Gebruikershulpmiddelen

Site-hulpmiddelen


namespace:anarchistische_gedachten_over_anarchisme

Verschillen

Dit geeft de verschillen weer tussen de geselecteerde revisie en de huidige revisie van de pagina.

Link naar deze vergelijking

Beide kanten vorige revisie Vorige revisie
namespace:anarchistische_gedachten_over_anarchisme [16/10/19 10:14]
127.0.0.1 Externe bewerking
namespace:anarchistische_gedachten_over_anarchisme [27/12/19 17:10] (huidige)
defiance
Regel 24: Regel 24:
 Dat is de basale vergissing van de revolutionaire anarchisten,​ die ik lang genoeg met hen gedeeld heb, namelijk dat ze geloven dat ze het ideaal van de geweldloosheid met geweld kunnen bereiken. Zij keren zich fel tegen de “revolutionaire dictatuur” die Marx en Engels in hun Communistisch Manifest voorzien, als een kort overgangsstadium na de grote revolutie. Dat is zelfbedrog; iedere uitoefening van geweld betekent dictatuur, voor zover dat niet vrijwillig geduld en door de gecommandeerde massa goedgekeurd wordt. In dit geval gaat het echter om autoritair geweld. Elk geweld is of despotisch of autoritair. Dat is de basale vergissing van de revolutionaire anarchisten,​ die ik lang genoeg met hen gedeeld heb, namelijk dat ze geloven dat ze het ideaal van de geweldloosheid met geweld kunnen bereiken. Zij keren zich fel tegen de “revolutionaire dictatuur” die Marx en Engels in hun Communistisch Manifest voorzien, als een kort overgangsstadium na de grote revolutie. Dat is zelfbedrog; iedere uitoefening van geweld betekent dictatuur, voor zover dat niet vrijwillig geduld en door de gecommandeerde massa goedgekeurd wordt. In dit geval gaat het echter om autoritair geweld. Elk geweld is of despotisch of autoritair.
  
-De anarchisten moeten inzien dat een doel alleen bereikt kan worden, als het middel al in de kleur van dat doel is geverfd. Nooit zal men via geweld tot geweldloosheid komen. Er is pas anarchie, waar anarchisten,​ echte anarchisten zijn, van die mensen die geen geweld meer uitoefenen. Ik zeg daar echt niets nieuws mee; het is hetzelfde wat [[namespace:​Leo ​Tolstoi|Tolstoj]] ons al lang verteld heeft. Toen de koning van Italië door [[namespace:​Getano Bresci|Bresci]] was vermoord, publiceerde Tolstoj een prachtig artikel, dat culmineerde in de woorden: men moet geen vorsten doden, maar hen duidelijk maken dat ze zelf niet mogen doden. De tekst was nog scherper en het artikel bevatte dermate harde klappen tegen de machthebbers,​ dat het afgedrukt werd in anarchistische bladen; ook die passages werden, ik zou willen zeggen, gezapig of nonchalant afgedrukt, maar alsof het een gril was, werd er geen verdere aandacht aan geschonken.+De anarchisten moeten inzien dat een doel alleen bereikt kan worden, als het middel al in de kleur van dat doel is geverfd. Nooit zal men via geweld tot geweldloosheid komen. Er is pas anarchie, waar anarchisten,​ echte anarchisten zijn, van die mensen die geen geweld meer uitoefenen. Ik zeg daar echt niets nieuws mee; het is hetzelfde wat [[namespace:​Leo ​Tolstoj|Tolstoj]] ons al lang verteld heeft. Toen de koning van Italië door [[namespace:​Getano Bresci|Bresci]] was vermoord, publiceerde Tolstoj een prachtig artikel, dat culmineerde in de woorden: men moet geen vorsten doden, maar hen duidelijk maken dat ze zelf niet mogen doden. De tekst was nog scherper en het artikel bevatte dermate harde klappen tegen de machthebbers,​ dat het afgedrukt werd in anarchistische bladen; ook die passages werden, ik zou willen zeggen, gezapig of nonchalant afgedrukt, maar alsof het een gril was, werd er geen verdere aandacht aan geschonken.
  
 De anarchisten zullen tegenwerpen:​ als wij geweldloos zijn laten wij ons alle roof en onderdrukking welgevallen;​ dan zijn we geen vrije mensen maar slaven; wij willen geen geweldloosheid van afzonderlijke individuen, maar een toestand van geweldloosheid;​ wij willen anarchie, maar dan moeten we eerst achterhouden of nemen, wat ons ontroofd of onthouden werd. Dat is weer zo’n basale vergissing: dat men de wereld het anarchisme zou kunnen of moeten brengen; dat anarchie een zaak van de mensheid is; dat eerst de grote afrekening zou moeten komen en dan het Duizendjarige Rijk. Iemand die de wereld vrijheid wil brengen – dat wil echter zeggen: zijn opvatting van vrijheid – is een despoot, maar geen anarchist. Nooit zal anarchie een zaak van de massa zijn, nooit zal zij via een inval of een gewapende opstand tot stand komen. En evenmin zal het federalistische socialisme bereikt kunnen worden door af te wachten, tot het tot dan toe opgehoopte kapitaal en het grondbezit in handen van het volk komt. Anarchie is niet iets voor de toekomst, maar van het heden; niet iets van eisen, maar van het leven. Het moet niet gaan om nationalisatie van de verworvenheden van het verleden, maar om een nieuw volk, dat zich via kleine beginnetjes door binnenlandse kolonisatie,​ temidden van de andere volkeren, hier en daar tot nieuwe gemeenschappen aaneensluit. Het gaat uiteindelijk niet om de klassenstrijd van de bezitlozen tegen de bezitters, maar dat zich vrije, innerlijk sterke en zichzelf onder controle hebbende figuren uit de massa losmaken en zich tot nieuwe structuren verenigen. De oude tegenstelling van vernietigen en opbouwen begint zijn betekenis te verliezen: het gaat om vormen van iets dat nooit eerder bestaan heeft. De anarchisten zullen tegenwerpen:​ als wij geweldloos zijn laten wij ons alle roof en onderdrukking welgevallen;​ dan zijn we geen vrije mensen maar slaven; wij willen geen geweldloosheid van afzonderlijke individuen, maar een toestand van geweldloosheid;​ wij willen anarchie, maar dan moeten we eerst achterhouden of nemen, wat ons ontroofd of onthouden werd. Dat is weer zo’n basale vergissing: dat men de wereld het anarchisme zou kunnen of moeten brengen; dat anarchie een zaak van de mensheid is; dat eerst de grote afrekening zou moeten komen en dan het Duizendjarige Rijk. Iemand die de wereld vrijheid wil brengen – dat wil echter zeggen: zijn opvatting van vrijheid – is een despoot, maar geen anarchist. Nooit zal anarchie een zaak van de massa zijn, nooit zal zij via een inval of een gewapende opstand tot stand komen. En evenmin zal het federalistische socialisme bereikt kunnen worden door af te wachten, tot het tot dan toe opgehoopte kapitaal en het grondbezit in handen van het volk komt. Anarchie is niet iets voor de toekomst, maar van het heden; niet iets van eisen, maar van het leven. Het moet niet gaan om nationalisatie van de verworvenheden van het verleden, maar om een nieuw volk, dat zich via kleine beginnetjes door binnenlandse kolonisatie,​ temidden van de andere volkeren, hier en daar tot nieuwe gemeenschappen aaneensluit. Het gaat uiteindelijk niet om de klassenstrijd van de bezitlozen tegen de bezitters, maar dat zich vrije, innerlijk sterke en zichzelf onder controle hebbende figuren uit de massa losmaken en zich tot nieuwe structuren verenigen. De oude tegenstelling van vernietigen en opbouwen begint zijn betekenis te verliezen: het gaat om vormen van iets dat nooit eerder bestaan heeft.
namespace/anarchistische_gedachten_over_anarchisme.txt · Laatst gewijzigd: 27/12/19 17:10 door defiance