Door Dhjana Samshuijzen
De hier volgende tekst betreft een toespraak van Dhjana Samshuijzen, gehouden tijden de Refugees Welcome demonstratie, 1 november 2015, Den Haag.
Feiten, feiten. Daar ontbreekt het nogal aan als er weer een verhitte discussie over vluchtelingen ontstaat. Bijvoorbeeld het feit dat niet de vluchtelingen, maar de neo-liberale politieke uitzuigers van dit land verantwoordelijk zijn voor werkeloosheid, gebrekkige zorg en een tekort aan betaalbare woningen. Maar het lijkt alsof al die feiten er niet toe doen: alleen angst, haat en machtswellust regeert bij de rechts-rabiate schreeuwers in de politiek en hun terreurofiele aanhang.
Vandaag wil ik het dus wel over feiten hebben. Feiten over de gezinslocaties.
Gezinslocaties, plekken waar vluchtelingengezinnen nog jarenlang in onzekerheid wachten op wat er komen gaat. Wachten op die ene ochtend dat de vreemdelingenpolitie bij JOU op de deur bonkt en je meeneemt naar de gezinsgevangenis. Ter fine deportatie.
Feiten, feiten, feiten.
Wist je dat er honderden gezinnen zijn die al jarenlang in Nederland wonen en toch geen kinderpardon krijgen?
Wist je dat vluchtelingen in gezinslocaties demonstreren voor een eerlijker kinderpardon?
Maar dat ze dan dreigbrieven krijgen van de Dienst Terugkeer en Vertrek, dat ze demonstreren consequenties voor ze zal hebben?
Wist je dat de politie bijna dagelijks ‘s ochtends om zes uur een razzia uitvoert in één van de gezinslocaties in Nederland?
Wist je dat mensen dan niet de tijd krijgen om zich aan te kleden, hun spullen te pakken of afscheid te nemen?
Dat de meeste vluchtelingen dus maar in hun kleren slapen?
Dat bij ieder gezin om half zes de wekker gaat en dat ze dan in het donker wachten, hopend dat de politie niet komt of hun deur voorbij gaat…
Wist je dat alle kinderen van de gezinslocaties die ik spreek ‘s nachts nachtmerries hebben en paniekaanvallen krijgen als ze in de verte een politieauto zien rijden?
Dat een vierjarig meisje ervan overtuigd is dat iedereen door de politie opgehaald wordt omdat ze stout zijn en dat zij, hoe lief ze ook probeert te zijn, ook wel zo stout zal zijn dat ze straks meegenomen wordt?
Dat een zestienjarige me foto’s van haar vriendinnen laat zien en dan meer dan de helft aanwijst: die is uitgezet, die is verdwenen, van die hebben we geen nieuws meer?
Wist je dat de politie huilende peuters met geweld meeneemt en er niet voor terugdeinst om een vijftienjarig meisje dat niet gedwee mee loopt plat te laten spuiten?
Wist je dat de politie bij de razzia’s zelfs honden inzet?
Ja, honden.
En ja, politie. Ik heb het over jullie, die hier vandaag om ons heen staan, en jullie collega’s.
Jullie die de mond vol hebben over waakzaamheid, veiligheid en dienstbaarheid, maar intussen kinderen onherstelbare schade aandoen en in gevaar brengen.
Jullie die jezelf de dienaren der wet noemen, maar intussen lak hebben aan grondwetten en basisrechten – de wetten die zeggen dat ieder kind recht op bescherming heeft en eenieder gevrijwaard mag blijven van onmenselijke behandeling.
Jullie, die de regels misbruiken om je achter te verschuilen, om zo te verhullen dat je iedere vorm van ethiek, menselijkheid en fatsoen bent kwijtgeraakt als je ‘s ochtends met vier politieauto’s bij de gezinslocatie komt aanrijden.
In het licht van deze mensonterende drama’s die zich iedere dag buiten ons zicht voltrekken, kan ik alleen maar hopen.
Hopen, dat iedere vluchteling in een gezinslocatie op een dag opstaat en zegt: ik laat me dit niet meer aandoen. De deur achter zich dichttrekt en hopen dat die vluchteling dan onvoorwaardelijke steun en solidariteit kan vinden bij mensen met papieren.
En wat betreft de politie:
Hopen dat iedere politieauto die ‘s ochtends het terrein van de gezinslocatie oprijdt hetzelfde lot ondergaat als de politieauto’s in Frankfurt tijdens Blockupy.
Hopen dat ieder van jullie, heren en dames brave dienders, ‘s nachts geteisterd wordt door de beelden van bewusteloze pubers, het geluid van huilende peuters maar vooral, vooral, door je eigen geweten en de vraag waar je in hemelsnaam mee bezig bent.
Hopen dat op een dag, jullie eigen kleinkinderen zich walgend van jullie af zullen keren, als ze zich realiseren wat jullie kinderen van hun eigen leeftijd hebben aangedaan.
STOP DE RAZZIA’S!