigde te ontstaan in de jaren zestig.) Het sentiment dat arbeid als een morele plicht ziet en het daarmee gepaard gaande gevoel dat iedereen die zich niet voor het merendeel van zijn wakende uren aan een of andere strenge arbeidsdiscipline wil onderwerpen ook niets verdient, komt hen erg goed uit.
  
-Toen ik eens zat na te denken over de schijnbaar eindeloze groei van administratieve verantwoordelijkheden aan de Britse academische faculteiten,​ kreeg ik een visioen van de hel. De hel is een groep individuen die al hun tijd besteden aan taken die ze niet leuk vinden en waar ze ook niet bijzonder goed in zijn. Ze zijn bijvoorbeeld ingehuurd omdat ze erg goede meubelmakers zijn, maar ze komen tot de ontdekking dat van hen verwacht wordt dat ze zich een groot deel van de tijd moeten bezighouden met het bakken van vis. Niet alleen hoeft die taak niet echt gedaan te worden, zoveel gebakken vis is er namelijk helemaal niet nodig, de meubelmakers raken zo bezeten door jaloezie bij de gedachte dat sommigen van hun collega'​s wel het grootste deel hun tijd kunnen besteden aan het maken van meubels en mogelijk niet hun deel van de verantwoordelijkheid voor het bakken van vis op zich nemen, dat er al snel een enorme hoop slecht gebakken vis in de werkplaats ligt en dat het bakken van vis eigenlijk het enige is waar iedereen zich nog mee bezig houdt. Ik denk eigenlijk dat dit een accurate beschrijving is van de morel dynamiek +Toen ik eens zat na te denken over de schijnbaar eindeloze groei van administratieve verantwoordelijkheden aan de Britse academische faculteiten,​ kreeg ik een visioen van de hel. De hel is een groep individuen die al hun tijd besteden aan taken die ze niet leuk vinden en waar ze ook niet bijzonder goed in zijn. Ze zijn bijvoorbeeld ingehuurd omdat ze erg goede meubelmakers zijn, maar ze komen tot de ontdekking dat van hen verwacht wordt dat ze zich een groot deel van de tijd moeten bezighouden met het bakken van vis. Niet alleen hoeft die taak niet echt gedaan te worden, zoveel gebakken vis is er namelijk helemaal niet nodig, de meubelmakers raken zo bezeten door jaloezie bij de gedachte dat sommigen van hun collega'​s wel het grootste deel hun tijd kunnen besteden aan het maken van meubels en mogelijk niet hun deel van de verantwoordelijkheid voor het bakken van vis op zich nemen, dat er al snel een enorme hoop slecht gebakken vis in de werkplaats ligt en dat het bakken van vis eigenlijk het enige is waar iedereen zich nog mee bezig houdt. Ik denk eigenlijk dat dit een accurate beschrijving is van de morel dynamiek van onze economie.
-  +
-van onze economie.+
  
 Oké, ik begrijp natuurlijk dat deze voorstelling meteen de reactie oproept: “Wie ben jij dan wel om te bepalen welke banen werkelijk '​nodig'​ zijn? Wat betekend '​nodig'​ eigenlijk. Want laten we eerlijk zijn: jij bent een professor in de antropologie,​ sinds wanneer zijn die '​nodig'?​” (En er zijn zeker heel wat Telegraaflezers die mijn baan als het summum van geldverspilling zouden typeren.) Aan de ene kant is dit natuurlijk waar, er kan geen objectieve standaard komen van de sociale waarde van een baan. Ik wil ook niet suggereren dat ik iemand, die ervan overtuigd is dat zijn of haar baan een betekenisvolle bijdrage aan de wereld levert van het tegendeel wil overtuigen. Dat ik iemand wil vertellen dat het eigenlijk nutteloos is wat zij of hij doet. Maar hoe zit het met die mensen die er zelf van overtuigd zijn dat hun baan betekenisloos is? Oké, ik begrijp natuurlijk dat deze voorstelling meteen de reactie oproept: “Wie ben jij dan wel om te bepalen welke banen werkelijk '​nodig'​ zijn? Wat betekend '​nodig'​ eigenlijk. Want laten we eerlijk zijn: jij bent een professor in de antropologie,​ sinds wanneer zijn die '​nodig'?​” (En er zijn zeker heel wat Telegraaflezers die mijn baan als het summum van geldverspilling zouden typeren.) Aan de ene kant is dit natuurlijk waar, er kan geen objectieve standaard komen van de sociale waarde van een baan. Ik wil ook niet suggereren dat ik iemand, die ervan overtuigd is dat zijn of haar baan een betekenisvolle bijdrage aan de wereld levert van het tegendeel wil overtuigen. Dat ik iemand wil vertellen dat het eigenlijk nutteloos is wat zij of hij doet. Maar hoe zit het met die mensen die er zelf van overtuigd zijn dat hun baan betekenisloos is?
Regel 42: Regel 40:
 Het zelfde geld voor al de industrieën die ik hierboven opgenoemd heb. Er bestaat een hele klasse van betaalde professionals die, zou je ze ontmoeten op een feestje, toegeven dat wat jij doet (antropoloog zijn bijvoorbeeld) eigenlijk best interessant is, maar die het praten over hun eigen werk zoveel mogelijke vermeiden. En die, nadat er wat drank ingegaan is, zelfs ontsteken in tirades over hoe stom en nutteloos hun eigen werk wel niet is. Het zelfde geld voor al de industrieën die ik hierboven opgenoemd heb. Er bestaat een hele klasse van betaalde professionals die, zou je ze ontmoeten op een feestje, toegeven dat wat jij doet (antropoloog zijn bijvoorbeeld) eigenlijk best interessant is, maar die het praten over hun eigen werk zoveel mogelijke vermeiden. En die, nadat er wat drank ingegaan is, zelfs ontsteken in tirades over hoe stom en nutteloos hun eigen werk wel niet is.
  
-Dit is wezenlijk psychologisch geweld. Hoe kan je nu je waardigheid vinden in je werk als je er heimelijk van overtuigd bent dat jouw baan niet zou moeten bestaan? Hoe kun je dan geen woede en wrok voelen? Maar de bijzondere vernuft van de heersers van deze samenleving is dat ze een manier gevonden hebben om er net als in het voorbeeld van de visbakkers, zeker van te zijn dat die woede gericht wordt tegen die mensen die juist wel +Dit is wezenlijk psychologisch geweld. Hoe kan je nu je waardigheid vinden in je werk als je er heimelijk van overtuigd bent dat jouw baan niet zou moeten bestaan? Hoe kun je dan geen woede en wrok voelen? Maar de bijzondere vernuft van de heersers van deze samenleving is dat ze een manier gevonden hebben om er net als in het voorbeeld van de visbakkers, zeker van te zijn dat die woede gericht wordt tegen die mensen die juist wel betekenisvol werk doen. Bijvoorbeeld:​ In onze samenleving lijkt het regel dat hoe duidelijker je werk anderen in de samenleving ten goede komt, hoe minder je ervoor betaald krijgt. Oké, er bestaat geen objectieve standaard voor, maar om een idee te krijgen, stel jezelf eens de vraag: Wat gebeurt er als deze hele klasse mensen van de ene op de andere dag verdwenen is? Hoe je ook denkt over verplegers, vuilnismensen,​ monteurs, het is duidelijk dat als ze van het ene op de andere moment in het luchtledige zouden verdwijnen dat direct catastrofale gevolgen zou hebben voor onze samenleving. Een wereld zonder leraren of dokwerkers zou ook zeker snel in de problemen komen. Zelfs een wereld zonder sciencefiction schrijvers of ska-muzikanten zou overduidelijk niet meer dezelfde zijn. Maar hoe de mensheid te lijden zou hebben onder het plots in rook opgaan van alle private equity CEO's, lobbyisten, PR onderzoekers,​ actuarissen,​ telemarketeers,​ deurwaarders of juridisch adviseurs is niet helemaal duidelijk. (Veel mensen vermoeden zelfs dat het de mensheid ten goede zou komen.) Toch, een paar veel aangehaalde uitzonderingen zoals doktoren daargelaten,​ lijkt de regel: hoe duidelijker je werk anderen ten goede komt, hoe minder je ervoor betaald krijgt, opmerkelijk goed te houden.
-  +
-betekenisvol werk doen. Bijvoorbeeld:​ In onze samenleving lijkt het regel dat hoe duidelijker je werk anderen in de samenleving ten goede komt, hoe minder je ervoor betaald krijgt. Oké, er bestaat geen objectieve standaard voor, maar om een idee te krijgen, stel jezelf eens de vraag: Wat gebeurt er als deze hele klasse mensen van de ene op de andere dag verdwenen is? Hoe je ook denkt over verplegers, vuilnismensen,​ monteurs, het is duidelijk dat als ze van het ene op de andere moment in het luchtledige zouden verdwijnen dat direct catastrofale gevolgen zou hebben voor onze samenleving. Een wereld zonder leraren of dokwerkers zou ook zeker snel in de problemen komen. Zelfs een wereld zonder sciencefiction schrijvers of ska-muzikanten zou overduidelijk niet meer dezelfde zijn. Maar hoe de mensheid te lijden zou hebben onder het plots in rook opgaan van alle private equity CEO's, lobbyisten, PR onderzoekers,​ actuarissen,​ telemarketeers,​ deurwaarders of juridisch adviseurs is niet helemaal duidelijk. (Veel mensen vermoeden zelfs dat het de mensheid ten goede zou komen.) Toch, een paar veel aangehaalde uitzonderingen zoals doktoren daargelaten,​ lijkt de regel: hoe duidelijker je werk anderen ten goede komt, hoe minder je ervoor betaald krijgt, opmerkelijk goed te houden.+
  
 Het perverse is dat veel mensen lijken te denken dat het zo hóórt. Daarin schuilt het geheim van de kracht van rechts populisme. Je kunt het goed zien als de tabloids de wrok tegen de stakend metrowerkers ophitsen die Londen lamleggen bij werkconflicten:​ Het feit dat de metrowerkers Londen plat kunnen leggen laat zien dat hun werk werkelijk nodig is, maar dat is nu juist wat mensen lijkt te irriteren. In de VS is het zelfs nog duidelijker,​ de Republikeinen hebben opmerkelijk veel succes met het mobiliseren van haat tegen onderwijzers en autowerkers (en veelzeggend:​ niet tegen de managers van de scholen en de auto-industrie die de problemen in werkelijkheid veroorzaken).Want die zouden zogenaamd enorme lonen en fantastische arbeidsvoorwaarden hebben. Het is alsof men zegt: “Maar jullie mogen kinderen onderwijzen! Of auto's bouwen! Jullie hebben al ECHT werk, maar daarnaast hebben jullie ook nog het lef om een middenklasse pensioen en gezondheidszorg te verwachten?​” Het perverse is dat veel mensen lijken te denken dat het zo hóórt. Daarin schuilt het geheim van de kracht van rechts populisme. Je kunt het goed zien als de tabloids de wrok tegen de stakend metrowerkers ophitsen die Londen lamleggen bij werkconflicten:​ Het feit dat de metrowerkers Londen plat kunnen leggen laat zien dat hun werk werkelijk nodig is, maar dat is nu juist wat mensen lijkt te irriteren. In de VS is het zelfs nog duidelijker,​ de Republikeinen hebben opmerkelijk veel succes met het mobiliseren van haat tegen onderwijzers en autowerkers (en veelzeggend:​ niet tegen de managers van de scholen en de auto-industrie die de problemen in werkelijkheid veroorzaken).Want die zouden zogenaamd enorme lonen en fantastische arbeidsvoorwaarden hebben. Het is alsof men zegt: “Maar jullie mogen kinderen onderwijzen! Of auto's bouwen! Jullie hebben al ECHT werk, maar daarnaast hebben jullie ook nog het lef om een middenklasse pensioen en gezondheidszorg te verwachten?​”
namespace/over_het_fenomeen_van_bullshit_banen.txt · Laatst gewijzigd: 16/10/19 10:14 (Externe bewerking)