Gebruikershulpmiddelen

Site-hulpmiddelen


namespace:anarchisme_-_een_introductie

Verschillen

Dit geeft de verschillen weer tussen de geselecteerde revisie en de huidige revisie van de pagina.

Link naar deze vergelijking

Beide kanten vorige revisie Vorige revisie
Volgende revisie
Vorige revisie
namespace:anarchisme_-_een_introductie [28/05/19 22:36]
defiance
namespace:anarchisme_-_een_introductie [16/10/19 10:14] (huidige)
Regel 69: Regel 69:
  
 Het verdelen van de werkende klasse wordt versterkt door het creëren van verschillen in macht en rijkdom. Het loon van vrouwen ligt bijvoorbeeld nog altijd lager dan dat van mannen. Globalisering leidt er toe dat werkers in het Westen moeten concurreren met arbeiders in Azië of het Zuiden, bijvoorbeeld wanneer fabrieken daar naartoe verhuizen op zoek naar goedkopere arbeid. Op kleine schaal betekent het dat individuele werknemers een kleine opslag krijgen om manager te worden en vervolgens anderen om zich heen opdrachten geven. Dergelijke verdelingen ogen aantrekkelijk en lijken kansen op verbetering van de positie van de individuele werker te bieden. Uiteindelijk komt het echter toch op hetzelfde neer: terwijl de aandeelhouders en beleggers de winst van boven afromen, werpen ze de werkende mensen de kruimels toe om daar over de verdeling ervan te laten vechten. Het verdelen van de werkende klasse wordt versterkt door het creëren van verschillen in macht en rijkdom. Het loon van vrouwen ligt bijvoorbeeld nog altijd lager dan dat van mannen. Globalisering leidt er toe dat werkers in het Westen moeten concurreren met arbeiders in Azië of het Zuiden, bijvoorbeeld wanneer fabrieken daar naartoe verhuizen op zoek naar goedkopere arbeid. Op kleine schaal betekent het dat individuele werknemers een kleine opslag krijgen om manager te worden en vervolgens anderen om zich heen opdrachten geven. Dergelijke verdelingen ogen aantrekkelijk en lijken kansen op verbetering van de positie van de individuele werker te bieden. Uiteindelijk komt het echter toch op hetzelfde neer: terwijl de aandeelhouders en beleggers de winst van boven afromen, werpen ze de werkende mensen de kruimels toe om daar over de verdeling ervan te laten vechten.
 +
 +<​blockquote>​
 +**Zelfbestuur:​ de Spaanse Revolutie**
 +
 +In 1936 brak er in Spanje een burgeroorlog uit toen de fascistische generaal Francisco Franco een militaire coup pleegde tegen de nieuw verkozen socialistische regering. Als reactie hierop gingen de arbeiders en landarbeiders over tot stakingen en namen de wapens op. De sterk georganiseerde arbeidersklasse in stedelijk gebieden als Barcelona en Madrid en de door anarchisme beïnvloede agrarische gebieden als Aragon en Castilië wisten de coup neer te slaan en beheersten vanaf dat moment in die delen van Spanje de straten en velden. In de golf van zelfvertrouwen die dit met zich mee bracht, werd de meest vergaande sociale revolutie van de 20ste eeuw ontwikkeld.
 +
 +In de bevrijde zone zorgde de invloed van het anarchisme van de anarcho-syndicalistische vakbond CNT – op dat moment de grootste vakbond in Spanje – ervoor dat men massaal de industrieën begon te collectiviseren onder arbeiderszelfbestuur. Vanaf dat moment ging de meerwaarde van de arbeid niet meer naar de bazen, maar naar het maatschappelijk belang. De houtbewerkingsindustrie was volledig gesocialiseerd,​ net als de bakkersindustrie en spoorwegen. Arbeiders namen de controle over in de telecommunicatie,​ in de gas-, water- en elektriciteitsbedrijven,​ in de chemische industrie, bioscopen, bussen, trams en allerhande andere fabrieken en werkplaatsen. Op het platteland was de revolutie misschien nog wel verstrekkender:​ rurale collectieven schaften privaat bezit af en in veel gevallen werd het libertair communisme uitgeroepen. Ongeveer zeven miljoen landarbeiders en boeren waren in dit sociale experiment betrokken. Zowel in de dorpen als steden bestonden verschillende vormen van collectivisatie – in sommige gevallen werd geld afgeschaft, in andere gevallen werd naar arbeidstijd uitbetaald in fiches en alle arbeid werd gelijkgeschakeld.
 +
 +De revolutie in Spanje tussen 1936 en 1939 werd, hoe tegenstrijdig dit ook lijkt, uiteindelijk niet enkel door de fascisten, maar ook vanuit de antifascistische rangen aangevallen en verslagen. De veranderingen van de revolutie gingen voor communistische[2] en conservatieve elementen in de nog altijd bestaande republikeinse regering veel te ver. Zij probeerden via allerlei wegen de controle over het land terug te krijgen. Er werden wetten doorgevoerd die er op gericht waren het collectivisatieproces te ondermijnen. Ook werd er een van militarisering van de milities doorgevoerd,​ waardoor de milities onder controle van de regering kwamen. Het gecentraliseerde republikeinse leger werd ingezet tegen weigerende ​ anarchistische milities en andere radicale secties van de werkende klasse. Velen binnen de anarchistische beweging zagen uiteindelijk geen alternatief en steunden de regering. Dit besluit was tevergeefs en veel anarchistische militanten stierven in de stalinistische gevangenissen. Dit terwijl de anarchisten samen met de republikeinse troepen een antifascistisch front vormden tegen de oprukkende fascistische troepen. De revolutie kreeg van binnenuit een mes in de rug, nog voordat de fascisten de republiek militair versloegen.</​blockquote>​
  
 Om de klassenstrijd te voeren, is het van belang dat we ons over deze valse verschillen heen zetten en ons als één klasse verenigen tegenover de mensen die ons uitbuiten. Deze strijd is al lang gaande. Soms zijn we als klasse sterk en krijgen we het voor elkaar dat de rijke 1% concessies doet, zoals een kortere werkdag, minimumloon,​ ontslagbescherming of gezondheidszorg. Maar de heersende klasse vecht ook terug en benut onze verdeeldheid om deze verworvenheden af te breken of ze zelfs tegen ons te gebruiken – zoals we de afgelopen jaren hebben gezien met de vele privatiseringen en sociale afbraak. Dit getouwtrek tussen de werkende en heersende klasse zal doorgaan tot we het kapitalisme omverwerpen. Om de klassenstrijd te voeren, is het van belang dat we ons over deze valse verschillen heen zetten en ons als één klasse verenigen tegenover de mensen die ons uitbuiten. Deze strijd is al lang gaande. Soms zijn we als klasse sterk en krijgen we het voor elkaar dat de rijke 1% concessies doet, zoals een kortere werkdag, minimumloon,​ ontslagbescherming of gezondheidszorg. Maar de heersende klasse vecht ook terug en benut onze verdeeldheid om deze verworvenheden af te breken of ze zelfs tegen ons te gebruiken – zoals we de afgelopen jaren hebben gezien met de vele privatiseringen en sociale afbraak. Dit getouwtrek tussen de werkende en heersende klasse zal doorgaan tot we het kapitalisme omverwerpen.
Regel 115: Regel 124:
  
 Racisme zorgt voor de acceptatie van het bezetten en plunderen van andere landen voor grondstoffen,​ het openbreken van nieuwe markten, en verdeelt de werkende klasse thuis tussen zwart en wit, immigrant en autochtoon. Al deze vormen van uitbuiting en onderdrukking,​ al deze hiërarchieën,​ versterken elkaar totdat ze uiteindelijk onmogelijk nog uit elkaar te halen zijn. Racisme zorgt voor de acceptatie van het bezetten en plunderen van andere landen voor grondstoffen,​ het openbreken van nieuwe markten, en verdeelt de werkende klasse thuis tussen zwart en wit, immigrant en autochtoon. Al deze vormen van uitbuiting en onderdrukking,​ al deze hiërarchieën,​ versterken elkaar totdat ze uiteindelijk onmogelijk nog uit elkaar te halen zijn.
 +
 +<​blockquote>​
 +**De zwarte bevrijdingsbeweging in de VS**
 +
 +De zwarte bevrijdingsbeweging in de Verenigde Staten uit de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw vocht voor de zelfbeschikking van mensen met een donkere huidskleur - de nakomelingen van de mensen uit Afrika die tot slaaf waren gemaakt en naar de V.S. werden ontvoerd. Dit kwam voort uit de behoefte aan primaire levensvoorzieningen,​ rechten en vrijheden die de zwarte bevolking in de VS door de regering en witte nationalisten onthouden werden. Deze emancipatiebeweging was in het geheel zeker niet anarchistisch (vaker zelfs autoritair georganiseerd),​ maar vormt een belangrijke stap in de geschiedenis voor het zelfbeschikkingsrecht van alle mensen. Naast de strijd tegen racisme heeft het belangrijke bijdragen geleverd aan de vrouwenstrijd,​ de strijd tegen de gevangenis en het verzet tegen kolonialisme en imperialisme.
 +
 +Een aantal revolutionaire organisaties,​ waaronder de Black Panthers, opende op hun eigen voorwaarden lokalen en stichtte communes waarbinnen bijv. voedsel- en scholingsprogramma’s voor jongeren werden opgezet. Ook organiseerden ze burgerlijke ongehoorzaamheidsacties,​ zoals de bekende acties tegen de segregatie van het openbaar vervoer. Burgerrechtenactivisten gingen in de busdelen zitten die voor witte mensen waren gereserveerd om zo de rassenscheiding te doorbreken. Er waren zelfs gewapende patrouilles tegen de intimidatie en het geweld van de politie waar zo veel zwarte mensen mee te maken hadden. Ook was de zwarte bevrijdingsbeweging betrokken bij het verzet tegen de oorlog in Vietnam en riep ze zwarte soldaten op niet langer bij te dragen aan de onderdrukking van andere volkeren, en te sterven voor het Amerikaanse imperialisme dat niet in hun belang handelde:
 +
 +“Yet our best trained, best educated, best equipped, best prepared troops refuse to fight. As a matter of fact, it’s safe to say that they would rather switch than fight.”[4]
 +
 +– Thomas N. Todd 
 +
 +Onder de naam ‘COINTELPRO’ trachtte de Verenigde Staten de beweging te ondermijnen door individuele leden en de beweging te criminaliseren en hen middelen en menskracht te ontnemen. Een groot aantal militanten is onder dit programma door de FBI, of in opdracht van de FBI, gevangengezet of zelfs vermoord. De repressie van deze beweging gaat zelfs tot op de dag van vandaag door, waarbij een aantal van de meest inspirerende activisten nog altijd in de gevangenis zit.
 +
 +De zwarte bevrijdingsbeweging uit de jaren 60 en 70 is nog altijd een inspiratie voor de strijd tegen racisme heden ten dage en biedt veel lessen voor de toekomst.
 +</​blockquote>​
  
 Om deze reden is het onmogelijk om enkel tegen kapitalisme óf seksisme óf racisme óf welke andere vorm van onderdrukking dan ook te strijden, noch voor meer ‘democratie’. De overwinningen van de ene zal worden opgevreten door de andere. Een goed voorbeeld hiervan is de strijd voor gelijke rechten door vrouwen. Deze heeft ertoe geleid dat vrouwen uiteindelijk vaak een dubbele ‘baan’ hebben: naast een betaalde baan, moeten we ook nog eens uren lang huishoudelijk werk doen. Een ander voorbeeld is de opstand van de zwarte burgerrechtenbeweging,​ die in de VS in de jaren zestig van de twintigste eeuw op papier politieke gelijkheid verwierf voor Afro-Amerikanen. Het zorgde er namelijk ook voor dat er een nieuw, zwart leiderschap ontstond die onderdeel werd van de heersende klasse. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Black Panther-beweging,​ die streed voor veel radicalere doelstellingen als sociale en economische gelijkheid. Om deze reden is het onmogelijk om enkel tegen kapitalisme óf seksisme óf racisme óf welke andere vorm van onderdrukking dan ook te strijden, noch voor meer ‘democratie’. De overwinningen van de ene zal worden opgevreten door de andere. Een goed voorbeeld hiervan is de strijd voor gelijke rechten door vrouwen. Deze heeft ertoe geleid dat vrouwen uiteindelijk vaak een dubbele ‘baan’ hebben: naast een betaalde baan, moeten we ook nog eens uren lang huishoudelijk werk doen. Een ander voorbeeld is de opstand van de zwarte burgerrechtenbeweging,​ die in de VS in de jaren zestig van de twintigste eeuw op papier politieke gelijkheid verwierf voor Afro-Amerikanen. Het zorgde er namelijk ook voor dat er een nieuw, zwart leiderschap ontstond die onderdeel werd van de heersende klasse. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Black Panther-beweging,​ die streed voor veel radicalere doelstellingen als sociale en economische gelijkheid.
Regel 191: Regel 216:
  
 De ideeën als wederzijdse hulp, zelforganisatie en directe actie zijn niet zomaar uit de lucht geplukt. Ze zijn door de geschiedenis heen ontwikkeld door miljoenen mensen die teruggevochten hebben tegen de uitbuiting waarmee zij geconfronteerd werden. Het is een traditie die zich vaak, maar zeker niet altijd, communistisch heeft genoemd. Anarchistisch communisme is een levendige traditie die op grote en kleinere schaal heeft gewerkt gedurende de geschiedenis van het kapitalisme. Het komt niet voort uit abstracte ideeën van enkele intellectuelen maar uit concrete acties van gewone mensen die gedreven worden door dromen van vrijheid en gelijkheid. De ideeën als wederzijdse hulp, zelforganisatie en directe actie zijn niet zomaar uit de lucht geplukt. Ze zijn door de geschiedenis heen ontwikkeld door miljoenen mensen die teruggevochten hebben tegen de uitbuiting waarmee zij geconfronteerd werden. Het is een traditie die zich vaak, maar zeker niet altijd, communistisch heeft genoemd. Anarchistisch communisme is een levendige traditie die op grote en kleinere schaal heeft gewerkt gedurende de geschiedenis van het kapitalisme. Het komt niet voort uit abstracte ideeën van enkele intellectuelen maar uit concrete acties van gewone mensen die gedreven worden door dromen van vrijheid en gelijkheid.
 +
 +<​blockquote>​
 +**Arbeidersraden:​ organisatie van de revolutie**
 +
 +Één van de belangrijkste dingen waar we op duiden als we het over organisatiemodellen hebben binnen de anarchistische traditie zijn de arbeidsraden. Waar er revolutionaire strijd was, daar waren er raden van arbeiders. Waar er revoluties verslagen werden, had het uitschakelen van deze raden een sleutelrol.
 +
 +Arbeidersraden zijn massabijeenkomsten van de arbeiders in opstand en de manier waarop zij de controle over de meeste dagelijkse zaken hebben overgenomen als de staat en de bazen op de vlucht zijn of verslagen. De 20ste eeuw kent een groot aantal voorbeelden van revoluties waarin dit gebeurde: Rusland, Oekraïne, Duitsland, Hongarije, Spanje en nog veel, veel meer kleinere opstanden. Deze vorm van georganiseerd verzet tegen uitbuiting en onderdrukking gaat terug tot de Parijse Commune van 1871, zelfs de ‘kringen’ ten tijde van de Boerenoorlogen in Duitsland in de 16de eeuw. De directe democratie tijdens de pleinbezettingen van het Tahrir-plein in de vroege dagen van de Egyptische Revolutie (2011), van Plaça de Catalunya in Barcelona, Spanje en het Syntagma-plein in Griekenland door de Indignados (2010), Occupy in de VS (2011) en de organisatie twee jaar later in Gezi-parkopstand in Turkije (2013) hebben allen veel gemeen met de arbeidersraden van de 20ste eeuw.
 +
 +Deze massabijeenkomsten zijn de arena waarbinnen revolutionaire werkers hun acties bediscussiëren,​ met plannen en voorstellen komen en besluiten hoe verder te gaan. Ze betrekken iedereen die aanwezig is bij de besluitvorming en hebben aangetoond dat het mogelijk is om op deze manier prima complexe samenlevingen te besturen. Ze kennen vele verschillende niveaus die met elkaar federeren om samen te werken. De Kronstadt-sovjet5 stelde bijvoorbeeld gedelegeerden aan van elk schip, elke bemanning en elke werkplaats. Al deze groepen hielden hun eigen kleinere bijeenkomsten voordat ze bijdroegen aan de grotere besluiten. Deze besluiten werden geïnformeerd door kleinere, minder formele massabijeenkomsten die constant werden gehouden op de publieke pleinen van de stad. Hier werden fundamentele onderwerpen die de revolutie te verduren had bediscussieerd. Elke persoon kon betrokken raken in de besluiten die hen raakten. Het onderdrukken van de Kronstadt-sovjet[5] door de Bolsjewieken was uiteindelijk één van de laatste nagels in de doodskist van de werkelijke revolutie in Rusland.
 +
 +De activiteiten van honderden arbeidersraden in tientallen opstanden tonen ons dat het niet alleen mogelijk is om iedereen deel te laten zijn van de besluitvorming die op hen van invloed is, maar ook dat miljoenen mensen er alles ervoor geven in de strijd die te bemachtigen en verdedigen. Als de kans daar is, heeft de werkende klasse telkens nieuwe sociale structuren ontwikkeld om in diens behoeften te voorzien en het zijn deze vormen die ons kunnen inspireren voor vandaag.</​blockquote>​
  
 Het woord communisme roept bij velen een beeld op van het bewind van de Sovjet-Unie of het zogenaamd Communistische China van vandaag. Deze samenlevingen waren en zijn één van de verschrikkelijkste tirannieën die de wereld ooit heeft gezien: miljoenen mensen vonden de dood door honger, oorlog en executies. Als anarchisten zullen we de gevangeniskampen,​ slavenarbeid,​ onrechtmatige veroordelingen en executies nooit vergeten. Anarchisten waren immers vaak de eersten die te lijden hadden onder zulke misdaden. ​ Het woord communisme roept bij velen een beeld op van het bewind van de Sovjet-Unie of het zogenaamd Communistische China van vandaag. Deze samenlevingen waren en zijn één van de verschrikkelijkste tirannieën die de wereld ooit heeft gezien: miljoenen mensen vonden de dood door honger, oorlog en executies. Als anarchisten zullen we de gevangeniskampen,​ slavenarbeid,​ onrechtmatige veroordelingen en executies nooit vergeten. Anarchisten waren immers vaak de eersten die te lijden hadden onder zulke misdaden. ​
Regel 197: Regel 233:
  
 Het ware communisme waar zij voor vochten is voor de uitbreiding van deze vorm van zelfbeschikking tot in alle aspecten van het leven. De communistische slogan ‘van ieder naar diens vermogen, aan ieder naar diens behoefte’ vat dit idee samen. Niemand zou iets tekort mogen en hoeven komen. De geldelijke beloning die wij nu kennen – die eveneens een rantsoenering is –  staat namelijk totaal niet in verhouding tot wat men aan werk doet. Het meeste fysiek zware en fundamenteel belangrijke werk wordt het slechtst beloond, terwijl mensen die in feite niets aan meerwaarde voor onze samenleving produceren, zoals financiële producten, bergen met geld verdienen. Iedereen zou goederen en diensten kunnen ontvangen naargelang zij deze nodig hebben en niet naar hoeveel ze kunnen betalen of hoeveel zij verdienen. Mensen geven terug aan de samenleving door middel van het werk dat zij doen in de mate dat zij dit kunnen en willen. Iedereen zou kans krijgen op interessant,​ uitdagend en creatief werk. Zware of vervelende taken die nou eenmaal ook moeten gebeuren om de maatschappij draaiende te houden zouden bijvoorbeeld kunnen worden verdeeld. Onderwijs zou dienen voor het opleiden van mensen voor het vervullen van de behoeftes van de samenleving en de persoonlijke ontwikkeling van het individu, niet voor het hogerop klimmen in de hiërarchie van de samenleving om beter af te zijn. Het ware communisme waar zij voor vochten is voor de uitbreiding van deze vorm van zelfbeschikking tot in alle aspecten van het leven. De communistische slogan ‘van ieder naar diens vermogen, aan ieder naar diens behoefte’ vat dit idee samen. Niemand zou iets tekort mogen en hoeven komen. De geldelijke beloning die wij nu kennen – die eveneens een rantsoenering is –  staat namelijk totaal niet in verhouding tot wat men aan werk doet. Het meeste fysiek zware en fundamenteel belangrijke werk wordt het slechtst beloond, terwijl mensen die in feite niets aan meerwaarde voor onze samenleving produceren, zoals financiële producten, bergen met geld verdienen. Iedereen zou goederen en diensten kunnen ontvangen naargelang zij deze nodig hebben en niet naar hoeveel ze kunnen betalen of hoeveel zij verdienen. Mensen geven terug aan de samenleving door middel van het werk dat zij doen in de mate dat zij dit kunnen en willen. Iedereen zou kans krijgen op interessant,​ uitdagend en creatief werk. Zware of vervelende taken die nou eenmaal ook moeten gebeuren om de maatschappij draaiende te houden zouden bijvoorbeeld kunnen worden verdeeld. Onderwijs zou dienen voor het opleiden van mensen voor het vervullen van de behoeftes van de samenleving en de persoonlijke ontwikkeling van het individu, niet voor het hogerop klimmen in de hiërarchie van de samenleving om beter af te zijn.
 +
 +<​blockquote>​De revolutie verdedigen: ​
 +**de Kronstadt Opstand**
 +
 +De Kronstadt sovjet was één van de meest radicale organisaties van de Russische Revolutie. De soldaten op de marinebasis,​ verbonden aan Petrograd (hedendaags Sint Petersburg),​ verjoegen de officieren. De marinebasis werd daarmee een broeinest van revolutionaire actie en debat. De sovjet - een raad die bestond uit gedelegeerden vanuit de hele basis - nam zowel militair als politiek enthousiast deel aan de vroege dagen van de revolutie, zowel in februari 1917 toen de tsaar omver werd geworpen, als in oktober 1917 toen uiteindelijk de macht werd overgenomen door de bolsjewieken onder leiding van Lenin.
 +
 +Naarmate de tijd vorderde, werd de Kronstadt sovjet echter een probleem voor deze regerende Bolsjewistische regering. In de jaren direct na de revolutie hadden de Bolsjewieken bewuste stappen genomen om de macht in hun handen te concentreren. Ze arresteerden en vermoordden politieke tegenstanders,​ stuurden de geheime politie op de bevolking af en boeren werden aangevallen en bruut onderdrukt om hun graanvoorraden. Revolutionaire organen als soldaten- en fabriekscomités,​ die de werkplekken democratisch bestuurden, en die door de Bolsjewieken in woord werden gesteund, werden achter de schermen opgeheven of overgenomen door partijfunctionarissen. Zo verwerden de sovjets tot niets anders dan een verlengstuk van de centrale regering waarbij alle autonomie en het zelfbestuur verloren ging en de Bolsjewieken hun macht centraliseerden. Dit stuitte op enorm verzet die zich uitte in stakingen en sociale onrust die door de nieuwe machthebbers – de zelfverklaarde ‘revolutionaire’ regering – met enorm geweld werden neergeslagen.
 +
 +Op 21 maart 1921 vaardigden de matrozen van Kronstadt, terwijl de onrust onder de arbeiders van Petrograd dreigde over te slaan in een algemene staking, een proclamatie uit. Hierin eisten zij een einde van de politieke repressie tegen arbeiders, boeren, anarchisten en leden van andere revolutionaire groepen. Ze eisten dat de arbeiders weer controle kregen over het leger en de pers en dat politieke gevangenen uit de arbeidersbeweging vrij zouden worden gelaten. De Bolsjewieken reageerden op de enige manier die zij kenden; regimenten partij-loyale soldaten, onder leiding van generaal Leon Trotski, werden op de basis afgestuurd om de opstand tegen de regering neer te slaan - voorgelogen dat het een opstand van ‘Witte’ generaals'​[6] was. Na bittere gevechten werd de geïsoleerde Kronstadt sovjet uiteindelijk verslagen.
 +
 +Tot op de dag van vandaag verspreiden leninistische partijen leugens over wat er zich in Kronstadt en Petrograd heeft afgespeeld. Zij weten dat de feiten laten zien hoe failliet hun strategieën zijn, hoe partijen en representanten – hoe ‘revolutionair’ ze ook moge zijn – de werkende klasse uiteindelijk verraden in hun strijd om macht.
 +</​blockquote>​
  
 De samenleving zou georganiseerd kunnen worden door middel van lokale collectieven en raden. Op ons werk en in onze leefomgeving zouden we dan besluiten kunnen maken over de zaken die geregeld moeten worden of het werk dat gedaan moet worden. Iedereen zou dan mee kunnen beslissen over de besluiten die hen aan gaan. We geloven dat de strijd voor een dergelijke toekomst een strijd is om gelijkheid en vrijheid voor iedereen. Alleen zo zal iedereen de kans krijgen te doen en te zijn wie zij kunnen en willen zijn. De samenleving zou georganiseerd kunnen worden door middel van lokale collectieven en raden. Op ons werk en in onze leefomgeving zouden we dan besluiten kunnen maken over de zaken die geregeld moeten worden of het werk dat gedaan moet worden. Iedereen zou dan mee kunnen beslissen over de besluiten die hen aan gaan. We geloven dat de strijd voor een dergelijke toekomst een strijd is om gelijkheid en vrijheid voor iedereen. Alleen zo zal iedereen de kans krijgen te doen en te zijn wie zij kunnen en willen zijn.
Regel 238: Regel 286:
 Het idee is dat door het bouwen van dergelijke organisaties,​ uiteindelijk een punt van duale macht kan worden bereikt. In deze situatie bestaan kapitalisme en het mogelijke alternatief naast elkaar; twee sociaaleconomische en politieke structuren die de directe strijd met elkaar aangaan. Voor mensen die dit bepleiten, is dit hoe revolutie zal plaatsvinden. Het idee is dat door het bouwen van dergelijke organisaties,​ uiteindelijk een punt van duale macht kan worden bereikt. In deze situatie bestaan kapitalisme en het mogelijke alternatief naast elkaar; twee sociaaleconomische en politieke structuren die de directe strijd met elkaar aangaan. Voor mensen die dit bepleiten, is dit hoe revolutie zal plaatsvinden.
  
-Er zijn een aantal verschillende strategieën als we het hebben over duale macht. Sommigen kennen zichzelf een voorbeeldfunctie toe die door anderen overgenomen kan worden of mogelijk zelfs overheidsbeleid kan worden. Bewegingen als //​Transition Town// en verschillende onderwijsbewegingen werken op deze manier. Anderen proberen geheel alternatieve economieën op te bouwen via coöperaties,​ broodfondsen,​ lokale ruilsystemen,​ enzovoort. Op de werkvloer worden soms tijdelijke verbonden gevormd om conflicten met het management aan te gaan. Al deze voorbeelden zijn echter zelden confrontatief in hun ideeën en zijn vaak eerder reformistisch dan revolutionair. ​+Er zijn een aantal verschillende strategieën als we het hebben over duale macht. Sommigen kennen zichzelf een voorbeeldfunctie toe die door anderen overgenomen kan worden of mogelijk zelfs overheidsbeleid kan worden. Bewegingen als //​Transition Town// en verschillende onderwijsbewegingen werken op deze manier. Anderen proberen geheel alternatieve economieën op te bouwen via coöperaties,​ broodfondsen,​ lokale ruilsystemen,​ enzovoort. Op de werkvloer worden soms tijdelijke verbonden gevormd om conflicten met het management aan te gaan. Al deze voorbeelden zijn echter zelden confrontatief in hun ideeën en zijn vaak eerder reformistisch dan revolutionair. 
 + 
 +<​blockquote>​ 
 +**Mei ‘68: het verbond tussen arbeiders en studenten** 
 + 
 +In Frankrijk vond in het jaar 1968, net als in veel andere landen, een enorme studenten- en arbeidersopstand plaats. Voor korte tijd veranderden de verhoudingen van de geïndustrialiseerde,​ moderne samenleving compleet. Een historisch voorbeeld dat van significant belang is. 
 + 
 +De opstand in Parijs laat zien dat ook in een moderne gebureaucratiseerde samenleving nog altijd revolutionair potentieel bestaat. Het toont dat het verzet niet anders kan dan voorbij het failliet van de gevestigde reformisten te gaan – die meer dan eens de meest effectieve rem op de zelforganisatie van de werkende klasse waren. 
 + 
 +“Het was alsof er een gigantische deksel afgedraaid werd – gedachten en aspiraties explodeerden terwijl ze uit het rijk van de dromen naar de sfeer van de werkelijkheid en het mogelijke overliepen [...].” 
 + 
 +“Overal waren groepen van 10 of 20 mensen in hevige discussie. Mensen spraken over barricades, over de CRS[7] en hun eigen ervaringen, over de commune van 1871, over 1905 en 1917, over links in Italië in 1921 en Spanje in 1936. Er vond een fusie plaats tussen het bewustzijn van de revolutionaire minderheden en die van een hele nieuwe laag mensen [...].”[8] 
 + 
 +Studenten en docenten verzetten zich op de universiteit tegen het verstikkende klimaat van het bestuur en de conservatieve docenten. Op de werkvloer werd een hoger loon geëist, was er verzet tegen slechte werkomstandigheden en wilden arbeiders en studenten een einde aan het monopolie op kennis. De eerste berichten over fabrieksbezettingen en stakingen die de universiteit bereikten werden met veel enthousiasme onthaald. Iedereen leek zich bewust van de betekenis van wat er gebeurde terwijl de bezettingen zich uitbreidden. Op de vrijdag werd er een speciale ‘Algemene Bijeenkomst’ georganiseerd. Hierin werd besloten om een grote studentendelegatie naar de Renault-fabrieken te sturen om contact te leggen, de solidariteit van de studenten te uiten en mogelijke gemeenschappelijke problemen te bediscussiëren. 
 + 
 +De leiding van de traditionele vakbonden probeerde dit enthousiasme echter te dwarsbomen en kwam met flyers die stelde dat de “solidariteit op prijs werd gesteld maar dat men niet zat te wachten op een provocatie die zou kunnen leiden tot een reactie van de overheid.” Men adviseerde de studenten om hun plannen niet door te zetten. Hoewel deze boodschap van de vakbondsleiding in eerste instantie vertwijfeling veroorzaakte zijn studenten en docenten alsnog naar de fabrieken getrokken – niet om de werkers te vertellen hoe hun strijd te voeren, maar om steun te betuigen in wat nu een gemeenschappelijke strijd was geworden.</​blockquote> ​
  
 Toch dragen ze allen wel degelijk het gevoel van noodzaak in zich om te bouwen aan alternatieven. Er zijn veel positieve dingen aan deze benaderingen. Ze moedigen zelforganisatie en directe actie door gewone mensen aan en bieden belangrijke lessen in samenwerking en directe democratie, ze zijn constructief. Als anarchisten zijn we vaak bij dit soort projecten betrokken. Toch dragen ze allen wel degelijk het gevoel van noodzaak in zich om te bouwen aan alternatieven. Er zijn veel positieve dingen aan deze benaderingen. Ze moedigen zelforganisatie en directe actie door gewone mensen aan en bieden belangrijke lessen in samenwerking en directe democratie, ze zijn constructief. Als anarchisten zijn we vaak bij dit soort projecten betrokken.
Regel 312: Regel 375:
  
 Het alternatief op de vakbond is, ironisch genoeg, datgene dat de vakbonden de weinige macht geeft die ze nog heeft. Militante arbeidersorganisaties die zich onafhankelijk organiseren,​ zijn de grootste schrik van het management. Het is de belofte om dit soort militanten te controleren,​ die voor de vakbond als voorwaarde geldt vanuit het management om met hen om de tafel te mogen zitten. Als de werkers goed georganiseerd en militant zijn, zoals bijvoorbeeld in de jaren 70, zijn ook de bonden sterker. Het management heeft er immers veel voor over om de conflicten, gekanaliseerd via de bonden, onder controle te houden. Als de werknemers verdeeld, slecht georganiseerd en passief zijn, verliezen de vakbonden hun macht en zal het management stoppen met hen samen te werken. Dit proces is precies wat de afgelopen jaren steeds duidelijker zichtbaar is geworden. Het alternatief op de vakbond is, ironisch genoeg, datgene dat de vakbonden de weinige macht geeft die ze nog heeft. Militante arbeidersorganisaties die zich onafhankelijk organiseren,​ zijn de grootste schrik van het management. Het is de belofte om dit soort militanten te controleren,​ die voor de vakbond als voorwaarde geldt vanuit het management om met hen om de tafel te mogen zitten. Als de werkers goed georganiseerd en militant zijn, zoals bijvoorbeeld in de jaren 70, zijn ook de bonden sterker. Het management heeft er immers veel voor over om de conflicten, gekanaliseerd via de bonden, onder controle te houden. Als de werknemers verdeeld, slecht georganiseerd en passief zijn, verliezen de vakbonden hun macht en zal het management stoppen met hen samen te werken. Dit proces is precies wat de afgelopen jaren steeds duidelijker zichtbaar is geworden.
 +
 +<​blockquote>​
 +**De oncontro-leerbare fabriek: VIO.ME in Griekenland**
 +
 +Dat de zelfbestuurde werkplek niet enkel iets is uit theorie of geschiedenisboeken,​ valt te illustreren met de nodige hedendaagse voorbeelden van werkplekken die collectief bestuurd worden. Er zijn wereldwijd talrijke voorbeelden van arbeiderszelfbestuur in vele takken van industrie: het (Strike) Bike Systems in Nordhausen (Duitsland),​ de bezette ijsfabriek in Carcasonne (Frankrijk),​ voormalig treinwerkplaats Officine Zero in Rome (Italië), de Kazova textielfabriek in Istanbul (Turkije), de Kouta staalfabriek in 10th of Ramadan City (Egypte), de golf van bezette fabrieken na de financiële crisis in Argentinië,​ ga zo maar door. De voorbeelden tonen dat werkplekken,​ groot en klein, onder zelfbestuur succesvol beheerd kunnen produceren.
 +
 +Veel van deze werkplekken zijn ontstaan in perioden waar bazen de fabriek verlaten hebben. Vaak blijven in zulke situaties de werknemers met loonachterstanden achter. Een van de dingen die zij op zo’n moment kunnen doen, is overgaan tot directe actie: het onteigenen van de productiemiddelen en de fabriek in zelfbeheer voortzetten.
 +
 +Dit is wat werkers van de VIO.ME (een voormalige bouwmaterialenfabriek) in Griekenland in 2011 deden. Nadat de bazen waren vertrokken omdat de fabriek “niet genoeg winst maakte”, bleven de werknemers met een enorme loonachterstand achter. Men ontving informatie dat overnacht de productiemiddelen voor een executieveiling van het fabrieksterrein zouden worden gescheept. Met een bezetting door de werknemers, familie, vrienden en een solidaire sociale beweging heeft men dit weten te voorkomen. Er werd een onafhankelijke bedrijfsraad opgericht en onder zelfbestuur werd de productie hervat. ​
 +
 +Vanwege de moeilijke economische omstandigheden in Griekenland hebben de werkers van VIO.ME besloten de productie om te vormen. Door de financiële crisis zat de bouw in Griekenland namelijk in het klad. Nu produceert men huishoudelijke producten. Nadat ze eerder al veel schadelijke chemische stoffen uit hun bouwmaterialen hadden gehaald, zijn zij nu overgestapt op de productie biologische producten omdat men als werkers de verantwoordelijkheid wilt nemen voor een duurzame toekomst.
 +
 +“Deze zeep is gemaakt door ons, de werkers van VIO.ME, die weigeren om in werkeloosheid en depressie te vervallen.” ​
 +
 +– De arbeiders van VIO.ME
 +</​blockquote>​
  
 Revolutionaire strijd gaat niet alleen om het vechten tegen het huidige management, maar om er in het geheel van af te komen. In momenten van verhoogd conflict, als een meerderheid van de werkende klasse in beweging is gekomen tegen de uitbuiting en onderdrukking,​ kunnen werknemers hun werkplekken als scholen, fabrieken, velden, kantoren, winkels en ziekenhuizen overnemen en de goederen en diensten leveren die de samenleving werkelijk nodig heeft. Dit in tegenstelling tot de situatie van nu, waar onze arbeid gedefinieerd wordt door het financiële gewin van bazen en aandeelhouders. Revolutionaire strijd gaat niet alleen om het vechten tegen het huidige management, maar om er in het geheel van af te komen. In momenten van verhoogd conflict, als een meerderheid van de werkende klasse in beweging is gekomen tegen de uitbuiting en onderdrukking,​ kunnen werknemers hun werkplekken als scholen, fabrieken, velden, kantoren, winkels en ziekenhuizen overnemen en de goederen en diensten leveren die de samenleving werkelijk nodig heeft. Dit in tegenstelling tot de situatie van nu, waar onze arbeid gedefinieerd wordt door het financiële gewin van bazen en aandeelhouders.
Regel 356: Regel 435:
  
 We zullen op dat moment de verdeling tussen werk en gemeenschap moeten afbreken, zodat we zelf kunnen bepalen hoe we onszelf in onze behoeften voorzien. Buurtraden en consumentenraden zullen in samenwerking met raden van de fabrieken, scholen, zorginstellingen en andere werkplekken zorgen voor het vervullen van de dagelijkse behoeften. Hierbij zal iedereen, van producent tot consument, betrokken moeten worden in de besluitvorming. Modellen voor gemeenschappelijke besluitvorming en federale horizontale organisatie,​ die zijn ontwikkeld door onze beweging, kunnen hieraan een belangrijke bijdrage leveren. We zullen op dat moment de verdeling tussen werk en gemeenschap moeten afbreken, zodat we zelf kunnen bepalen hoe we onszelf in onze behoeften voorzien. Buurtraden en consumentenraden zullen in samenwerking met raden van de fabrieken, scholen, zorginstellingen en andere werkplekken zorgen voor het vervullen van de dagelijkse behoeften. Hierbij zal iedereen, van producent tot consument, betrokken moeten worden in de besluitvorming. Modellen voor gemeenschappelijke besluitvorming en federale horizontale organisatie,​ die zijn ontwikkeld door onze beweging, kunnen hieraan een belangrijke bijdrage leveren.
 +
 +<​blockquote>​
 +**Sociale transformatie in Rojava[11], Noord-Syrië**
 +
 +Toen in 2011 de opstanden in het Midden-Oosten en Noord-Afrika ook Syrië bereikten, probeerde het regime van Bashar al-Assad deze hardhandig neer te slaan. Met de opkomst van Islamitische Staat (IS) en de inmenging van verschillende buurlanden is de bloedige burgeroorlog die volgde al snel overgeslagen in een internationaal militair conflict waarbij waarheid en integriteit,​ samen met de tienduizenden burgers, de eerste slachtoffers waren. ​
 +
 +Toch hebben Koerdische rebellen in het noorden van Syrië – de regio die inmiddels bekend is onder de naam Rojava – een relatief veilige autonome regio onder zelfbestuur weten te vestigen. In Rojava vindt op het moment een vergaand sociaal experiment plaats. Drie thema’s staan bij deze beweging centraal: feminisme, ecologie en een model voor zelfbestuur dat zij ‘democratisch confederalisme’ noemen. Hiermee tracht de Koerdische bevrijdingsbeweging diens autoritaire verleden te verlaten en is een nieuwe weg ingeslagen. De nieuwe libertaire aspiraties van deze beweging vertonen veel gelijkenissen met de doelen en methodes van anarchisten. Op andere vlakken zijn ze vernieuwend of gewoonweg anders.
 +
 +Het kloppende hart van dit sociale experiment zijn de verschillende lokale raden die een maximale participatie door de inwoners van Rojava aanmoedigen. In Rojava hebben de buurtraden, bestaande uit ongeveer 300 inwoners, het grootste aandeel. Elk persoon (inclusief de jeugd) kan deelnemen in de raad van de buurt van waar zij leven. Naast deze buurtraden zijn er raden gebaseerd op de werkplek, religieuze organisaties,​ politieke partijen en andere affiniteits-gebonden raden zoals bijvoorbeeld jeugdorganisaties. Mensen zijn vaak onderdeel van een aantal van deze lokale raden, afhankelijk van hun leefsituatie. Deze raden kunnen kleiner zijn en uit tientallen mensen bestaan of groter met honderden deelnemers. Onafhankelijk van hun grootte functioneren ze echter allemaal op dezelfde manier. De raden werken met een direct democratisch model, wat inhoudt dat iedereen in de raad kan spreken, onderwerpen kan aandragen en kan stemmen op voorstellen (hoewel veel raden consensus als besluitvormingsmodel gebruiken). Alle raden moeten een representatie zijn van de etnische samenstelling van het kanton12 en moet op z’n minst een balans van 40% hebben tussen mannen en vrouwen. Daarnaast bestaat er voor elke raad co-voorzitterschap,​ wat inhoudt dat elke raad zowel een vrouw als man als voorzitter heeft om zo de belangen en perspectieven van beide genders te waarborgen.
 +
 +De sociale revolutie in Rojava heeft echter ook de nodige tegenstrijdigheden,​ zoals het spanningsveld tussen centralisme en autonomie en de relatie tussen de strijdkrachten van de YPG/YPJ en imperialistische grootmachten als de V.S. en Rusland. Toch is het project in Rojava voor sociaal revolutionairen van grote betekenis. Zelfs na decennia van kapitalistische terreinwinst en reactie is er in de 21ste eeuw wederom een libertair project ontstaan. Het toont dat de hoop op zelfbeschikking en een gelijkwaardig en vrij bestaan nog steeds niet vervlogen is. Sterker nog, in Rojava worden die aspiraties met hand en tand bevochten.</​blockquote>​
  
 ==== Identiteitsstrijd ==== ==== Identiteitsstrijd ====
namespace/anarchisme_-_een_introductie.1559082964.txt.gz · Laatst gewijzigd: 16/10/19 09:40 (Externe bewerking)