Gebruikershulpmiddelen

Site-hulpmiddelen


namespace:het_anarchisme_guerin

Verschillen

Dit geeft de verschillen weer tussen de geselecteerde revisie en de huidige revisie van de pagina.

Link naar deze vergelijking

Beide kanten vorige revisie Vorige revisie
Laatste revisie Beide kanten volgende revisie
namespace:het_anarchisme_guerin [27/04/22 20:35]
defiance [Eindnoten]
namespace:het_anarchisme_guerin [05/06/22 19:23]
defiance
Regel 19: Regel 19:
 Sinds kort is er een hernieuwde belangstelling voor het anarchisme. Er werd een aantal studies, monografieën en antologieën aan gewijd, maar het is niet zo zeker dat al deze schriftelijke inspanningen ook inderdaad doel zullen treffen. Het is moeilijk de kenmerken van het anarchisme vast te leggen. De theoretici van het anarchisme hebben slechts bij uitzondering hun denken samengevat in systematische verhandelingen. Bij gelegenheid hebben ze daar wel pogingen toe gedaan, maar dan steeds in de vorm van dunne brochures, bestemd voor propaganda en verspreiding van hun denkbeelden,​ en men kan er slechts hier en daar een flard van oppikken. Bovendien bestaan er vele soorten anarchisme. En de verschillende wijzen van denken van de allergrootsten onder de libertairen lopen zeer uiteen. Sinds kort is er een hernieuwde belangstelling voor het anarchisme. Er werd een aantal studies, monografieën en antologieën aan gewijd, maar het is niet zo zeker dat al deze schriftelijke inspanningen ook inderdaad doel zullen treffen. Het is moeilijk de kenmerken van het anarchisme vast te leggen. De theoretici van het anarchisme hebben slechts bij uitzondering hun denken samengevat in systematische verhandelingen. Bij gelegenheid hebben ze daar wel pogingen toe gedaan, maar dan steeds in de vorm van dunne brochures, bestemd voor propaganda en verspreiding van hun denkbeelden,​ en men kan er slechts hier en daar een flard van oppikken. Bovendien bestaan er vele soorten anarchisme. En de verschillende wijzen van denken van de allergrootsten onder de libertairen lopen zeer uiteen.
  
-Het afwijzen van alle autoriteit, het de nadruk leggen op het oordeel van het individu brengt de libertairen er vooral toe het ‘anti- dogmatisme te belijden’. Laten we van onszelf geen leiders van een nieuwe religie maken, schreef Proudhon aan Marx, ‘of dat nu een religie van de logica of van de rede is.’ De inzichten van de libertairen waren ook altijd meer gevarieerd, beweeglijker,​ veel moeilijker te vatten dan die van de ‘autoritaire’ socialisten,​ die met hun concurrerende kerkjes hun aanhangers onderwierpen,​ althans poogden te onderwerpen aan een nieuw kanoniek ​recht.+Het afwijzen van alle autoriteit, het de nadruk leggen op het oordeel van het individu brengt de libertairen er vooral toe het ‘anti- dogmatisme te belijden’. Laten we van onszelf geen leiders van een nieuwe religie maken, schreef Proudhon aan Marx, ‘of dat nu een religie van de logica of van de rede is.’ De inzichten van de libertairen waren ook altijd meer gevarieerd, beweeglijker,​ veel moeilijker te vatten dan die van de ‘autoritaire’ socialisten,​ die met hun concurrerende kerkjes hun aanhangers onderwierpen,​ althans poogden te onderwerpen aan een nieuw canoniek ​recht.
  
-Kort voor hij naar de guillotine werd gebracht, schreef de terrorist Emile Henry in een brief aan de directeur van de Conciergerie: ‘Hoedt u ervoor te geloven dat het anarchisme een dogma zou zijn, een onkwetsbare,​ niet te bestrijden doctrine die door de volgelingen net zo vereerd wordt als de koran door de muzelmannen. Neen. De absolute vrijheid die wij verlangen zal zonder ophouden het denken verder ontwikkelen en nieuwe perspectieven openen (afhankelijk van de ontwikkeling van de hersenen van het individu), het buiten de enge grenzen tillen van reglementeringen en wetgeving. Wij zijn geen “gelovigen”.’ De ter dood veroordeelde verwierp het ‘blinde geloof van de Franse marxist van zijn tijd ‘die in een zaak gelooft omdat Guesde hem zegt er in te geloven en die een catechismus heeft waarvan de discussie per paragraaf gelijk staat met heiligschennis.’+Kort voor hij naar de guillotine werd gebracht, schreef de terrorist Emile Henry in een brief aan de directeur van de conciergerie: ‘Hoedt u ervoor te geloven dat het anarchisme een dogma zou zijn, een onkwetsbare,​ niet te bestrijden doctrine die door de volgelingen net zo vereerd wordt als de koran door de muzelmannen. Neen. De absolute vrijheid die wij verlangen zal zonder ophouden het denken verder ontwikkelen en nieuwe perspectieven openen (afhankelijk van de ontwikkeling van de hersenen van het individu), het buiten de enge grenzen tillen van reglementeringen en wetgeving. Wij zijn geen “gelovigen”.’ De ter dood veroordeelde verwierp het ‘blinde geloof van de Franse marxist van zijn tijd ‘die in een zaak gelooft omdat Guesde hem zegt er in te geloven en die een catechismus heeft waarvan de discussie per paragraaf gelijk staat met heiligschennis.’
  
 Ondanks de verscheidenheid en de rijkdom van het anarchistische denken, ondanks de innerlijke tegenstellingen,​ ondanks de doctrinaire discussies die bovendien meestal nog over verkeerde probleemstellingen werden gevoerd, hebben wij bij het anarchisme te maken met een geheel van concepties dat voldoende homogeen is. Zonder twijfel bestaat er op het eerste gezicht een duidelijk onderscheid tussen het individualistische anarchisme van Stirner (1806-1856) en het maatschappelijk anarchisme. Wanneer we echter dieper op de zaak ingaan dan ontdekken we al gauw dat er veel minder verschil bestaat tussen de aanhangers van de totale vrijheid en die van de maatschappelijke organisatie en dat zij minder ver van elkaar af staan dan zij zelf menen en dan anderen op het eerste gezicht zouden denken. De maatschappelijke anarchist is evenzeer een individualist. De individualistische anarchist zou best eens een maatschappelijke kunnen zijn die zijn ware naam niet durft te noemen. Ondanks de verscheidenheid en de rijkdom van het anarchistische denken, ondanks de innerlijke tegenstellingen,​ ondanks de doctrinaire discussies die bovendien meestal nog over verkeerde probleemstellingen werden gevoerd, hebben wij bij het anarchisme te maken met een geheel van concepties dat voldoende homogeen is. Zonder twijfel bestaat er op het eerste gezicht een duidelijk onderscheid tussen het individualistische anarchisme van Stirner (1806-1856) en het maatschappelijk anarchisme. Wanneer we echter dieper op de zaak ingaan dan ontdekken we al gauw dat er veel minder verschil bestaat tussen de aanhangers van de totale vrijheid en die van de maatschappelijke organisatie en dat zij minder ver van elkaar af staan dan zij zelf menen en dan anderen op het eerste gezicht zouden denken. De maatschappelijke anarchist is evenzeer een individualist. De individualistische anarchist zou best eens een maatschappelijke kunnen zijn die zijn ware naam niet durft te noemen.
Regel 27: Regel 27:
 De betrekkelijke eenheid van het maatschappelijk anarchisme is voortgekomen uit de omstandigheid dat het ongeveer binnen hetzelfde tijdperk door twee meesters ontwikkeld werd, waarvan de een bovendien nog de discipel en voortzetter van het werk van de ander was. We bedoelen de Fransman Pierre-Joseph Proudhon (1809-1865) en de Russische emigrant Michael Bakoenin (1814-1876). Bakoenin heeft het anarchisme aldus gedefinieerd:​ ‘Het ver ontwikkelde Proudhonnisme dat tot zijn uiterste consequentie wordt volgehouden’. Deze vorm van anarchisme wordt gedefinieerd als collectivisme. De betrekkelijke eenheid van het maatschappelijk anarchisme is voortgekomen uit de omstandigheid dat het ongeveer binnen hetzelfde tijdperk door twee meesters ontwikkeld werd, waarvan de een bovendien nog de discipel en voortzetter van het werk van de ander was. We bedoelen de Fransman Pierre-Joseph Proudhon (1809-1865) en de Russische emigrant Michael Bakoenin (1814-1876). Bakoenin heeft het anarchisme aldus gedefinieerd:​ ‘Het ver ontwikkelde Proudhonnisme dat tot zijn uiterste consequentie wordt volgehouden’. Deze vorm van anarchisme wordt gedefinieerd als collectivisme.
  
-Maar zijn epigonen verwerpen deze omschrijving en verklaren zich tot communisten (zoals te begrijpen tot anarcho-communisten of libertair-communisten). Een van hen, Pjotr Kropotkin (1842- 1921), ook een Russische emigrant, dreef de doctrine naar een utopisme en een optimisme waarvan de ‘wetenschappelijkheid’ maar nauwelijks de zwakheden kon verbergen. Aan de andere kant stond de Italiaan Errico Malatesta (1853-1932) die het oriënteerde op een vermetel, zo nu en dan wat kinderlijk activisme, maar die ook door zijn onverzettelijke polemieken, die vaak van een grote luciditeit getuigden, de doctrine verrijkte. Later hebben de ervaringen van de Russische revolutie geleid tot een van de meest opmerkelijke werken over het anarchisme, van de hand van Voline (1882-1945).+Maar zijn epigonen verwerpen deze omschrijving en verklaren zich tot communisten (zoals te begrijpen tot anarcho-communisten of libertair-communisten). Een van hen, Peter Kropotkin (1842- 1921), ook een Russische emigrant, dreef de doctrine naar een utopisme en een optimisme waarvan de ‘wetenschappelijkheid’ maar nauwelijks de zwakheden kon verbergen. Aan de andere kant stond de Italiaan Errico Malatesta (1853-1932) die het oriënteerde op een vermetel, zo nu en dan wat kinderlijk activisme, maar die ook door zijn onverzettelijke polemieken, die vaak van een grote luciditeit getuigden, de doctrine verrijkte. Later hebben de ervaringen van de Russische revolutie geleid tot een van de meest opmerkelijke werken over het anarchisme, van de hand van Voline (1882-1945).
  
 Het anarchistisch terrorisme aan het einde van de vorige eeuw vertoont zowel dramatische als anekdotische aspecten. Het ruikt naar bloed, iets dat de smaak van het grote publiek prikkelt. Hoewel het in zijn tijd een school van persoonlijke energie en moed was die ook nu nog respect afdwingt en zelfs wanneer het de onmiskenbare verdienste had de aandacht te vestigen op het maatschappelijk onrecht, in onze tijd maakt het de indruk van een tijdelijke afwijking en een onvruchtbaar makend element van en voor het anarchisme. Het zijn totaal verouderde denkbeelden. Het oog gevestigd houden op de ‘potten van Ravachol’[1] zoals dat gesuggereerd wordt op het omslag van een recente publicatie, verwaarloost en onderschat de fundamentele kenmerken van een conceptie voor de reorganisatie van de maatschappij,​ die verre van destructief was, zoals zijn vijanden steeds weer stellen, maar die bij nader onderzoek uitermate constructief blijkt te zijn. Op dat anarchisme zijn wij zo vrij de aandacht van de lezer te vestigen. Met welk recht en op grond van welk criterium? Eenvoudig omdat het materiaal waar het om gaat niet verkalkt is maar springlevend. Omdat de gestelde problemen actueler zijn dan ooit. Wanneer de geruchtmakende uitdagingen die op de maatschappij worden losgelaten, de explosieve ladingen, tot het stenen tijdperk zullen behoren en geen angst meer aanjagen, dan wekken daarentegen de libertaire anticipaties op tot nadenken. Men bemerkt dat die in zeer hoge mate aan de behoeften van onze tijd tegemoet komen, dat ze aan de opbouw van onze toekomst kunnen bijdragen. Het anarchistisch terrorisme aan het einde van de vorige eeuw vertoont zowel dramatische als anekdotische aspecten. Het ruikt naar bloed, iets dat de smaak van het grote publiek prikkelt. Hoewel het in zijn tijd een school van persoonlijke energie en moed was die ook nu nog respect afdwingt en zelfs wanneer het de onmiskenbare verdienste had de aandacht te vestigen op het maatschappelijk onrecht, in onze tijd maakt het de indruk van een tijdelijke afwijking en een onvruchtbaar makend element van en voor het anarchisme. Het zijn totaal verouderde denkbeelden. Het oog gevestigd houden op de ‘potten van Ravachol’[1] zoals dat gesuggereerd wordt op het omslag van een recente publicatie, verwaarloost en onderschat de fundamentele kenmerken van een conceptie voor de reorganisatie van de maatschappij,​ die verre van destructief was, zoals zijn vijanden steeds weer stellen, maar die bij nader onderzoek uitermate constructief blijkt te zijn. Op dat anarchisme zijn wij zo vrij de aandacht van de lezer te vestigen. Met welk recht en op grond van welk criterium? Eenvoudig omdat het materiaal waar het om gaat niet verkalkt is maar springlevend. Omdat de gestelde problemen actueler zijn dan ooit. Wanneer de geruchtmakende uitdagingen die op de maatschappij worden losgelaten, de explosieve ladingen, tot het stenen tijdperk zullen behoren en geen angst meer aanjagen, dan wekken daarentegen de libertaire anticipaties op tot nadenken. Men bemerkt dat die in zeer hoge mate aan de behoeften van onze tijd tegemoet komen, dat ze aan de opbouw van onze toekomst kunnen bijdragen.
Regel 39: Regel 39:
 Bij Bakoenin is het verschijnsel net andersom. Bij hem is het het eerste deel van zijn bewogen carrière als revolutionair samenzweerder dat niets met het anarchisme te maken heeft. Pas na 1864 kiest hij partij voor de libertaire denkbeelden,​ na de mislukking van de Poolse opstand waaraan hij deelgenomen had. Zijn geschriften van voor die tijd zijn nauwelijks op hun plaats in een anarchistische antologie. Bij Bakoenin is het verschijnsel net andersom. Bij hem is het het eerste deel van zijn bewogen carrière als revolutionair samenzweerder dat niets met het anarchisme te maken heeft. Pas na 1864 kiest hij partij voor de libertaire denkbeelden,​ na de mislukking van de Poolse opstand waaraan hij deelgenomen had. Zijn geschriften van voor die tijd zijn nauwelijks op hun plaats in een anarchistische antologie.
  
-Wat Kropotkin betreft, het zuiver wetenschappelijk gedeelte van zijn werk, dat waaraan hij tegenwoordig in de USSR zijn faam te danken heeft als briljant vaandeldrager van de nationale geografie, is vreemd aan het anarchisme, evenals trouwens op een geheel ander vlak zijn oorlogszuchtige stellingname tijdens de Eerste Wereldoorlog.+Wat Kropotkin betreft, het zuiver wetenschappelijk gedeelte van zijn werk, dat waaraan hij tegenwoordig in de USSR zijn faam te danken heeft als //briljant vaandeldrager van de nationale geografie//, is vreemd aan het anarchisme, evenals trouwens op een geheel ander vlak zijn oorlogszuchtige stellingname tijdens de Eerste Wereldoorlog.
  
 Hier hebben wij daarom boven de historische,​ chronologische loop de voorkeur gegeven aan een andere, ongebruikelijke methode. Niet de persoonlijkheden worden de lezer om beurten voorgesteld,​ maar de voornaamste constructieve thema’s van het anarchisme. Slechts niet specifiek libertaire onderwerpen zijn met opzet weggelaten, zoals de kritiek op het kapitalisme,​ het atheïsme, het anti-militarisme,​ de vrije liefde enzovoort. Liever dan over te gaan tot een samenvatting uit de tweede hand en dus verbleekt en zonder bewijzen om die te staven, hebben wij zoveel mogelijk de citaten laten spreken. Zo zijn de thema’s in hun oorspronkelijke vorm toegankelijk voor de lezer, met alle vuur en geestdrift waarmee ze uit de pennen van de meesters zijn gevloeid. Hier hebben wij daarom boven de historische,​ chronologische loop de voorkeur gegeven aan een andere, ongebruikelijke methode. Niet de persoonlijkheden worden de lezer om beurten voorgesteld,​ maar de voornaamste constructieve thema’s van het anarchisme. Slechts niet specifiek libertaire onderwerpen zijn met opzet weggelaten, zoals de kritiek op het kapitalisme,​ het atheïsme, het anti-militarisme,​ de vrije liefde enzovoort. Liever dan over te gaan tot een samenvatting uit de tweede hand en dus verbleekt en zonder bewijzen om die te staven, hebben wij zoveel mogelijk de citaten laten spreken. Zo zijn de thema’s in hun oorspronkelijke vorm toegankelijk voor de lezer, met alle vuur en geestdrift waarmee ze uit de pennen van de meesters zijn gevloeid.
Regel 90: Regel 90:
 Nog erger. Proudhon en Bakoenin schiepen er een duivels genoegen in te spelen met de verwarring die ontstaan was door de twee tegenstrijdige verklaringen van het woord: anarchie was voor hen tegelijkertijd de allergrootste onrust, de complete ordeloosheid van de maatschappij en, door die reusachtige revolutionaire mutatie de opbouw van een nieuwe, evenwichtige,​ rationele orde gebaseerd op vrijheid en solidariteit. Nog erger. Proudhon en Bakoenin schiepen er een duivels genoegen in te spelen met de verwarring die ontstaan was door de twee tegenstrijdige verklaringen van het woord: anarchie was voor hen tegelijkertijd de allergrootste onrust, de complete ordeloosheid van de maatschappij en, door die reusachtige revolutionaire mutatie de opbouw van een nieuwe, evenwichtige,​ rationele orde gebaseerd op vrijheid en solidariteit.
  
-De eerste discipelen van de twee vaders van het anarchisme aarzelden echter om een term te gebruiken, waarvan de rekbaarheid erbarmelijk was en die voor de niet-ingewijde slechts een negatief idee uitdrukte, wat op zijn zachtst gezegd tot onzekerheid leidde. Proudhon zelf, die verstandiger was geworden, noemde zich aan het eind van zijn korte carrière graag federalist. Zijn kleinburgerlijke aanhang gaf de voorkeur aan het woord anarchisme boven mutuellisme ​en zijn socialistische nageslacht aan het woord collectivisme,​ wat al spoedig vervangen werd door communisme. Later, tegen het einde van de eeuw, nam in Frankrijk Sébastien Faure weer een woord op dat al in 1858 door een zekere Joseph Déjacque bedacht was en maakte er de titel van een krant van: Le Libertaire. Tegenwoordig zijn die twee termen: anarchist en libertair onderling verwisselbaar geworden.+De eerste discipelen van de twee vaders van het anarchisme aarzelden echter om een term te gebruiken, waarvan de rekbaarheid erbarmelijk was en die voor de niet-ingewijde slechts een negatief idee uitdrukte, wat op zijn zachtst gezegd tot onzekerheid leidde. Proudhon zelf, die verstandiger was geworden, noemde zich aan het eind van zijn korte carrière graag federalist. Zijn kleinburgerlijke aanhang gaf de voorkeur aan het woord anarchisme boven mutualisme ​en zijn socialistische nageslacht aan het woord collectivisme,​ wat al spoedig vervangen werd door communisme. Later, tegen het einde van de eeuw, nam in Frankrijk Sébastien Faure weer een woord op dat al in 1858 door een zekere Joseph Déjacque bedacht was en maakte er de titel van een krant van: //Le Libertaire//. Tegenwoordig zijn die twee termen: ​//anarchist// en //libertair// onderling verwisselbaar geworden.
  
-Maar bijna al die termen hebben een ernstig nadeel: ze verzuimen het fundamentele aspect van de doctrines die ze willen kwalificeren weer te geven. Inderdaad is anarchie vóór alles, een synoniem voor socialisme. Een anarchist is in de eerste plaats een socialist die zich, ten doel stelt de uitbuiting van de mens door de mens op te heffen. Het anarchisme is niets anders dan een tak van de socialistische gedachte. Een tak waarbij de zorg om de vrijheid en de haast om de staat af te schaffen overheersen. Voor Adolphe Fischer, een van de martelaren van Chicago ‘is elke anarchist socialist, maar niet elke socialist noodzakelijkerwijs een anarchist’.+Maar bijna al die termen hebben een ernstig nadeel: ze verzuimen het fundamentele aspect van de doctrines die ze willen kwalificeren weer te geven. Inderdaad is //anarchie// vóór alles, een synoniem voor //socialisme//. Een anarchist is in de eerste plaats een socialist die zich, ten doel stelt de uitbuiting van de mens door de mens op te heffen. Het anarchisme is niets anders dan een tak van de socialistische gedachte. Een tak waarbij de zorg om de vrijheid en de haast om de staat af te schaffen overheersen. Voor Adolphe Fischer, een van de martelaren van Chicago ‘is elke anarchist socialist, maar niet elke socialist noodzakelijkerwijs een anarchist’.
  
 Sommige anarchisten beweren dat zij de meest authentieke en meest consequente socialisten zijn. Maar het etiket dat zij zichzelf hebben opgeplakt of dat ze zich hebben laten opplakken en dat ze bovendien nog delen met de terroristen,​ heeft ze maar al te vaak, terecht, laten doorgaan voor een soort vreemdelingenlegioen in de socialistische familie. Vandaar een aaneenschakeling van misverstanden en meestal doelloos gekibbel over woorden. Sommige hedendaagse anarchisten hebben bijgedragen aan de oplossing van de onzekerheid door een meer expliciete terminologie te gebruiken: zij maken aanspraak op het libertaire socialisme of communisme. Sommige anarchisten beweren dat zij de meest authentieke en meest consequente socialisten zijn. Maar het etiket dat zij zichzelf hebben opgeplakt of dat ze zich hebben laten opplakken en dat ze bovendien nog delen met de terroristen,​ heeft ze maar al te vaak, terecht, laten doorgaan voor een soort vreemdelingenlegioen in de socialistische familie. Vandaar een aaneenschakeling van misverstanden en meestal doelloos gekibbel over woorden. Sommige hedendaagse anarchisten hebben bijgedragen aan de oplossing van de onzekerheid door een meer expliciete terminologie te gebruiken: zij maken aanspraak op het libertaire socialisme of communisme.
Regel 98: Regel 98:
 === Een innerlijk oproer === === Een innerlijk oproer ===
  
-Het anarchisme is voor alles wat men zou kunnen noemen een innerlijk oproer. Augustin Hamon, die aan het einde van de vorige eeuw een opiniepeiling in het libertaire milieu uitvoerde, kwam tot de conclusie dat de anarchist in de eerste plaats een opstandig individu is. Hij wijst de maatschappij en zijn galeiboevenbewakers voetstoots af. Hij distantieert zich, verklaart Max Stirner, van alles wat heilig is. Hij volvoert een geweldige ontwijding. Die ‘zwervers van de intelligentia, die herrieschoppers,​ die in plaats van dat wat duizenden mensen vertroosting en rust geeft als onaantastbare waarden te beschouwen, over de versperringen van het traditionalisme springen en zich ongeremd overgeven aan de fantasieën van hun onbeschaamde kritiek.’+Het anarchisme is voor alles wat men zou kunnen noemen een innerlijk oproer. Augustin Hamon, die aan het einde van de vorige eeuw een opiniepeiling in het libertaire milieu uitvoerde, kwam tot de conclusie dat de anarchist in de eerste plaats een opstandig individu is. Hij wijst de maatschappij en zijn galeiboevenbewakers voetstoots af. Hij distantieert zich, verklaart Max Stirner, van alles wat heilig is. Hij volvoert een geweldige ontwijding. Die ‘zwervers van de intelligentsia, die herrieschoppers,​ die in plaats van dat wat duizenden mensen vertroosting en rust geeft als onaantastbare waarden te beschouwen, over de versperringen van het traditionalisme springen en zich ongeremd overgeven aan de fantasieën van hun onbeschaamde kritiek.’
  
 Proudhon verwerpt in zijn geheel ‘de officiële kliek’, de filosofen, de priesters, de magistraten,​ de academici, de journalisten,​ de parlementariërs enzovoort, voor wie ‘het volk altijd het monster is dat men bestrijdt, dat men muilkorft en boeit, dat men met foefjes leidt zoals een rinoceros of een olifant, dat men dresseert door honger, dat men laat leegbloeden door kolonisatie en oorlog.’ Elisée Reclus verklaart waarom deze onderworpenen denken dat de maatschappij de moeite waard is om behouden te worden: ‘Omdat er armen en rijken zijn, machthebbers en onderdanen, cesaren die de strijd bevelen en gladiatoren die gaan sterven, daarom behoeven de gewaarschuwde mensen zich slechts op te stellen aan de kant van de rijken en meesters om zich tot hovelingen van de cesaren te maken.’ Zijn voortdurende staat van opstand maakt dat de anarchist sympathie voelt voor de buitenbeentjes,​ de vogelvrijen,​ dat hij zich de zaak van de slaven of van welke andere paria dan ook aantrekt. Het is volkomen onterecht, zegt Bakoenin, dat Marx en Engels zo misprijzend spreken over het ‘lompenproletariaat,​ want het is daarin en daarin alleen, en niet in de verburgerlijkte laag van de arbeidersmassa,​ dat de geest en de kracht van de toekomstige sociale revolutie zetelt.’ Proudhon verwerpt in zijn geheel ‘de officiële kliek’, de filosofen, de priesters, de magistraten,​ de academici, de journalisten,​ de parlementariërs enzovoort, voor wie ‘het volk altijd het monster is dat men bestrijdt, dat men muilkorft en boeit, dat men met foefjes leidt zoals een rinoceros of een olifant, dat men dresseert door honger, dat men laat leegbloeden door kolonisatie en oorlog.’ Elisée Reclus verklaart waarom deze onderworpenen denken dat de maatschappij de moeite waard is om behouden te worden: ‘Omdat er armen en rijken zijn, machthebbers en onderdanen, cesaren die de strijd bevelen en gladiatoren die gaan sterven, daarom behoeven de gewaarschuwde mensen zich slechts op te stellen aan de kant van de rijken en meesters om zich tot hovelingen van de cesaren te maken.’ Zijn voortdurende staat van opstand maakt dat de anarchist sympathie voelt voor de buitenbeentjes,​ de vogelvrijen,​ dat hij zich de zaak van de slaven of van welke andere paria dan ook aantrekt. Het is volkomen onterecht, zegt Bakoenin, dat Marx en Engels zo misprijzend spreken over het ‘lompenproletariaat,​ want het is daarin en daarin alleen, en niet in de verburgerlijkte laag van de arbeidersmassa,​ dat de geest en de kracht van de toekomstige sociale revolutie zetelt.’
Regel 183: Regel 183:
 Wat betreft het staatsgevaar van het communistische regime toont de Russische banneling zich niet minder helderziend. De ‘doctrinaire’ socialisten streven er volgens hem naar om ‘het volk in nieuwe boeien te slaan’. Ongetwijfeld geven zij evenals de libertairen toe, dat elke staat een juk is, maar ze houden staande dat alleen de dictatuur, vanzelfsprekend de hunne, de vrijheid van het volk kan scheppen; wij antwoorden daarop dat geen enkele dictatuur een ander doel kan hebben dan zo lang mogelijk voort te duren. In plaats van het proletariaat de staat te laten vernietigen,​ willen zij ‘die laten overdragen in handen van hun weldoeners, bewakers en leermeesters,​ de chefs van de Communistische Partij’. Maar omdat ze wel inzien dat een dergelijke regering, ‘welke haar democratische vormen ook mogen zijn, een echte dictatuur zal zijn’, ‘troosten ze zich met het idee dat die dictatuur tijdelijk en van korte duur zal zijn.’ Wel nee! weerlegt Bakoenin. Die zogenaamde overgangsdictatuur zal onvermijdelijk uitlopen ‘op de wederopbouw van de staat, van de privileges, van de willekeur, van alle benardheden van een staat’, tot en met het ontstaan van een regeringsaristocratie,​ die ‘opnieuw begint met uitbuiten en onderwerpen onder het voorwendsel van het algemeen welzijn of om de staat te redden’. En die staat zal ‘des te oppermachtiger zijn naarmate het despotisme zich zorgvuldiger verbergt achter schijnbaar kruiperig respect voor de wil van het volk’. Wat betreft het staatsgevaar van het communistische regime toont de Russische banneling zich niet minder helderziend. De ‘doctrinaire’ socialisten streven er volgens hem naar om ‘het volk in nieuwe boeien te slaan’. Ongetwijfeld geven zij evenals de libertairen toe, dat elke staat een juk is, maar ze houden staande dat alleen de dictatuur, vanzelfsprekend de hunne, de vrijheid van het volk kan scheppen; wij antwoorden daarop dat geen enkele dictatuur een ander doel kan hebben dan zo lang mogelijk voort te duren. In plaats van het proletariaat de staat te laten vernietigen,​ willen zij ‘die laten overdragen in handen van hun weldoeners, bewakers en leermeesters,​ de chefs van de Communistische Partij’. Maar omdat ze wel inzien dat een dergelijke regering, ‘welke haar democratische vormen ook mogen zijn, een echte dictatuur zal zijn’, ‘troosten ze zich met het idee dat die dictatuur tijdelijk en van korte duur zal zijn.’ Wel nee! weerlegt Bakoenin. Die zogenaamde overgangsdictatuur zal onvermijdelijk uitlopen ‘op de wederopbouw van de staat, van de privileges, van de willekeur, van alle benardheden van een staat’, tot en met het ontstaan van een regeringsaristocratie,​ die ‘opnieuw begint met uitbuiten en onderwerpen onder het voorwendsel van het algemeen welzijn of om de staat te redden’. En die staat zal ‘des te oppermachtiger zijn naarmate het despotisme zich zorgvuldiger verbergt achter schijnbaar kruiperig respect voor de wil van het volk’.
  
-De nog steeds zeer helderziende Bakoenin gelooft in de Russische Revolutie: ‘Als de arbeiders van het Westen te lang aarzelen, zullen het de Russische boeren zijn die hen het voorbeeld geven.’ In Rusland zal de revolutie voornamelijk ‘anarchistisch’ zijn. Maar pas op de gevolgen! De revolutionairen zouden heel goed eenvoudigweg de staat van Peter de Grote kunnen voortzetten,​ die ‘gebaseerd is op de onderdrukking van elke uiting van leven bij het volk’, want ‘men kan het etiket dat onze staat draagt, de vorm verwisselen,​ maar de kern zal altijd dezelfde blijven’. Ofwel die staat moet vernietigd worden, of ‘ze moet in overeenstemming te brengen zijn met het meest gemene en meest twijfelachtige verdichtsel dat onze eeuw heeft voortgebracht:​ de rode bureaucratie'​. En Bakoenin lanceert deze hatelijkheid:​ ‘Men neme de meest radicale revolutionair en plaatse hem op de troon van alle Ruslanden of verlene hem een dictatoriale macht en binnen een jaar zal hij erger dan de tsaar zelf geworden zijn!’[2]+De nog steeds zeer helderziende Bakoenin gelooft in de Russische Revolutie: ‘Als de arbeiders van het Westen te lang aarzelen, zullen het de Russische boeren zijn die hen het voorbeeld geven.’ In Rusland zal de revolutie voornamelijk ‘anarchistisch’ zijn. Maar pas op de gevolgen! De revolutionairen zouden heel goed eenvoudigweg de staat van Peter de Grote kunnen voortzetten,​ die ‘gebaseerd is op de onderdrukking van elke uiting van leven bij het volk’, want ‘men kan het etiket dat onze staat draagt, de vorm verwisselen,​ maar de kern zal altijd dezelfde blijven’. Ofwel die staat moet vernietigd worden, of ‘ze moet in overeenstemming te brengen zijn met het meest gemene en meest twijfelachtige verdichtsel dat onze eeuw heeft voortgebracht: ​//de rode bureaucratie//'. En Bakoenin lanceert deze hatelijkheid:​ ‘Men neme de meest radicale revolutionair en plaatse hem op de troon van alle Ruslanden of verlene hem een dictatoriale macht en binnen een jaar zal hij erger dan de tsaar zelf geworden zijn!’[2]
  
 Wanneer de revolutie in Rusland voltooid is, zal Voline, die er tegelijkertijd speler, getuige en geschiedschrijver van was, constateren dat de les der gebeurtenissen de les der meesters bevestigt. Ja, inderdaad, socialistische macht en sociale revolutie zijn ‘tegenstrijdige elementen’. Onmogelijk om ze te verenigen: ‘Een revolutie die geïnspireerd is op staatssocialisme en daar zijn lot aan toevertrouwt,​ zelfs al is dat maar voorlopig en tijdelijk, is verloren: de verkeerde weg is ingeslagen en men bevindt zich op een steeds steiler hellend vlak. (...) Elke politieke macht schept onvermijdelijk een bevoorrechte positie voor de mannen die die macht uitoefenen. (...) Na zich meester gemaakt te hebben van de Revolutie, haar te hebben bedwongen en beteugeld, is het gezag verplicht zijn bureaucratische en dwingende apparaat te scheppen, dat onontbeerlijk is voor elke autoriteit die zich wil handhaven, commanderen,​ bevelen, in één woord: “regeren”. (...) Zo komt een nieuw soort adel: bestuurders,​ ambtenaren, militairen, politie, partijleden aan de macht. (...) Elk gezag tracht min of meer de touwtjes van het maatschappelijk leven in handen te krijgen. De massa wordt voorbereid op passiviteit,​ omdat elk sprankje initiatief gesmoord wordt door het bestaan van het gezag zelf. (...) Het ‘communistische’ gezag is een echte ploertendoder. Opgeblazen door zijn autoriteit is het bang voor elke zelfstandige handeling. Elk eigenhandig initiatief schijnt dadelijk verdacht, bedreigend, want het wil het roer in handen houden en het wil het alleen in handen houden. Elk ander initiatief schijnt een inmenging op zijn terrein en in zijn voorrechten. Dat is onverdraaglijk.’ Wanneer de revolutie in Rusland voltooid is, zal Voline, die er tegelijkertijd speler, getuige en geschiedschrijver van was, constateren dat de les der gebeurtenissen de les der meesters bevestigt. Ja, inderdaad, socialistische macht en sociale revolutie zijn ‘tegenstrijdige elementen’. Onmogelijk om ze te verenigen: ‘Een revolutie die geïnspireerd is op staatssocialisme en daar zijn lot aan toevertrouwt,​ zelfs al is dat maar voorlopig en tijdelijk, is verloren: de verkeerde weg is ingeslagen en men bevindt zich op een steeds steiler hellend vlak. (...) Elke politieke macht schept onvermijdelijk een bevoorrechte positie voor de mannen die die macht uitoefenen. (...) Na zich meester gemaakt te hebben van de Revolutie, haar te hebben bedwongen en beteugeld, is het gezag verplicht zijn bureaucratische en dwingende apparaat te scheppen, dat onontbeerlijk is voor elke autoriteit die zich wil handhaven, commanderen,​ bevelen, in één woord: “regeren”. (...) Zo komt een nieuw soort adel: bestuurders,​ ambtenaren, militairen, politie, partijleden aan de macht. (...) Elk gezag tracht min of meer de touwtjes van het maatschappelijk leven in handen te krijgen. De massa wordt voorbereid op passiviteit,​ omdat elk sprankje initiatief gesmoord wordt door het bestaan van het gezag zelf. (...) Het ‘communistische’ gezag is een echte ploertendoder. Opgeblazen door zijn autoriteit is het bang voor elke zelfstandige handeling. Elk eigenhandig initiatief schijnt dadelijk verdacht, bedreigend, want het wil het roer in handen houden en het wil het alleen in handen houden. Elk ander initiatief schijnt een inmenging op zijn terrein en in zijn voorrechten. Dat is onverdraaglijk.’
Regel 193: Regel 193:
 Tegenover de hiërarchie en de dwang van het ‘autoritaire’ socialisme stelt de anarchist twee revolutionaire energiebronnen:​ het individu en de spontaniteit van de massa. Naar gelang de omstandigheden is de anarchist meer individualist dan lid van de gemeenschap of meer lid van de gemeenschap dan individualist. Maar, zoals Augustin Hamon al opgemerkt heeft bij de reeds genoemde opiniepeiling,​ men kan zich geen libertair voorstellen die niet ook individualist is. Tegenover de hiërarchie en de dwang van het ‘autoritaire’ socialisme stelt de anarchist twee revolutionaire energiebronnen:​ het individu en de spontaniteit van de massa. Naar gelang de omstandigheden is de anarchist meer individualist dan lid van de gemeenschap of meer lid van de gemeenschap dan individualist. Maar, zoals Augustin Hamon al opgemerkt heeft bij de reeds genoemde opiniepeiling,​ men kan zich geen libertair voorstellen die niet ook individualist is.
  
-Stirner heeft het individu gerehabiliteerd in een tijd toen op filosofisch gebied het Hegeliaanse anti-individualisme overheerste en toen op het terrein van de maatschappijkritiek de euveldaden van het burgerlijk egoïsme de meeste hervormers ertoe gebracht hadden om het accent te leggen op het tegenovergestelde:​ is niet het woord socialisme ontstaan als antoniem van individualisme?​+Stirner heeft het individu gerehabiliteerd in een tijd toen op filosofisch gebied het Hegeliaanse anti-individualisme overheerste en toen op het terrein van de maatschappijkritiek de euveldaden van het burgerlijk egoïsme de meeste hervormers ertoe gebracht hadden om het accent te leggen op het tegenovergestelde:​ is niet het woord //socialisme// ontstaan als antoniem van individualisme?​
  
 Stirner prijst de intrinsieke waarde van het ‘unieke’ individu, dat wil zeggen niet gelijk aan enig ander, door de natuur slechts in een enkel exemplaar vervaardigd (een opvatting die bevestigd wordt door de meest recente biologische onderzoekingen). Lange tijd is deze filosoof in anarchistische kringen een eenling gebleven, een zonderling die slechts door een kleine sekte verstokte individualisten aangehangen werd. Nu verschijnt de grootsheid en de vermetelheid van zijn ideeën in het volle licht. En inderdaad schijnt de hedendaagse wereld zich tot taak te stellen om het individu te redden van alle vervreemdingen die hem verpletteren,​ van de industriële slavernij evengoed als van het totalitaire conformisme. Simone Weil beklaagde zich er in een beroemd artikel uit 1933 al over nergens in de marxistische literatuur een antwoord te vinden op vragen die worden gesteld door de noodzaak het individu te verdedigen tegen de nieuwe vormen van onderdrukking,​ die de klassieke kapitalistische onderdrukking opvolgen. Met het aanvullen van dat inderdaad ernstige tekort, heeft Stirner zich al van voor het midden van de 19de eeuw bezig gehouden. Stirner prijst de intrinsieke waarde van het ‘unieke’ individu, dat wil zeggen niet gelijk aan enig ander, door de natuur slechts in een enkel exemplaar vervaardigd (een opvatting die bevestigd wordt door de meest recente biologische onderzoekingen). Lange tijd is deze filosoof in anarchistische kringen een eenling gebleven, een zonderling die slechts door een kleine sekte verstokte individualisten aangehangen werd. Nu verschijnt de grootsheid en de vermetelheid van zijn ideeën in het volle licht. En inderdaad schijnt de hedendaagse wereld zich tot taak te stellen om het individu te redden van alle vervreemdingen die hem verpletteren,​ van de industriële slavernij evengoed als van het totalitaire conformisme. Simone Weil beklaagde zich er in een beroemd artikel uit 1933 al over nergens in de marxistische literatuur een antwoord te vinden op vragen die worden gesteld door de noodzaak het individu te verdedigen tegen de nieuwe vormen van onderdrukking,​ die de klassieke kapitalistische onderdrukking opvolgen. Met het aanvullen van dat inderdaad ernstige tekort, heeft Stirner zich al van voor het midden van de 19de eeuw bezig gehouden.
Regel 338: Regel 338:
 Op welke basis zullen de diverse arbeidersassociaties diensten en producten met elkaar ruilen? Proudhon heeft in het begin de stelling verdedigd dat de ruilwaarde van alle waren gemeten moet worden naar de hoeveelheid werk die nodig is om de waar te produceren. De associaties leveren elkaar hun producten tegen kostprijs, gebaseerd op het aantal daarin geïnvesteerde manuren. De arbeiders ontvangen een beloning in de vorm van ‘arbeidsbonnen’ en kopen aan de ruilbalie of een sociaal warenhuis hun waren tegen kostprijs op grond van de genoemde arbeidsuren. De belangrijkste ruiltrans- acties worden tot stand gebracht door bemiddeling van een clearing- instituut of de Volksbank, die de arbeidsbonnen als betaling accepteert. Die bank vervult tegelijkertijd de functie van credietverschaffer. Daar kunnen de arbeidersassociaties lenen om de goede gang van hun productie mogelijk te maken. Leningen worden zonder rente verleend. Op welke basis zullen de diverse arbeidersassociaties diensten en producten met elkaar ruilen? Proudhon heeft in het begin de stelling verdedigd dat de ruilwaarde van alle waren gemeten moet worden naar de hoeveelheid werk die nodig is om de waar te produceren. De associaties leveren elkaar hun producten tegen kostprijs, gebaseerd op het aantal daarin geïnvesteerde manuren. De arbeiders ontvangen een beloning in de vorm van ‘arbeidsbonnen’ en kopen aan de ruilbalie of een sociaal warenhuis hun waren tegen kostprijs op grond van de genoemde arbeidsuren. De belangrijkste ruiltrans- acties worden tot stand gebracht door bemiddeling van een clearing- instituut of de Volksbank, die de arbeidsbonnen als betaling accepteert. Die bank vervult tegelijkertijd de functie van credietverschaffer. Daar kunnen de arbeidersassociaties lenen om de goede gang van hun productie mogelijk te maken. Leningen worden zonder rente verleend.
  
-Deze conceptie, de mutuellistische ​genoemd, was nogal utopisch, in elk geval onbruikbaar binnen het kapitalistische systeem. De door Proudhon in 1849 opgerichte Volksbank had weliswaar in 6 weken 20 000 inschrijvingen maar zijn bestaan was slechts kort. Het was een hersenschim te geloven dat het mutuellisme ​zich als een olievlek zou uitbreiden en zoals de Proudhon van die dagen juichend uit te roepen: ‘Dat was werkelijk de nieuwe wereld, de beloofde samenleving die zich vastbeet in de oude en deze stukje bij beetje zou transformeren!’.+Deze conceptie, de mutualistische ​genoemd, was nogal utopisch, in elk geval onbruikbaar binnen het kapitalistische systeem. De door Proudhon in 1849 opgerichte Volksbank had weliswaar in 6 weken 20 000 inschrijvingen maar zijn bestaan was slechts kort. Het was een hersenschim te geloven dat het mutualisme ​zich als een olievlek zou uitbreiden en zoals de Proudhon van die dagen juichend uit te roepen: ‘Dat was werkelijk de nieuwe wereld, de beloofde samenleving die zich vastbeet in de oude en deze stukje bij beetje zou transformeren!’.
  
 Ook de beloning op basis van een waardering van het uurloon is aanvechtbaar. De ‘libertaire communisten’ uit de school van Kropotkin, Malatesta, Elisée Reclus, Carlo Cafiero enz. laten het niet aan kritiek erop ontbreken. In hun ogen is die regeling vooral onrechtvaardig. ‘Drie uur werk van Piet kan net zo goed vijf uur van Klaas waard zijn,’ stelt Cafiero. Andere factoren dan alleen de duur van het werk spelen een rol bij de vaststelling van de waarde van het werk: de inspanning, de deskundigheid,​ de intellectuele inspanning enz. Ook dient men rekening te houden met de lasten van het gezin van de arbeider.[5] Bovendien blijft de arbeider ook onder dit collectieve regime een gesalarieerde,​ een slaaf van de gemeenschap die zijn arbeid koopt en onder controle houdt. De beloning naar verhouding van de arbeidsuren door ieder afzonderlijk geleverd kan niet het ideaal zijn en slechts een lapmiddel van voorbijgaande aard. Er moet een eind komen aan de moraal die moet blijken uit de boekhouding,​ aan de filosofie van ‘debet en credit’. Deze manier van beloning is verkapt individualisme dat in tegenspraak is met het collectief eigendom van de productiemiddelen. Het procédé is niet in staat een fundamentele,​ revolutionaire verandering in de mens tot stand te brengen. Het is onverenigbaar met ‘de anarchie’. Een nieuwe vorm van bezit vereist een nieuwe vorm van beloning. De diensten die aan de gemeenschap worden verleend, kunnen niet in munteenheden worden uitgedrukt. Men moet de behoeften voor de verleende diensten laten gaan. Alle producten, die we danken aan de inspanning van allen, behoren aan allen en iedereen moet er vrij van kunnen nemen wat hij nodig heeft. ‘Aan iedereen naar zijn behoeften’,​ dat moet het devies zijn van het libertair-communisme! Ook de beloning op basis van een waardering van het uurloon is aanvechtbaar. De ‘libertaire communisten’ uit de school van Kropotkin, Malatesta, Elisée Reclus, Carlo Cafiero enz. laten het niet aan kritiek erop ontbreken. In hun ogen is die regeling vooral onrechtvaardig. ‘Drie uur werk van Piet kan net zo goed vijf uur van Klaas waard zijn,’ stelt Cafiero. Andere factoren dan alleen de duur van het werk spelen een rol bij de vaststelling van de waarde van het werk: de inspanning, de deskundigheid,​ de intellectuele inspanning enz. Ook dient men rekening te houden met de lasten van het gezin van de arbeider.[5] Bovendien blijft de arbeider ook onder dit collectieve regime een gesalarieerde,​ een slaaf van de gemeenschap die zijn arbeid koopt en onder controle houdt. De beloning naar verhouding van de arbeidsuren door ieder afzonderlijk geleverd kan niet het ideaal zijn en slechts een lapmiddel van voorbijgaande aard. Er moet een eind komen aan de moraal die moet blijken uit de boekhouding,​ aan de filosofie van ‘debet en credit’. Deze manier van beloning is verkapt individualisme dat in tegenspraak is met het collectief eigendom van de productiemiddelen. Het procédé is niet in staat een fundamentele,​ revolutionaire verandering in de mens tot stand te brengen. Het is onverenigbaar met ‘de anarchie’. Een nieuwe vorm van bezit vereist een nieuwe vorm van beloning. De diensten die aan de gemeenschap worden verleend, kunnen niet in munteenheden worden uitgedrukt. Men moet de behoeften voor de verleende diensten laten gaan. Alle producten, die we danken aan de inspanning van allen, behoren aan allen en iedereen moet er vrij van kunnen nemen wat hij nodig heeft. ‘Aan iedereen naar zijn behoeften’,​ dat moet het devies zijn van het libertair-communisme!
  
-Kropotkin, Malatesta en hun vrienden schijnen echter over het hoofd gezien te hebben dat Proudhon hun bezwaren al had voorzien en zijn oorspronkelijke conceptie had gereviseerd. In zijn boek ‘De theorie van het eigendom'​ dat na zijn dood het licht zag, zet hij uiteen dat hij alleen in zijn eerste memorandum over het eigendom, uit 1840, de gelijkheid van salaris ten aanzien van de arbeidseenheid heeft verdedigd: ‘Ik heb toen twee dingen over het hoofd gezien, ten eerste, dat arbeid gemeten moet worden naar duur en naar inspanning, ten tweede dat in het salaris van de arbeider niet begrepen zijn de kosten van de tijd dat hij zonder betaling als leerling gewerkt heeft en die dus de kosten van opleiding zijn die hij zelf gedragen heeft, en evenmin de premies tegen risico’s die hij bij het werk loopt en die verschillend zijn al naar gelang het soort werk dat door hem verricht wordt.’ Deze ‘omissie’ bevestigt Proudhon hersteld te hebben in zijn volgende geschriften,​ waarin hij via de coöperatieve instellingen en de gemeenschappelijke assurantie de onevenredige kosten en risico’s laat dekken. Bovendien ziet Proudhon in de beloning van de leden van een arbeidersassociatie helemaal geen salaris maar een winstdeling die in vrijheid vastgesteld wordt door de arbeiders en de medeverantwoordelijken van een associatie. Was dat niet zo, stelt een van de laatste exegeten van het Proudhonnisme,​ Pierre Haubtmann, in een nog niet gepubliceerde these, dan zou het hele arbeiderszelfbeheer zinloos zijn.+Kropotkin, Malatesta en hun vrienden schijnen echter over het hoofd gezien te hebben dat Proudhon hun bezwaren al had voorzien en zijn oorspronkelijke conceptie had gereviseerd. In zijn boek ‘//De theorie van het eigendom//' dat na zijn dood het licht zag, zet hij uiteen dat hij alleen in zijn eerste memorandum over het eigendom, uit 1840, de gelijkheid van salaris ten aanzien van de arbeidseenheid heeft verdedigd: ‘Ik heb toen twee dingen over het hoofd gezien, ten eerste, dat arbeid gemeten moet worden naar duur en naar inspanning, ten tweede dat in het salaris van de arbeider niet begrepen zijn de kosten van de tijd dat hij zonder betaling als leerling gewerkt heeft en die dus de kosten van opleiding zijn die hij zelf gedragen heeft, en evenmin de premies tegen risico’s die hij bij het werk loopt en die verschillend zijn al naar gelang het soort werk dat door hem verricht wordt.’ Deze ‘omissie’ bevestigt Proudhon hersteld te hebben in zijn volgende geschriften,​ waarin hij via de coöperatieve instellingen en de gemeenschappelijke assurantie de onevenredige kosten en risico’s laat dekken. Bovendien ziet Proudhon in de beloning van de leden van een arbeidersassociatie helemaal geen salaris maar een winstdeling die in vrijheid vastgesteld wordt door de arbeiders en de medeverantwoordelijken van een associatie. Was dat niet zo, stelt een van de laatste exegeten van het Proudhonnisme,​ Pierre Haubtmann, in een nog niet gepubliceerde these, dan zou het hele arbeiderszelfbeheer zinloos zijn.
  
-De ‘libertaire communisten’ menen zowel het mutuellisme ​van Proudhon als het meer consequente collectivisme van Bakoenin te moeten verwijten dat zij niet hebben willen vooruit lopen op de vorm waarin in een socialistische samenleving de arbeid beloond moet worden. Deze critici van de twee grondleggers van het anarchisme verliezen daarbij uit het oog dat deze er zorgvuldig voor waakten de nieuwe maatschappij al bij voorbaat vast te leggen binnen nauwkeurige grenzen. Zij wilden op dit punt de arbeidersassociaties de grootst mogelijke speelruimte laten. Maar de rechtvaardiging van deze buigbaarheid,​ van deze weigering om overhaaste oplossingen aan te geven, wordt door de libertaire communisten zelf aan de hand gedaan wanneer men kennis neemt van hun ongeduldig anticiperen op het ideale regime van hun keuze, waarin meer geproduceerd zal worden dan voor een ieder nodig zal zijn. Pas wanneer het tijdperk van de overvloed bereikt zal zijn, kunnen de ‘burgerlijke’ normen voor beloning vervangen worden door specifiek ‘communistische’! Maar niet eerder. Bij de opstelling van een programma voor een Anarchistische Internationale in wording in 1884 stelt Malatesta dat het communisme voorlopig slechts in beperkte kring te verwerkelijken is en dat voor de rest ‘bij wijze van overgang’ het collectivisme geaccepteerd moet worden. ‘Om het communisme te kunnen verwerkelijken is een geweldige morele vooruitgang bij de leden van de samenleving noodzakelijk,​ een zeer hoog ontwikkeld gevoel van solidariteit,​ waarvoor om dat te verwezenlijken het revolutionair elan alléén niet voldoende zal zijn, te meer omdat in het begin de materiële voorwaarden,​ nodig om die ontwikkeling te bevorderen, niet aanwezig zullen zijn.’+De ‘libertaire communisten’ menen zowel het mutualisme ​van Proudhon als het meer consequente collectivisme van Bakoenin te moeten verwijten dat zij niet hebben willen vooruit lopen op de vorm waarin in een socialistische samenleving de arbeid beloond moet worden. Deze critici van de twee grondleggers van het anarchisme verliezen daarbij uit het oog dat deze er zorgvuldig voor waakten de nieuwe maatschappij al bij voorbaat vast te leggen binnen nauwkeurige grenzen. Zij wilden op dit punt de arbeidersassociaties de grootst mogelijke speelruimte laten. Maar de rechtvaardiging van deze buigbaarheid,​ van deze weigering om overhaaste oplossingen aan te geven, wordt door de libertaire communisten zelf aan de hand gedaan wanneer men kennis neemt van hun ongeduldig anticiperen op het ideale regime van hun keuze, waarin meer geproduceerd zal worden dan voor een ieder nodig zal zijn. Pas wanneer het tijdperk van de overvloed bereikt zal zijn, kunnen de ‘burgerlijke’ normen voor beloning vervangen worden door specifiek ‘communistische’! Maar niet eerder. Bij de opstelling van een programma voor een Anarchistische Internationale in wording in 1884 stelt Malatesta dat het communisme voorlopig slechts in beperkte kring te verwerkelijken is en dat voor de rest ‘bij wijze van overgang’ het collectivisme geaccepteerd moet worden. ‘Om het communisme te kunnen verwerkelijken is een geweldige morele vooruitgang bij de leden van de samenleving noodzakelijk,​ een zeer hoog ontwikkeld gevoel van solidariteit,​ waarvoor om dat te verwezenlijken het revolutionair elan alléén niet voldoende zal zijn, te meer omdat in het begin de materiële voorwaarden,​ nodig om die ontwikkeling te bevorderen, niet aanwezig zullen zijn.’
  
 Aan de vooravond van de Spaanse revolutie van 1936, toen het anarchisme geconfronteerd werd met de proef op de som, toonde Diego Abad de Santillan in ongeveer dezelfde termen aan dat het libertair-communisme niet onmiddellijk in de praktijk zou kunnen worden toegepast. Naar de mening van De Santillan worden binnen het kapitalistische systeem de mensen niet voorbereid en sentimenten als solidariteit en sociale instincten niet tot ontwikkeling gebracht, in tegendeel, die gevoelens worden zoveel mogelijk uitgebannen en bestraft. Aan de vooravond van de Spaanse revolutie van 1936, toen het anarchisme geconfronteerd werd met de proef op de som, toonde Diego Abad de Santillan in ongeveer dezelfde termen aan dat het libertair-communisme niet onmiddellijk in de praktijk zou kunnen worden toegepast. Naar de mening van De Santillan worden binnen het kapitalistische systeem de mensen niet voorbereid en sentimenten als solidariteit en sociale instincten niet tot ontwikkeling gebracht, in tegendeel, die gevoelens worden zoveel mogelijk uitgebannen en bestraft.
  
-De Santillan voert de ervaringen van de Russische revolutie aan, vooral om de Spaanse anarchisten er van te overtuigen dat ze realistischer moeten zijn. Hij verwijt hen de lessen uit het nabije verleden met wantrouwen en hoogmoed te benaderen. Het staat te betwijfelen of een revolutie ons onmiddellijk in staat zal stellen onze anarcho-communistische idealen te realiseren. De leuze ‘aan ieder de vrucht van zijn arbeid’ van de collectivisten,​ beantwoordt volgens hem beter dan het communisme aan de eisen van de werkelijkheid in een eerste fase van een revolutionaire periode, waarin het economische leven gedesorganiseerd is, schaarste zal heersen en de levensmiddelenvoorziening boven alles voorrang zal moeten hebben. De economische vormen die uitgeprobeerd moeten worden, zijn stuk voor stuk een stap in de graduele evolutie naar het communisme. De mensen zonder overgang in de kooi van een streng georganiseerd sociaal-economisch leven opsluiten zou op een autoritaire houding wijzen die de vooruitgang in de weg zou staan. ​Mutuellisme, collectivisme en communisme zijn slechts verschillende middelen om hetzelfde doel te bereiken. Terugkerend tot het wijze empirisme van Proudhon en Bakoenin vraagt De Santillan voor de komende Spaanse revolutie het recht om te experimenteren:​ ‘Op elke plaats en in elke omgeving zal worden vastgesteld in welke mate doeleinden van mutuellisme, collectivisme en communisme verwerkelijkt kunnen worden!’+De Santillan voert de ervaringen van de Russische revolutie aan, vooral om de Spaanse anarchisten er van te overtuigen dat ze realistischer moeten zijn. Hij verwijt hen de lessen uit het nabije verleden met wantrouwen en hoogmoed te benaderen. Het staat te betwijfelen of een revolutie ons onmiddellijk in staat zal stellen onze anarcho-communistische idealen te realiseren. De leuze ‘aan ieder de vrucht van zijn arbeid’ van de collectivisten,​ beantwoordt volgens hem beter dan het communisme aan de eisen van de werkelijkheid in een eerste fase van een revolutionaire periode, waarin het economische leven gedesorganiseerd is, schaarste zal heersen en de levensmiddelenvoorziening boven alles voorrang zal moeten hebben. De economische vormen die uitgeprobeerd moeten worden, zijn stuk voor stuk een stap in de graduele evolutie naar het communisme. De mensen zonder overgang in de kooi van een streng georganiseerd sociaal-economisch leven opsluiten zou op een autoritaire houding wijzen die de vooruitgang in de weg zou staan. ​Mutualisme, collectivisme en communisme zijn slechts verschillende middelen om hetzelfde doel te bereiken. Terugkerend tot het wijze empirisme van Proudhon en Bakoenin vraagt De Santillan voor de komende Spaanse revolutie het recht om te experimenteren:​ ‘Op elke plaats en in elke omgeving zal worden vastgesteld in welke mate doeleinden van mutualisme, collectivisme en communisme verwerkelijkt kunnen worden!’
  
 Inderdaad, zoals wij verderop zullen zien, heeft de ervaring met de Spaanse ‘collectivisten’ in 1936 de aanpassingsmoeilijkheden aan het licht gebracht die een voorbarige toepassing van het integrale communisme opleveren. Inderdaad, zoals wij verderop zullen zien, heeft de ervaring met de Spaanse ‘collectivisten’ in 1936 de aanpassingsmoeilijkheden aan het licht gebracht die een voorbarige toepassing van het integrale communisme opleveren.
Regel 391: Regel 391:
 Op de eerste congressen van de Eerste Internationale werden de arbeidersvakbonden niet expliciet genoemd. Vanaf het congres te Bazel (1849) worden ze onder invloed van de anarchisten een van de belangrijkste onderwerpen;​ na de afschaffing van het salariaat zullen de vakbonden het embryo zijn van een toekomstige administratie;​ de regeringen zullen vervangen worden door raden van vakorganisaties. Op de eerste congressen van de Eerste Internationale werden de arbeidersvakbonden niet expliciet genoemd. Vanaf het congres te Bazel (1849) worden ze onder invloed van de anarchisten een van de belangrijkste onderwerpen;​ na de afschaffing van het salariaat zullen de vakbonden het embryo zijn van een toekomstige administratie;​ de regeringen zullen vervangen worden door raden van vakorganisaties.
  
-Later, in 1876, zal James Guillaume, een volgeling van Bakoenin, bij de uiteenzetting van zijn Ideeën over de organisatie van de maatschappij voor het eerst aan de vakbeweging een plaats toekennen bij het zelfbeheer. Hij pleit voor de oprichting van corporatieve federaties per beroepstak, ‘niet alleen met het doel hun lonen te verdedigen tegen de roofzuchtige patroons maar (...) om zich wederkerig van het gebruik van de productiemiddelen te verzekeren die binnen het bereik van de afzonderlijke groepen zijn en door een wederzijdse overeenkomst het collectief eigendom worden van de gehele corporatieve federatie’. Deze federaties zullen de rol van plannenmakers spelen, zoals die door Bakoenin voorzien was.+Later, in 1876, zal James Guillaume, een volgeling van Bakoenin, bij de uiteenzetting van zijn //Ideeën over de organisatie van de maatschappij// voor het eerst aan de vakbeweging een plaats toekennen bij het zelfbeheer. Hij pleit voor de oprichting van corporatieve federaties per beroepstak, ‘niet alleen met het doel hun lonen te verdedigen tegen de roofzuchtige patroons maar (...) om zich wederkerig van het gebruik van de productiemiddelen te verzekeren die binnen het bereik van de afzonderlijke groepen zijn en door een wederzijdse overeenkomst het collectief eigendom worden van de gehele corporatieve federatie’. Deze federaties zullen de rol van plannenmakers spelen, zoals die door Bakoenin voorzien was.
  
 Op deze manier wordt datgene wat in het ontwerp van Proudhon ontbrak aangevuld. In de door Proudhon geopende perspectieven ontbrak één schakel: die welke de verschillende federaties met elkaar verbindt en zou voorkomen dat zij hun ondernemingen op een egoïstische manier zouden leiden, met een ‘mank gaande’ mentaliteit waaraan de zorg voor het algemeen belang ontbrak en met miskenning van de andere ondernemingen met zelfbeheer. De arbeiders- syndicaten completeren het bouwsel: ze brengen verband in het zelfbeheer. Zij treden op als het instrument van de planning en de eenheid van productie. Op deze manier wordt datgene wat in het ontwerp van Proudhon ontbrak aangevuld. In de door Proudhon geopende perspectieven ontbrak één schakel: die welke de verschillende federaties met elkaar verbindt en zou voorkomen dat zij hun ondernemingen op een egoïstische manier zouden leiden, met een ‘mank gaande’ mentaliteit waaraan de zorg voor het algemeen belang ontbrak en met miskenning van de andere ondernemingen met zelfbeheer. De arbeiders- syndicaten completeren het bouwsel: ze brengen verband in het zelfbeheer. Zij treden op als het instrument van de planning en de eenheid van productie.
Regel 411: Regel 411:
 Voor Bakoenin is de commune in de eerste plaats het instrument om de onteigening van de productiemiddelen ten bate van het zelfbeheer uit te voeren. Zij moet in de eerste fase van de maatschappelijke reorganisatie de compensaties voor het in beslag genomene vaststellen en uitkeren aan diegenen die hun bezittingen hebben moeten afstaan. Zij moet de interne organisatie nader omschrijven. Zij zal bestuurd moeten worden door een raad bestaande uit gekozen gedelegeerden met een bindend mandaat en verantwoordingsplicht,​ die op elk gewenst moment door de kiezers afgezet kan worden. De communeraad kan uit haar midden uitvoerende comités aanwijzen voor alle takken van het revolutionaire bestuur van de commune. Deze verdeling van de verantwoordelijkheden over zoveel mogelijk personen heeft het voordeel dat daardoor de basis maximaal deel heeft aan het beheer. Daardoor verminderen de nadelen van een representatief systeem of van een kleine groep gekozenen die de taken onder elkaar verdelen waardoor de bevolking in feite passief blijft op de zelden bijeengeroepen algemene vergaderingen. Bakoenin heeft instinctief gevoeld dat de gekozen raden werkorganen moeten blijven, die zich beurtelings bezig moeten houden met wetgevende of uitvoerende arbeid, een soort ‘democratie zonder parlementarisme’,​ zoals Lenin later in een van zijn libertaire ogenblikken zou zeggen. De Federatie Courtelary werkt deze conceptie nader uit: ‘Om niet opnieuw te vervallen in de fouten van gecentraliseerd bestuur en bureaucratie menen wij dat het beter is dat de algemene belangen van de commune niet in handen zijn van één enkel bestuur, maar dat elke activiteit afzonderlijk door een speciale commissie behandeld moet worden (. ..) Deze procedure ontneemt het bestuur het gouvernementele karakter.’ Voor Bakoenin is de commune in de eerste plaats het instrument om de onteigening van de productiemiddelen ten bate van het zelfbeheer uit te voeren. Zij moet in de eerste fase van de maatschappelijke reorganisatie de compensaties voor het in beslag genomene vaststellen en uitkeren aan diegenen die hun bezittingen hebben moeten afstaan. Zij moet de interne organisatie nader omschrijven. Zij zal bestuurd moeten worden door een raad bestaande uit gekozen gedelegeerden met een bindend mandaat en verantwoordingsplicht,​ die op elk gewenst moment door de kiezers afgezet kan worden. De communeraad kan uit haar midden uitvoerende comités aanwijzen voor alle takken van het revolutionaire bestuur van de commune. Deze verdeling van de verantwoordelijkheden over zoveel mogelijk personen heeft het voordeel dat daardoor de basis maximaal deel heeft aan het beheer. Daardoor verminderen de nadelen van een representatief systeem of van een kleine groep gekozenen die de taken onder elkaar verdelen waardoor de bevolking in feite passief blijft op de zelden bijeengeroepen algemene vergaderingen. Bakoenin heeft instinctief gevoeld dat de gekozen raden werkorganen moeten blijven, die zich beurtelings bezig moeten houden met wetgevende of uitvoerende arbeid, een soort ‘democratie zonder parlementarisme’,​ zoals Lenin later in een van zijn libertaire ogenblikken zou zeggen. De Federatie Courtelary werkt deze conceptie nader uit: ‘Om niet opnieuw te vervallen in de fouten van gecentraliseerd bestuur en bureaucratie menen wij dat het beter is dat de algemene belangen van de commune niet in handen zijn van één enkel bestuur, maar dat elke activiteit afzonderlijk door een speciale commissie behandeld moet worden (. ..) Deze procedure ontneemt het bestuur het gouvernementele karakter.’
  
-De epigonen van Bakoenin ontbrak het ten ene male aan een zo duidelijk begrip voor de noodzakelijke fasen van de historische ontwikkeling. In de jaren ’80 zochten ze ruzie met de collectivistische anarchisten. Kropotkin die het voorbeeld van de Parijse commune bekritiseert,​ las het volk de les dat zij toch weer ‘het representatief systeem bij de commune hadden toegepast’,​ dat zij afstand hadden gedaan van ‘hun eigen initiatieven en zich hadden toevertrouwd aan lieden die min of meer toevallig gekozen waren’ en hij beklaagt zich er over dat sommige hervormers ‘koste wat het kost steeds weer proberen een regering bij volmacht te behouden’. Volgens hem heeft het representatieve systeem afgedaan. Dat is de door de bourgeoisie georganiseerde overheersing geweest en die moet samen met die bourgeoisie verdwijnen. ‘Voor de nieuwe economische fase die voor de deur staat, zullen we een nieuwe vorm voor de politieke organen moeten zoeken, die op een heel ander principe dan dat van de vertegenwoordiging gebaseerd moet zijn.’ De samenleving zal zelf de vormen moeten vinden voor de politieke betrekkingen. Die zullen veel meer volksgebonden moeten zijn dan de representatieve,​ ‘veel meer self-government worden, regeren over zichzelf door zichzelf’.+De epigonen van Bakoenin ontbrak het ten ene male aan een zo duidelijk begrip voor de noodzakelijke fasen van de historische ontwikkeling. In de jaren ’80 zochten ze ruzie met de collectivistische anarchisten. Kropotkin die het voorbeeld van de Parijse commune bekritiseert,​ las het volk de les dat zij toch weer ‘het representatief systeem bij de commune hadden toegepast’,​ dat zij afstand hadden gedaan van ‘hun eigen initiatieven en zich hadden toevertrouwd aan lieden die min of meer toevallig gekozen waren’ en hij beklaagt zich er over dat sommige hervormers ‘koste wat het kost steeds weer proberen een regering bij volmacht te behouden’. Volgens hem heeft het representatieve systeem afgedaan. Dat is de door de bourgeoisie georganiseerde overheersing geweest en die moet samen met die bourgeoisie verdwijnen. ‘Voor de nieuwe economische fase die voor de deur staat, zullen we een nieuwe vorm voor de politieke organen moeten zoeken, die op een heel ander principe dan dat van de vertegenwoordiging gebaseerd moet zijn.’ De samenleving zal zelf de vormen moeten vinden voor de politieke betrekkingen. Die zullen veel meer volksgebonden moeten zijn dan de representatieve,​ ‘veel meer zelf-government worden, regeren over zichzelf door zichzelf’.
  
 Deze tot de uiterste consequentie doorgevoerde democratie die, zowel op het vlak van het zelfbeheer van de economische als op het gebied van het geografisch bestuur, de laatste bolwerken van welk gezag dan ook opheft, is inderdaad het ideaal van elke socialist, of hij nu ‘autoritair’ of libertair genoemd mag worden. Intussen is het duidelijk dat de voorwaarde hiertoe is: een maatschappelijke verandering die aan de totaliteit van de arbeiders zowel de nodige kennis als het bewustzijn verschaft heeft en waar de periode van schaarste plaats heeft gemaakt voor die van overvloed. Reeds in 1880, dus ver voor Lenin, verklaarde de Federatie Courtelary: ‘De praktijk van het algemeen kiesrecht zal meer en meer zijn bruikbaarheid verliezen in een wetenschappelijk georganiseerde samenleving.’ Maar niet eerder. Deze tot de uiterste consequentie doorgevoerde democratie die, zowel op het vlak van het zelfbeheer van de economische als op het gebied van het geografisch bestuur, de laatste bolwerken van welk gezag dan ook opheft, is inderdaad het ideaal van elke socialist, of hij nu ‘autoritair’ of libertair genoemd mag worden. Intussen is het duidelijk dat de voorwaarde hiertoe is: een maatschappelijke verandering die aan de totaliteit van de arbeiders zowel de nodige kennis als het bewustzijn verschaft heeft en waar de periode van schaarste plaats heeft gemaakt voor die van overvloed. Reeds in 1880, dus ver voor Lenin, verklaarde de Federatie Courtelary: ‘De praktijk van het algemeen kiesrecht zal meer en meer zijn bruikbaarheid verliezen in een wetenschappelijk georganiseerde samenleving.’ Maar niet eerder.
Regel 417: Regel 417:
 === Een betwist woord: ‘De Staaf === === Een betwist woord: ‘De Staaf ===
  
-De lezer weet al dat de anarchisten weigeren, zelfs bij wijze van overgang, het woord ‘staat’ te gebruiken. Op dit punt was de kloof tussen ‘autoritairen’ en libertairen niet altijd onoverbrugbaar. In de Eerste Internationale,​ waar Bakoenin de woordvoerder was van de collectivisten,​ gebeurde het dat hij als synoniem van het begrip ‘maatschappelijk collectief’ dat van geregenereerde staat, nieuwe revolutionaire staat en zelfs van socialistische staat aanvaardde. Maar al gauw kwamen de anarchisten tot de ontdekking dat het voor hen niet zonder gevaar was om dezelfde woorden te gebruiken als de autoritairen,​ zelfs wanneer zij daaraan een duidelijk andere betekenis toekenden. Zij waren van mening dat aan een nieuwe conceptie ook een nieuwe naam gegeven moest worden, omdat het gebruik van de oude namen tot gevaarlijke misverstanden zou kunnen leiden. Ze hielden daarom op de naam ‘staat’ te gebruiken voor het toekomstige maatschappelijk collectief.+De lezer weet al dat de anarchisten weigeren, zelfs bij wijze van overgang, het woord ‘staat’ te gebruiken. Op dit punt was de kloof tussen ‘autoritairen’ en libertairen niet altijd onoverbrugbaar. In de Eerste Internationale,​ waar Bakoenin de woordvoerder was van de collectivisten,​ gebeurde het dat hij als synoniem van het begrip ‘maatschappelijk collectief’ dat van //geregenereerde staat////nieuwe revolutionaire staat// en zelfs van //socialistische staat// aanvaardde. Maar al gauw kwamen de anarchisten tot de ontdekking dat het voor hen niet zonder gevaar was om dezelfde woorden te gebruiken als de autoritairen,​ zelfs wanneer zij daaraan een duidelijk andere betekenis toekenden. Zij waren van mening dat aan een nieuwe conceptie ook een nieuwe naam gegeven moest worden, omdat het gebruik van de oude namen tot gevaarlijke misverstanden zou kunnen leiden. Ze hielden daarom op de naam ‘staat’ te gebruiken voor het toekomstige maatschappelijk collectief.
  
 In hun verlangen om de anarchisten aan hun kant te krijgen in de strijd binnen de Internationale over het principe van het gemeenschappelijk eigendom tegen de laatste resten van het reactionaire post-proudhonnistische individualisme,​ toonden de marxisten zich van hun kant bereid concessies te doen met betrekking tot het vocabulaire. Zij accepteerden heel zuinigjes het voorstel van de anarchisten om het woord ‘staat’ te vervangen door ‘federatie’ of ‘lotsgemeenschap van communes’. In deze geest zou Friedrich Engels enkele jaren later zijn vriend en landgenoot August Bebel de les lezen naar aanleiding van het z.g. ‘Programma van Gotha’ van de Duitse sociaaldemocraten. Hij ried hem aan overal waar in het programma over ‘de staat’ gesproken werd, deze term te vervangen door ‘Gemeinwesen’ een goed oud-Duits woord dat de zin weergeeft van het Franse woord ‘commune’. In hun verlangen om de anarchisten aan hun kant te krijgen in de strijd binnen de Internationale over het principe van het gemeenschappelijk eigendom tegen de laatste resten van het reactionaire post-proudhonnistische individualisme,​ toonden de marxisten zich van hun kant bereid concessies te doen met betrekking tot het vocabulaire. Zij accepteerden heel zuinigjes het voorstel van de anarchisten om het woord ‘staat’ te vervangen door ‘federatie’ of ‘lotsgemeenschap van communes’. In deze geest zou Friedrich Engels enkele jaren later zijn vriend en landgenoot August Bebel de les lezen naar aanleiding van het z.g. ‘Programma van Gotha’ van de Duitse sociaaldemocraten. Hij ried hem aan overal waar in het programma over ‘de staat’ gesproken werd, deze term te vervangen door ‘Gemeinwesen’ een goed oud-Duits woord dat de zin weergeeft van het Franse woord ‘commune’.
Regel 437: Regel 437:
 Resumerend kan gezegd worden dat een libertaire samenleving uitgerust moet worden met een dubbele structuur: een economische,​ de federatie van arbeidersassociaties voor het zelfbeheer; en een bestuurlijke,​ de federatie van communes. Dan rest nog de taak het hele bouwwerk te bekronen en tegelijkertijd te geleden met een grootse conceptie die zich over de hele wereld zou kunnen uitspreiden:​ het federalisme. Resumerend kan gezegd worden dat een libertaire samenleving uitgerust moet worden met een dubbele structuur: een economische,​ de federatie van arbeidersassociaties voor het zelfbeheer; en een bestuurlijke,​ de federatie van communes. Dan rest nog de taak het hele bouwwerk te bekronen en tegelijkertijd te geleden met een grootse conceptie die zich over de hele wereld zou kunnen uitspreiden:​ het federalisme.
  
-Naarmate het denken van Proudhon rijpte, kwam de federalistische idee naar voren en begon te overheersen. Een van zijn laatste werken heet: Over het federatieve principe en zoals we weten gaf hij er in de laatste jaren van zijn leven de voorkeur aan zich ‘federalist’ te noemen in plaats van ‘anarchist’. Wij leven niet meer in de tijd van de kleine antieke vestingen, die zich overigens ook wel eens door federatieve banden met elkaar verbonden. Het probleem van onze tijd is dat van het bestuur van grote landen. ‘Als de omvang van de staat nooit die van een stad of een gemeente te boven zou gaan,’ merkt Proudhon op ‘dan zou ik ieder naar zijn smaak laten beslissen en er verder het zwijgen toe doen. Maar laten we niet uit het oog verliezen dat we hier te maken hebben met enorme agglomeraties en gebieden, waaronder miljoenen steden, stadjes en dorpen vallen.’ Er mag geen sprake zijn van een splitsing van de samenleving in microkosmen. Eenheid is onontbeerlijk.+Naarmate het denken van Proudhon rijpte, kwam de federalistische idee naar voren en begon te overheersen. Een van zijn laatste werken heet: //Over het federatieve principe// en zoals we weten gaf hij er in de laatste jaren van zijn leven de voorkeur aan zich ‘federalist’ te noemen in plaats van ‘anarchist’. Wij leven niet meer in de tijd van de kleine antieke vestingen, die zich overigens ook wel eens door federatieve banden met elkaar verbonden. Het probleem van onze tijd is dat van het bestuur van grote landen. ‘Als de omvang van de staat nooit die van een stad of een gemeente te boven zou gaan,’ merkt Proudhon op ‘dan zou ik ieder naar zijn smaak laten beslissen en er verder het zwijgen toe doen. Maar laten we niet uit het oog verliezen dat we hier te maken hebben met enorme agglomeraties en gebieden, waaronder miljoenen steden, stadjes en dorpen vallen.’ Er mag geen sprake zijn van een splitsing van de samenleving in microkosmen. Eenheid is onontbeerlijk.
  
 De autoritairen hebben de neiging deze groepen te ordenen volgens de wet van de ‘verovering’,​ en Proudhon werpt hen tegen: ‘Hetgeen ik op grond van de wet van de absolute eenheid volstrekt onmogelijk verklaar.’ ‘Al deze groepen zijn onvernietigbare organismen (...) die zich niet van hun souvereine onafhankelijkheid kunnen ontdoen, evenmin als de stadsbewoner door zijn kwaliteit van burger van die stad zijn voorrechten van vrije mens, zijn burgerrechten,​ kan verliezen (...) Alles wat men op die manier zou bereiken (...) is het scheppen van een onverzoenlijk antagonisme tussen de algemene souvereiniteit en de specifieke souvereiniteit van elk afzonderlijk,​ het oprichten van autoriteit tegen autoriteit. In een woord: daar waar men meent eenheid te scheppen, organiseert men de verdeeldheid!’ De autoritairen hebben de neiging deze groepen te ordenen volgens de wet van de ‘verovering’,​ en Proudhon werpt hen tegen: ‘Hetgeen ik op grond van de wet van de absolute eenheid volstrekt onmogelijk verklaar.’ ‘Al deze groepen zijn onvernietigbare organismen (...) die zich niet van hun souvereine onafhankelijkheid kunnen ontdoen, evenmin als de stadsbewoner door zijn kwaliteit van burger van die stad zijn voorrechten van vrije mens, zijn burgerrechten,​ kan verliezen (...) Alles wat men op die manier zou bereiken (...) is het scheppen van een onverzoenlijk antagonisme tussen de algemene souvereiniteit en de specifieke souvereiniteit van elk afzonderlijk,​ het oprichten van autoriteit tegen autoriteit. In een woord: daar waar men meent eenheid te scheppen, organiseert men de verdeeldheid!’
Regel 491: Regel 491:
 === Het anarchisme isoleert zich van de arbeidersbeweging === === Het anarchisme isoleert zich van de arbeidersbeweging ===
  
-Laten we nu eens het anarchisme in actie nader bezien. Daarmee treden we de 20ste eeuw binnen. In de revoluties van de 19de eeuw waren de libertaire ideeën zeker niet geheel afwezig. Ze speelden er echter nauwelijks een eigen rol in. Proudhon heeft de revolutie van 1848 zelfs al voor die uitbrak, bestreden. Hij verweet haar een politieke revolutie te zijn, burgerlijk boerenbedrog,​ wat dan ook in hoge mate het geval was. Maar vooral dat ze op het verkeerde moment kwam en zich van de verkeerde middelen bediende, van ouderwetse barricades en straatgevechten,​ terwijl hij zijn wondermiddel,​ het mutuellistisch ​collectivisme,​ op een heel andere manier wilde laten zegevieren. Hoewel de commune spontaan het traditionele staatscentralisme doorbrak, was dit volgens Henri Lefebvre niet meer dan ‘de vrucht van een compromis tussen aan de ene kant de aanhangers van Proudhon en Bakoenin en aan de andere kant Jacobijnen en Blanquisten’. Het was een moedige ontkenning van de staat, maar de anarchistische internationalisten,​ aanhangers van Bakoenin, vormden in dit gezelschap een ‘verdwijnende kleine minderheid’.+Laten we nu eens het anarchisme in actie nader bezien. Daarmee treden we de 20ste eeuw binnen. In de revoluties van de 19de eeuw waren de libertaire ideeën zeker niet geheel afwezig. Ze speelden er echter nauwelijks een eigen rol in. Proudhon heeft de revolutie van 1848 zelfs al voor die uitbrak, bestreden. Hij verweet haar een //politieke// revolutie te zijn, burgerlijk boerenbedrog,​ wat dan ook in hoge mate het geval was. Maar vooral dat ze op het verkeerde moment kwam en zich van de verkeerde middelen bediende, van ouderwetse barricades en straatgevechten,​ terwijl hij zijn wondermiddel,​ het mutualistisch ​collectivisme,​ op een heel andere manier wilde laten zegevieren. Hoewel de commune spontaan het traditionele staatscentralisme doorbrak, was dit volgens Henri Lefebvre niet meer dan ‘de vrucht van een compromis tussen aan de ene kant de aanhangers van Proudhon en Bakoenin en aan de andere kant Jacobijnen en Blanquisten’. Het was een moedige ontkenning van de staat, maar de anarchistische internationalisten,​ aanhangers van Bakoenin, vormden in dit gezelschap een ‘verdwijnende kleine minderheid’.
  
-Toch was het anarchisme er dankzij de impulsen van Bakoenin in geslaagd zich meester te maken van een massabeweging met een proletarisch karakter die a-politiek en internationalistisch was: de ‘Eerste Internationale’. Maar omstreeks 1880 begon hij de ‘verlegen Internationale van het eerste uur’ te bespotten en gaf hij voor die te willen vervangen door, zoals Malatesta dat in 1884 omschreef, een ‘gevreesde Internationale’,​ die tegelijkertijd communistisch,​ anarchistisch,​ anti-religieus,​ revolutionair en anti-parlementair zou moeten zijn. Dat schrikbeeld waar hij mee zwaaide kwam nooit verder dan een geraamte, het anarchisme isoleerde zich steeds meer van de arbeidersbeweging,​ en als onontkoombare consequentie kwijnde het weg en verwarde zich in sektarisme en in het activisme van een minderheid.+Toch was het anarchisme er dankzij de impulsen van Bakoenin in geslaagd zich meester te maken van een massabeweging met een proletarisch karakter die a-politiek en internationalistisch was: de ‘Eerste Internationale’. Maar omstreeks 1880 begon hij de ‘verlegen Internationale van het eerste uur’ te bespotten en gaf hij voor die te willen vervangen door, zoals Malatesta dat in 1884 omschreef, een ‘gevreesde Internationale’,​ die tegelijkertijd ​//communistisch////anarchistisch////anti-religieus////revolutionair// en //anti-parlementair// zou moeten zijn. Dat schrikbeeld waar hij mee zwaaide kwam nooit verder dan een geraamte, het anarchisme isoleerde zich steeds meer van de arbeidersbeweging,​ en als onontkoombare consequentie kwijnde het weg en verwarde zich in sektarisme en in het activisme van een minderheid.
  
 Vanwaar die terugtocht? Een van de oorzaken was de snelle industriële ontwikkeling en de versnelde verovering van politieke rechten, die de arbeiders gevoeliger maakte voor de argumenten van de reformistische parlementariërs. Vandaar de overheersing van de internationale arbeidersbeweging door de sociaaldemocraten,​ politici, voorstanders van verkiezingen,​ reformisten,​ die niet streefden naar de sociale revolutie maar naar de legale verovering van de burgerlijke staat en de bevrediging van onmiddellijke eisen. Vanwaar die terugtocht? Een van de oorzaken was de snelle industriële ontwikkeling en de versnelde verovering van politieke rechten, die de arbeiders gevoeliger maakte voor de argumenten van de reformistische parlementariërs. Vandaar de overheersing van de internationale arbeidersbeweging door de sociaaldemocraten,​ politici, voorstanders van verkiezingen,​ reformisten,​ die niet streefden naar de sociale revolutie maar naar de legale verovering van de burgerlijke staat en de bevrediging van onmiddellijke eisen.
Regel 503: Regel 503:
 Drie jaar later, op 25 december 1880, schreef Kropotkin in zijn krant //le Révolté//:​ ‘De permanente revolutie door het woord, het schrift, de dolk, het geweer of dynamiet (...) alles is goed genoeg voor ons die buiten de wet staan.’ Van de ‘propaganda door de daad’ naar individuele terreur was maar een stap. Die werd al gauw gemaakt. Drie jaar later, op 25 december 1880, schreef Kropotkin in zijn krant //le Révolté//:​ ‘De permanente revolutie door het woord, het schrift, de dolk, het geweer of dynamiet (...) alles is goed genoeg voor ons die buiten de wet staan.’ Van de ‘propaganda door de daad’ naar individuele terreur was maar een stap. Die werd al gauw gemaakt.
  
-Wanneer de afvalligheid van de arbeidersmassa er de oorzaak van genoemd mag worden dat men zijn toevlucht nam tot individuele terreur, kan omgekeerd gesteld worden dat ‘de propaganda door de daad’ er in zekere zin voor zorgde dat de ingeslapen arbeiders gewekt werden. Zoals Robert Louzon in november 1937 in een artikel in La Révolution Prolétarienne schreef, ‘was het de gongslag die het Franse proletariaat uit de staat van verstijving,​ waarin het door de slachting na de Commune van 1870 was geraakt, opwekte (...) die het voorspel was van de oprichting van de CGT en de massavakbewegingen van de jaren 1900-1910.’ Een enigszins optimistische stelling, die gecorrigeerd of gecompleteerd[8] werd door de getuigenis van de jonge anarchist Fernand Pelloutier, die naar het revolutionair syndicalisme overging: volgens hem had het gebruik van dynamiet de arbeiders afgeschrikt,​ ondanks het feit dat zij al veelvuldig door de parlementaire socialisten waren misleid; geen van hen durfde zich voor de anarchie uit te spreken uit angst aangezien te worden voor iemand die de voorkeur gaf aan de geïsoleerde opstand ten nadele van de gemeenschappelijke actie.+Wanneer de afvalligheid van de arbeidersmassa er de oorzaak van genoemd mag worden dat men zijn toevlucht nam tot individuele terreur, kan omgekeerd gesteld worden dat ‘de propaganda door de daad’ er in zekere zin voor zorgde dat de ingeslapen arbeiders gewekt werden. Zoals Robert Louzon in november 1937 in een artikel in //La Révolution Prolétarienne// schreef, ‘was het de gongslag die het Franse proletariaat uit de staat van verstijving,​ waarin het door de slachting na de Commune van 1870 was geraakt, opwekte (...) die het voorspel was van de oprichting van de CGT en de massavakbewegingen van de jaren 1900-1910.’ Een enigszins optimistische stelling, die gecorrigeerd of gecompleteerd[8] werd door de getuigenis van de jonge anarchist Fernand Pelloutier, die naar het revolutionair syndicalisme overging: volgens hem had het gebruik van dynamiet de arbeiders afgeschrikt,​ ondanks het feit dat zij al veelvuldig door de parlementaire socialisten waren misleid; geen van hen durfde zich voor de anarchie uit te spreken uit angst aangezien te worden voor iemand die de voorkeur gaf aan de geïsoleerde opstand ten nadele van de gemeenschappelijke actie.
  
 De combinatie van het utopisme van Kropotkin met bommen, verschafte de sociaaldemocraten de wapens tegen de anarchisten waarvan zij niet nalieten gebruik te maken. De combinatie van het utopisme van Kropotkin met bommen, verschafte de sociaaldemocraten de wapens tegen de anarchisten waarvan zij niet nalieten gebruik te maken.
Regel 551: Regel 551:
 Nadat het anarchisme een tweede jeugd gevonden had in het revolutionair syndicalisme,​ putte het zijn derde uit de Russische Revolutie. Deze vaststelling mag op het eerste gezicht de lezer verrassen, gewend als hij is de grote revolutionaire mutatie van oktober 1917 te beschouwen als het werk en het privilege van de Bolsjewiki alleen. In werkelijkheid was de Russische Revolutie een enorme massa-beweging. Een vloedgolf uit de diepte van het volk, die alle ideologieën overspoelde en achter zich liet. Zij behoorde niemand anders toe dan het volk. Naarmate het een meer authentieke revolutie werd, spontaan en van onderaf, en organen voor directe democratie schiep, kreeg zij steeds meer de karaktertrekken van een sociale revolutie met een libertaire inslag. De betrekkelijke zwakte van de Russische anarchisten verhinderde hen echter de buitengewoon gunstige situatie te benutten om hun idealen te verwezenlijken. Nadat het anarchisme een tweede jeugd gevonden had in het revolutionair syndicalisme,​ putte het zijn derde uit de Russische Revolutie. Deze vaststelling mag op het eerste gezicht de lezer verrassen, gewend als hij is de grote revolutionaire mutatie van oktober 1917 te beschouwen als het werk en het privilege van de Bolsjewiki alleen. In werkelijkheid was de Russische Revolutie een enorme massa-beweging. Een vloedgolf uit de diepte van het volk, die alle ideologieën overspoelde en achter zich liet. Zij behoorde niemand anders toe dan het volk. Naarmate het een meer authentieke revolutie werd, spontaan en van onderaf, en organen voor directe democratie schiep, kreeg zij steeds meer de karaktertrekken van een sociale revolutie met een libertaire inslag. De betrekkelijke zwakte van de Russische anarchisten verhinderde hen echter de buitengewoon gunstige situatie te benutten om hun idealen te verwezenlijken.
  
-De revolutie werd tenslotte ingepalmd en verminkt, door het doorzettingsvermogen zeggen sommigen, door de heerschappij zeggen anderen, van de groep beroepsrevolutionairen rondom Lenin. Deze nederlaag van zowel het anarchisme als van de volksrevolutie bleef niet geheel zonder vrucht voor de libertaire idee. In de eerste plaats werd de onteigening van de productiemiddelen niet ter discussie gesteld en daarmee werd dit gebied veilig gesteld als mogelijkheid voor de overwinning van het socialisme van onderaf over het gekazerneerde staatssocialisme;​ verder bood de ervaring in de USSR zowel Russische als andere anarchisten de gelegenheid om de nodige lessen te trekken uit de daar tijdelijk geleden nederlaag - lessen die Lenin zich blijkbaar ook kort voor zijn dood bewust werd - en tot overdenken van het hele complexe probleem van anarchisme en revolutie. Kortom, zoals Kropotkin het formuleerde en Voline hem beaamde, het had hen geleerd, voor zover nog nodig, hoe men een revolutie niet moet maken. Verre van te bewijzen dat het libertair socialisme niet uitvoerbaar is, bevestigde de sovjet-ervaring integendeel de profetische juistheid van de inzichten van de grondleggers van het anarchisme, in het bijzonder wat betreft hun kritiek op het ‘autoritaire’ socialisme.+De revolutie werd tenslotte ingepalmd en verminkt, door het doorzettingsvermogen zeggen sommigen, door de heerschappij zeggen anderen, van de groep beroepsrevolutionairen rondom Lenin. Deze nederlaag van zowel het anarchisme als van de volksrevolutie bleef niet geheel zonder vrucht voor de libertaire idee. In de eerste plaats werd de onteigening van de productiemiddelen niet ter discussie gesteld en daarmee werd dit gebied veilig gesteld als mogelijkheid voor de overwinning van het socialisme van onderaf over het gekazerneerde staatssocialisme;​ verder bood de ervaring in de USSR zowel Russische als andere anarchisten de gelegenheid om de nodige lessen te trekken uit de daar tijdelijk geleden nederlaag - lessen die Lenin zich blijkbaar ook kort voor zijn dood bewust werd - en tot overdenken van het hele complexe probleem van anarchisme en revolutie. Kortom, zoals Kropotkin het formuleerde en Voline hem beaamde, het had hen geleerd, voor zover nog nodig, ​//hoe men een revolutie niet moet maken//. Verre van te bewijzen dat het libertair socialisme niet uitvoerbaar is, bevestigde de sovjet-ervaring integendeel de profetische juistheid van de inzichten van de grondleggers van het anarchisme, in het bijzonder wat betreft hun kritiek op het ‘autoritaire’ socialisme.
  
 === Een libertaire revolutie === === Een libertaire revolutie ===
Regel 569: Regel 569:
 Al spoedig moest de arbeiderscontrole plaats maken voor de socialisatie. Lenin overweldigde als het ware zijn beschroomde medewerkers door hen te dwingen zich ‘in de draaikolk van de levende creativiteit van het volk’ te begeven en daar een authentiek libertaire taal te spreken. De basis van de revolutionaire wederopbouw moest het arbeiderszelfbeheer zijn. Dat alleen kon bij de massa de revolutionaire geestdrift wekken die nodig was om het onmogelijke mogelijk te maken. Wanneer iedereen, tot aan de laatste los werkman, elke willekeurige werkloze, elke keukenmeid de fabrieken, de bodem, het bestuur in handen ziet van de arbeidersassociaties,​ de ambtenaren, de kantoorbedienden en de boeren in de democratische distributie-comités,​ die spontaan door het volk zijn opgezet, ‘wanneer het arme volk dat ziet en voelt, dan kan geen macht ter wereld de sociale revolutie meer neerslaan’. De toekomst opende hier de weg naar een republiek van het type van de Commune van 1871, een Sovjet- Republiek. Al spoedig moest de arbeiderscontrole plaats maken voor de socialisatie. Lenin overweldigde als het ware zijn beschroomde medewerkers door hen te dwingen zich ‘in de draaikolk van de levende creativiteit van het volk’ te begeven en daar een authentiek libertaire taal te spreken. De basis van de revolutionaire wederopbouw moest het arbeiderszelfbeheer zijn. Dat alleen kon bij de massa de revolutionaire geestdrift wekken die nodig was om het onmogelijke mogelijk te maken. Wanneer iedereen, tot aan de laatste los werkman, elke willekeurige werkloze, elke keukenmeid de fabrieken, de bodem, het bestuur in handen ziet van de arbeidersassociaties,​ de ambtenaren, de kantoorbedienden en de boeren in de democratische distributie-comités,​ die spontaan door het volk zijn opgezet, ‘wanneer het arme volk dat ziet en voelt, dan kan geen macht ter wereld de sociale revolutie meer neerslaan’. De toekomst opende hier de weg naar een republiek van het type van de Commune van 1871, een Sovjet- Republiek.
  
-‘Ten einde de geest van de massa te raken, hun vertrouwen en hun sympathie te winnen,’ vertelde Voline, ‘lanceerde de bolsjewistische partij leuzen (. ..) die tot dan toe kenmerkend geweest waren (...) voor het anarchisme.’ De leuze Alle macht aan de sovjets werd door de massa intuïtief in libertaire zin begrepen. Arshinov verklaart: ‘De arbeiders interpreteerden de gedachte van de sovjetmacht als mogelijkheid van het vrije beschikkingsrecht over hen zelf, zowel in politieke als in economische zin.’ Op het derde congres van sovjets, begin 1918, zei Lenin: ‘De anarchistische gedachten hebben nu een levende vorm gekregen.’ Niet lang daarna, op het zevende congres van zijn partij, liet hij stellingen aannemen waarin o.m. sprake was van socialisatie van de productie bestuurd door de organen van de arbeiders (vakbeweging,​ fabriekscomités enz.), afschaffing van beroepsambtenaren,​ politie en leger, gelijkheid in salaris en traktementen,​ deelname van alle leden van sovjets aan het beheer en bestuur van de staat, de geleidelijke afschaffing van die staat en van het geld. Op het congres van de vakbeweging (voorjaar 1918) beschreef Lenin de fabrieken als ‘communes van producenten en consumenten die zichzelf besturen’. De anarcho-syndicalist Maximov ging zelfs zo ver te stellen: ‘De Bolsjewiki hebben niet alleen hun theorie van het langzaam afsterven van de staat, maar ook de Marxistische theorie in zijn geheel laten varen.’ ‘Zij zijn een soort anarchisten geworden.’+‘Ten einde de geest van de massa te raken, hun vertrouwen en hun sympathie te winnen,’ vertelde Voline, ‘lanceerde de bolsjewistische partij leuzen (. ..) die tot dan toe kenmerkend geweest waren (...) voor het anarchisme.’ De leuze //Alle macht aan de sovjets// werd door de massa intuïtief in libertaire zin begrepen. Arshinov verklaart: ‘De arbeiders interpreteerden de gedachte van de sovjetmacht als mogelijkheid van het vrije beschikkingsrecht over hen zelf, zowel in politieke als in economische zin.’ Op het derde congres van sovjets, begin 1918, zei Lenin: ‘De anarchistische gedachten hebben nu een levende vorm gekregen.’ Niet lang daarna, op het zevende congres van zijn partij, liet hij stellingen aannemen waarin o.m. sprake was van socialisatie van de productie bestuurd door de organen van de arbeiders (vakbeweging,​ fabriekscomités enz.), afschaffing van beroepsambtenaren,​ politie en leger, gelijkheid in salaris en traktementen,​ deelname van alle leden van sovjets aan het beheer en bestuur van de staat, de geleidelijke afschaffing van die staat en van het geld. Op het congres van de vakbeweging (voorjaar 1918) beschreef Lenin de fabrieken als ‘communes van producenten en consumenten die zichzelf besturen’. De anarcho-syndicalist Maximov ging zelfs zo ver te stellen: ‘De Bolsjewiki hebben niet alleen hun theorie van het langzaam afsterven van de staat, maar ook de Marxistische theorie in zijn geheel laten varen.’ ‘Zij zijn een soort anarchisten geworden.’
  
 === Een ‘autoritaire’ revolutie === === Een ‘autoritaire’ revolutie ===
Regel 575: Regel 575:
 Het zich moedig richten op het instinct en op de revolutionaire temperatuur van de massa mag dan de Bolsjewiki de leiding van de revolutie verschaft hebben, toch kwam de manier waarop niet overeen met hun traditionele ideologie noch met hun werkelijke bedoelingen. Vanouds waren zij ‘autoritair’ geweest, bezeten door ideeën over de staat, dictatuur, centralisatie,​ leidende partij, economisch beheer van bovenaf, allemaal dingen die in lijnrechte tegenspraak staan met de werkelijk libertaire beginselen van de sovjet-democratie. Het zich moedig richten op het instinct en op de revolutionaire temperatuur van de massa mag dan de Bolsjewiki de leiding van de revolutie verschaft hebben, toch kwam de manier waarop niet overeen met hun traditionele ideologie noch met hun werkelijke bedoelingen. Vanouds waren zij ‘autoritair’ geweest, bezeten door ideeën over de staat, dictatuur, centralisatie,​ leidende partij, economisch beheer van bovenaf, allemaal dingen die in lijnrechte tegenspraak staan met de werkelijk libertaire beginselen van de sovjet-democratie.
  
-Staat en Revolutie, dat aan de vooravond van de Oktoberrevolutie geschreven werd is een spiegel waarin het ambivalente denken van Lenin weerkaatst wordt. Sommige bladzijden zouden door een libertair geschreven kunnen zijn, en zoals we al gezien hebben, werden de anarchisten gedeeltelijk in hun eer hersteld. Maar deze oproep voor een revolutie van onderaf gaat parallel met een pleidooi voor een revolutie van bovenaf. De staatssocialistische,​ centralistische,​ hiërarchische gedachten komen niet over in de vorm van min of meer verbloemde bijgedachten,​ ze worden integendeel breeduit geëtaleerd:​ de staat zal de verovering van de macht door het proletariaat overleven, hij zal pas na een overgangsperiode afsterven. Hoe lang zal dat vagevuur bestaan? Het wordt ons niet verheeld - men zegt ons zonder spijt, zelfs met een zekere opluchting dat het ‘een langzaam proces zal zijn van lange duur’. Dat wat de revolutie zal baren onder de uiterlijke verschijning van de sovjetmacht,​ is de ‘proletarische staat’, of ‘de dictatuur van het proletariaat’,​ de auteur heeft het zelfs over ‘de burgerlijke staat zonder bourgeoisie’ wanneer we zijn gedachtengang tot het uiterste volgen. Die alles-etende staat heeft wel degelijk de bedoeling om alles op te slokken.+//Staat en Revolutie//, dat aan de vooravond van de Oktoberrevolutie geschreven werd is een spiegel waarin het ambivalente denken van Lenin weerkaatst wordt. Sommige bladzijden zouden door een libertair geschreven kunnen zijn, en zoals we al gezien hebben, werden de anarchisten gedeeltelijk in hun eer hersteld. Maar deze oproep voor een revolutie van onderaf gaat parallel met een pleidooi voor een revolutie van bovenaf. De staatssocialistische,​ centralistische,​ hiërarchische gedachten komen niet over in de vorm van min of meer verbloemde bijgedachten,​ ze worden integendeel breeduit geëtaleerd:​ de staat zal de verovering van de macht door het proletariaat overleven, hij zal pas na een overgangsperiode afsterven. Hoe lang zal dat vagevuur bestaan? Het wordt ons niet verheeld - men zegt ons zonder spijt, zelfs met een zekere opluchting dat het ‘een langzaam proces zal zijn van lange duur’. Dat wat de revolutie zal baren onder de uiterlijke verschijning van de sovjetmacht,​ is de ‘proletarische staat’, of ‘de dictatuur van het proletariaat’,​ de auteur heeft het zelfs over ‘de burgerlijke staat zonder bourgeoisie’ wanneer we zijn gedachtengang tot het uiterste volgen. Die alles-etende staat heeft wel degelijk de bedoeling om alles op te slokken.
  
 Lenin volgt de school van zijn tijdgenoot, het Duitse staatskapitalisme,​ de //​Kriegswirtschaft//​ (oorlogseconomie). De organisatie van de moderne grootindustrie door het kapitalisme met zijn ‘ijzeren discipline’ is een van zijn andere modellen. Hij is verrukt van een staatsmonopolie zoals bijvoorbeeld de PTT en hij roept uit: ‘Wat een bewonderenswaardig geperfectioneerd mechanisme. Het hele economische leven net zo georganiseerd als de posterijen (. ..) dat is de staat, dat is de economische basis die wij nodig hebben.’ Zich willen ontdoen van ‘gezag’ en ‘onderwerping’ dat zijn anarchistische ‘dromen’,​ beslist hij. Even te voren liep hij nog warm voor de gedachte de productie en de distributie over te dragen aan arbeidersassociaties en zelfbeheer. Maar het was een vergissing. Hij verbergt zijn tovermiddel niet: alle burgers worden ‘arbeiders en beambten van één enkele algemene trust van de staat’, de hele maatschappij wordt veranderd in ‘éen groot kantoor en één grote fabriek’. Sovjets? Ja, maar dan natuurlijk onder de leiding van de arbeiderspartij,​ een partij die de historische taak heeft het proletariaat te ‘leiden’. Lenin volgt de school van zijn tijdgenoot, het Duitse staatskapitalisme,​ de //​Kriegswirtschaft//​ (oorlogseconomie). De organisatie van de moderne grootindustrie door het kapitalisme met zijn ‘ijzeren discipline’ is een van zijn andere modellen. Hij is verrukt van een staatsmonopolie zoals bijvoorbeeld de PTT en hij roept uit: ‘Wat een bewonderenswaardig geperfectioneerd mechanisme. Het hele economische leven net zo georganiseerd als de posterijen (. ..) dat is de staat, dat is de economische basis die wij nodig hebben.’ Zich willen ontdoen van ‘gezag’ en ‘onderwerping’ dat zijn anarchistische ‘dromen’,​ beslist hij. Even te voren liep hij nog warm voor de gedachte de productie en de distributie over te dragen aan arbeidersassociaties en zelfbeheer. Maar het was een vergissing. Hij verbergt zijn tovermiddel niet: alle burgers worden ‘arbeiders en beambten van één enkele algemene trust van de staat’, de hele maatschappij wordt veranderd in ‘éen groot kantoor en één grote fabriek’. Sovjets? Ja, maar dan natuurlijk onder de leiding van de arbeiderspartij,​ een partij die de historische taak heeft het proletariaat te ‘leiden’.
  
-De meest luciden onder de Russische anarchisten lieten zich niet beetnemen. Reeds aan het begin van de libertaire periode van Lenin bezworen zij de arbeiders op hun hoede te zijn. In hun krant //Golos Truda// (De Stem van de Arbeid) kon men al in de laatste maanden van 1917 en begin 1918 uit de pen van Voline de profetische waarschuwing lezen: ‘Wanneer de macht van de Bolsjewiki eenmaal geconsolideerd en wettig zal zijn, zullen zij, omdat ze staatssocialistische,​ politieke socialisten zijn, d.w.z. mannen van de gecentraliseerde,​ autoritaire actie, het leven van ons land en van ons volk beginnen te organiseren met dictatoriale en regeringsmiddelen vanuit het centrum (...). Jullie sovjets zullen (...) langzaam maar zeker de uitvoerende organen worden van de wil van de centrale regering (...). Wij zullen getuige zijn van het opzetten van een autoritair, staatssocialistisch apparaat dat alles van bovenaf zal beslissen en dat alles zal vermorzelen ...). Ongelukkig zullen zij zijn die niet akkoord gaan met de beslissingen van de centrale macht. De leuze Alle macht aan de sovjets wordt dan in feite alle macht aan de partijleiders.’+De meest luciden onder de Russische anarchisten lieten zich niet beetnemen. Reeds aan het begin van de libertaire periode van Lenin bezworen zij de arbeiders op hun hoede te zijn. In hun krant //Golos Truda// (De Stem van de Arbeid) kon men al in de laatste maanden van 1917 en begin 1918 uit de pen van Voline de profetische waarschuwing lezen: ‘Wanneer de macht van de Bolsjewiki eenmaal geconsolideerd en wettig zal zijn, zullen zij, omdat ze staatssocialistische,​ politieke socialisten zijn, d.w.z. mannen van de gecentraliseerde,​ autoritaire actie, het leven van ons land en van ons volk beginnen te organiseren met dictatoriale en regeringsmiddelen vanuit het centrum (...). Jullie sovjets zullen (...) langzaam maar zeker de uitvoerende organen worden van de wil van de centrale regering (...). Wij zullen getuige zijn van het opzetten van een autoritair, staatssocialistisch apparaat dat alles van bovenaf zal beslissen en dat alles zal vermorzelen ...). Ongelukkig zullen zij zijn die niet akkoord gaan met de beslissingen van de centrale macht. De leuze //Alle macht aan de sovjets// wordt dan in feite alle macht aan de partijleiders.’
  
 Volgens Voline dwongen de toenemende anarchistische tendensen bij de massa, Lenin voorlopig van het kiezen van zijn eigen weg af te zien. Hij liet de staat, het gezag en de dictatuur maar voor een uur, een minuutje voortbestaan. Daarna zou er niets dan ‘anarchisme’ zijn. ‘Maar grote goden, kunnen jullie dan niet zien wat burger Lenin zal gaan zeggen als de huidige macht eenmaal geconsolideerd zal zijn? Wanneer het niet meer nodig is zich er aan te storen wat de massa zegt?’ Hij zal terugkeren naar de oude vertrouwde platgetreden paden. Dan schept hij een marxistische staat’, in de meest volmaakte vorm. Volgens Voline dwongen de toenemende anarchistische tendensen bij de massa, Lenin voorlopig van het kiezen van zijn eigen weg af te zien. Hij liet de staat, het gezag en de dictatuur maar voor een uur, een minuutje voortbestaan. Daarna zou er niets dan ‘anarchisme’ zijn. ‘Maar grote goden, kunnen jullie dan niet zien wat burger Lenin zal gaan zeggen als de huidige macht eenmaal geconsolideerd zal zijn? Wanneer het niet meer nodig is zich er aan te storen wat de massa zegt?’ Hij zal terugkeren naar de oude vertrouwde platgetreden paden. Dan schept hij een marxistische staat’, in de meest volmaakte vorm.
Regel 585: Regel 585:
 Inderdaad is het zeer twijfelachtig of Lenin en de zijnen bewust een val opgezet hebben voor de massa. Er was bij hen veel minder dubbelzinnigheid dan doctrinair dualisme. De tegenstelling tussen de twee polen van hun denken was zo duidelijk en onmiskenbaar dat die wel vroeger of later in hun daden tot uitdrukking moest komen. Of de druk van de anarchiserende massa zou hen dwingen om de autoritaire trekken van hun systeem te vergeten, of juist integendeel zou de consolidatie van hun macht en het afzwakken van de volksrevolutie hen er toe brengen hun anarchistische rekwisieten en kostuums in het pakhuis te bergen. Inderdaad is het zeer twijfelachtig of Lenin en de zijnen bewust een val opgezet hebben voor de massa. Er was bij hen veel minder dubbelzinnigheid dan doctrinair dualisme. De tegenstelling tussen de twee polen van hun denken was zo duidelijk en onmiskenbaar dat die wel vroeger of later in hun daden tot uitdrukking moest komen. Of de druk van de anarchiserende massa zou hen dwingen om de autoritaire trekken van hun systeem te vergeten, of juist integendeel zou de consolidatie van hun macht en het afzwakken van de volksrevolutie hen er toe brengen hun anarchistische rekwisieten en kostuums in het pakhuis te bergen.
  
-Een nieuw element deed zich voor dat alle factoren van het probleem omverwierp: de verschrikkelijke gevolgen van de burgeroorlog en de buitenlandse interventie,​ het ontwrichte transportwezen,​ het gebrek aan technici. Dat alles dwong de bolsjewistische leiders tot het nemen van uitzonderlijke maatregelen,​ tot dictatuur, tot centralisatie,​ tot het te hulp roepen van de ‘ijzeren vuist’. Maar de anarchisten wierpen tegen dat de moeilijkheden alleen maar ‘objectieve’ en aan de revolutie vreemde oorzaken hadden. Voor een deel waren die, volgens hen, te wijten aan de innerlijke logica van de autoritaire concepties van het bolsjewisme,​ aan de machteloosheid van de overdreven gecentraliseerde,​ bureaucratische macht. Volgens Voline was het meer de onkunde van de staat, en de pretentie om alles te willen dirigeren en te controleren,​ die het onmogelijk maakte het economische leven van het land te reorganiseren en die het land naar een werkelijke mislukking voerde, wat zich manifesteerde in het lamleggen van de industrie, de ineenstorting van de landbouw en de vernietiging van de verbindingen tussen alle takken van de economie.+Een nieuw element deed zich voor dat alle factoren van het probleem omverwierp: de verschrikkelijke gevolgen van de burgeroorlog en de buitenlandse interventie,​ het ontwrichte transportwezen,​ het gebrek aan technici. Dat alles dwong de bolsjewistische leiders tot het nemen van uitzonderlijke maatregelen,​ tot dictatuur, tot centralisatie,​ tot het te hulp roepen van de ‘ijzeren vuist’. Maar de anarchisten wierpen tegen dat de moeilijkheden ​//alleen maar// ‘objectieve’ en aan de revolutie vreemde oorzaken hadden. Voor een deel waren die, volgens hen, te wijten aan de innerlijke logica van de autoritaire concepties van het bolsjewisme,​ aan de machteloosheid van de overdreven gecentraliseerde,​ bureaucratische macht. Volgens Voline was het meer de onkunde van de staat, en de pretentie om alles te willen dirigeren en te controleren,​ die het onmogelijk maakte het economische leven van het land te reorganiseren en die het land naar een werkelijke mislukking voerde, wat zich manifesteerde in het lamleggen van de industrie, de ineenstorting van de landbouw en de vernietiging van de verbindingen tussen alle takken van de economie.
  
 Alexander Kollontaï beklaagt er zich in 1921 over dat een ongekend groot aantal initiatieven van arbeiders verdrinkt in de paperassenmolen en het steriel gekwek van ambtenaren: 'Wat een verbittering bij de arbeiders (...) die weten en zien dat wanneer men ze alleen maar het recht gegeven had en de mogelijkheid om te handelen, ze veel zelf hadden kunnen verwezenlijken (...) Zo verzwakte het initiatief, de drang om te handelen stierf.’ Alexander Kollontaï beklaagt er zich in 1921 over dat een ongekend groot aantal initiatieven van arbeiders verdrinkt in de paperassenmolen en het steriel gekwek van ambtenaren: 'Wat een verbittering bij de arbeiders (...) die weten en zien dat wanneer men ze alleen maar het recht gegeven had en de mogelijkheid om te handelen, ze veel zelf hadden kunnen verwezenlijken (...) Zo verzwakte het initiatief, de drang om te handelen stierf.’
Regel 619: Regel 619:
 De anarchisten waren ‘slechts een handjevol mensen zonder invloed’; hooguit een paar duizend. Hun beweging was, althans volgens Voline, ‘nog veel te zwak om enige zichtbare, concrete invloed op de gebeurtenissen te kunnen hebben’. Bovendien waren het grotendeels intellectuelen met een sterk individualistische inslag, die nauwelijks contact hadden met de arbeidersbeweging. Nestor Makhno, die met Voline een uitzondering was en die in zijn geboorteland de Oekraïne te midden van de massa werkte, schrijft streng in zijn Memoires, dat het Russische anarchisme ‘achter de gebeurtenissen aanliep en zelfs dikwijls helemaal afzijdig bleef’. De anarchisten waren ‘slechts een handjevol mensen zonder invloed’; hooguit een paar duizend. Hun beweging was, althans volgens Voline, ‘nog veel te zwak om enige zichtbare, concrete invloed op de gebeurtenissen te kunnen hebben’. Bovendien waren het grotendeels intellectuelen met een sterk individualistische inslag, die nauwelijks contact hadden met de arbeidersbeweging. Nestor Makhno, die met Voline een uitzondering was en die in zijn geboorteland de Oekraïne te midden van de massa werkte, schrijft streng in zijn Memoires, dat het Russische anarchisme ‘achter de gebeurtenissen aanliep en zelfs dikwijls helemaal afzijdig bleef’.
  
-Toch schijnt dit oordeel niet geheel en al rechtvaardig. Tussen de revolutie van februari en de Oktoberrevolutie is de rol van de anarchisten allesbehalve te verwaarlozen. Trotski bevestigde dat op verschillende plaatsen in zijn Geschiedenis van de Russische Revolutie. ‘Vasthoudend’ en ‘actief’ ondanks hun kleine aantal, waren ze de principiële tegenstanders van de constituerende vergadering in een periode dat de Bolsjewiki nog niet anti-parlementarisch waren. Lang voor de partij van Lenin hadden zij al het ‘Alle Macht aan de Sovjets’ in hun vaandel geschreven. Zij waren het die de spontane socialisatie van de woningen op gang brachten, zelfs tegen de zin van de Bolsjewiki. Het was voor een deel op voorstel van anarcho-syndicalisten dat de arbeiders zich meester maakten van de fabrieken, zelfs al voor oktober.+Toch schijnt dit oordeel niet geheel en al rechtvaardig. Tussen de revolutie van februari en de Oktoberrevolutie is de rol van de anarchisten allesbehalve te verwaarlozen. Trotski bevestigde dat op verschillende plaatsen in zijn Geschiedenis van de Russische Revolutie. ‘Vasthoudend’ en ‘actief’ ondanks hun kleine aantal, waren ze de principiële tegenstanders van de constituerende vergadering in een periode dat de Bolsjewiki nog niet anti-parlementarisch waren. Lang voor de partij van Lenin hadden zij al het ‘//Alle Macht aan de Sovjets//’ in hun vaandel geschreven. Zij waren het die de spontane socialisatie van de woningen op gang brachten, zelfs tegen de zin van de Bolsjewiki. Het was voor een deel op voorstel van anarcho-syndicalisten dat de arbeiders zich meester maakten van de fabrieken, zelfs al voor oktober.
  
 Tijdens de revolutie-dagen die een einde maakten aan de burgerlijke republiek van Kerensky, vochten de anarchisten in de voorste gelederen, vooral in het regiment van Dvinsk, dat onder bevel van oude libertairen als Gratchow en Fedotow de contrarevolutionaire cadetten versloeg. De constituerende vergadering werd uiteengejaagd door het detachement van de anarchist Anatole Gelezniakow:​ de Bolsjewiki konden niet anders doen dan het voldongen feit goedkeuren. Talloze partisanendetachementen,​ bestaande uit anarchisten of door anarchisten gecommandeerd,​ vochten zonder ophouden tegen de witte legers van 1918-1920. Tijdens de revolutie-dagen die een einde maakten aan de burgerlijke republiek van Kerensky, vochten de anarchisten in de voorste gelederen, vooral in het regiment van Dvinsk, dat onder bevel van oude libertairen als Gratchow en Fedotow de contrarevolutionaire cadetten versloeg. De constituerende vergadering werd uiteengejaagd door het detachement van de anarchist Anatole Gelezniakow:​ de Bolsjewiki konden niet anders doen dan het voldongen feit goedkeuren. Talloze partisanendetachementen,​ bestaande uit anarchisten of door anarchisten gecommandeerd,​ vochten zonder ophouden tegen de witte legers van 1918-1920.
Regel 627: Regel 627:
 Op 6 april 1918 schreef een Franse kapitein, Jaques Sadoul, die met een missie in Rusland was, in een rapport: ‘De anarchistische partij is de meest actieve en strijdbare oppositiegroep en misschien ook wel de meest populaire (...) De Bolsjewiki maken zich ongerust.’ Voline bevestigt dat aan het einde van 1918 ‘de Bolsjewiki, die geen kritiek konden velen en nog minder tegenspraak,​ zich ernstig zorgen begonnen te maken’. Volgens Voline ‘staat voor de bolsjewistische autoriteit het toestaan van anarchistische propaganda (...) gelijk aan zelfmoord. Zij deden hun uiterste best, eerst om die te belemmeren, daarna om hem te verbieden en gingen er ten slotte toe over met brutaal geweld elke uiting van libertaire ideeën de kop in te drukken.’ Op 6 april 1918 schreef een Franse kapitein, Jaques Sadoul, die met een missie in Rusland was, in een rapport: ‘De anarchistische partij is de meest actieve en strijdbare oppositiegroep en misschien ook wel de meest populaire (...) De Bolsjewiki maken zich ongerust.’ Voline bevestigt dat aan het einde van 1918 ‘de Bolsjewiki, die geen kritiek konden velen en nog minder tegenspraak,​ zich ernstig zorgen begonnen te maken’. Volgens Voline ‘staat voor de bolsjewistische autoriteit het toestaan van anarchistische propaganda (...) gelijk aan zelfmoord. Zij deden hun uiterste best, eerst om die te belemmeren, daarna om hem te verbieden en gingen er ten slotte toe over met brutaal geweld elke uiting van libertaire ideeën de kop in te drukken.’
  
-De bolsjewistische regering ging er toe over ‘de gebouwen van libertaire organisaties te sluiten en de anarchisten alle activiteiten en propaganda te verbieden’. Zo werden in de nacht van 12 april 1918 vijfentwintig door de anarchisten bezette huizen in Moskou bij verrassing door tot de tanden gewapende rode gardisten ontruimd De anarchisten,​ die meenden dat ze door witte gardisten werden aangevallen,​ openden het vuur. Daarop gingen, nog steeds volgens Voline, ‘de autoriteiten al spoedig tot hardere maatregelen over: gevangenis. buiten de wetverklaring,​ ter dood veroordeling. Vier jaar lang hield dit conflict de bolsjewistische machthebbers bezig (. . .) totdat de libertaire stroming in 1921 //manu militari// definitief verpletterd werd.’+De bolsjewistische regering ging er toe over ‘de gebouwen van libertaire organisaties te sluiten en de anarchisten alle activiteiten en propaganda te verbieden’. Zo werden in de nacht van 12 april 1918 vijfentwintig door de anarchisten bezette huizen in Moskou bij verrassing door tot de tanden gewapende rode gardisten ontruimd De anarchisten,​ die meenden dat ze door witte gardisten werden aangevallen,​ openden het vuur. Daarop gingen, nog steeds volgens Voline, ‘de autoriteiten al spoedig tot hardere maatregelen over: gevangenis. buiten de wetverklaring,​ ter dood veroordeling. Vier jaar lang hield dit conflict de bolsjewistische machthebbers bezig (...) totdat de libertaire stroming in 1921 //manu militari// definitief verpletterd werd.’
  
 De liquidatie van de anarchisten werd nog vergemakkelijkt door hun verdeeldheid in twee fracties, een die zich niet liet onderwerpen en een andere die zich wel liet temmen. Deze laatste stond op het standpunt van ‘de historische noodzaak’ om zich loyaal tegenover het regime te tonen en in elk geval voor een korte tijd met de dictatoriale methoden in te stemmen. Het ging er hen in de eerste plaats om de burgeroorlog te winnen en de contrarevolutie te verpletteren. De liquidatie van de anarchisten werd nog vergemakkelijkt door hun verdeeldheid in twee fracties, een die zich niet liet onderwerpen en een andere die zich wel liet temmen. Deze laatste stond op het standpunt van ‘de historische noodzaak’ om zich loyaal tegenover het regime te tonen en in elk geval voor een korte tijd met de dictatoriale methoden in te stemmen. Het ging er hen in de eerste plaats om de burgeroorlog te winnen en de contrarevolutie te verpletteren.
Regel 633: Regel 633:
 De steile anarchisten vonden dat een kortzichtige tactiek. Het waren juist de bureaucratische onmacht van het regeringsapparaat en de teleurstelling en de ontevredenheid van het volk, die de contrarevolutionaire beweging stimuleerden. Bovendien zag het bewind geen kans meer onderscheid te maken tussen de bewegelijke revolutionair-libertaire vleugel, die zijn methoden van overheersing bestreed, en de misdadige ondernemingen van de rechtse tegenstanders. Voor de anarchisten stond het aanvaarden van dictatuur en terreur, waarvan zijzelf het slachtoffer dreigden te worden, gelijk aan zelfmoord. De hereniging van de zogenaamde ‘sovjet-anarchisten’ maakte het gemakkelijker de anderen, de onverzoenlijken,​ te verpletteren. Die werden uitgemaakt voor ‘valse’ anarchisten,​ voor onverantwoordelijke dromers die niet met hun beide benen op de grond stonden, voor domme onruststokers,​ scheurmakers,​ gevaarlijke gekken en zelfs voor bandieten en contrarevolutionairen. De steile anarchisten vonden dat een kortzichtige tactiek. Het waren juist de bureaucratische onmacht van het regeringsapparaat en de teleurstelling en de ontevredenheid van het volk, die de contrarevolutionaire beweging stimuleerden. Bovendien zag het bewind geen kans meer onderscheid te maken tussen de bewegelijke revolutionair-libertaire vleugel, die zijn methoden van overheersing bestreed, en de misdadige ondernemingen van de rechtse tegenstanders. Voor de anarchisten stond het aanvaarden van dictatuur en terreur, waarvan zijzelf het slachtoffer dreigden te worden, gelijk aan zelfmoord. De hereniging van de zogenaamde ‘sovjet-anarchisten’ maakte het gemakkelijker de anderen, de onverzoenlijken,​ te verpletteren. Die werden uitgemaakt voor ‘valse’ anarchisten,​ voor onverantwoordelijke dromers die niet met hun beide benen op de grond stonden, voor domme onruststokers,​ scheurmakers,​ gevaarlijke gekken en zelfs voor bandieten en contrarevolutionairen.
  
-De meest briljante en dus meest beluisterde van de herenigde anarchisten was Victor Serge. Als ambtenaar van het regime publiceerde hij een brochure in het Frans waarin hij poogde het bewind tegen de anarchistische kritiek te verdedigen. Het boek dat later van zijn hand verscheen, ‘Het Jaar Een van de Russische Revolutie',​ is grotendeels een rechtvaardiging van de liquidatie van de sovjets door het bolsjewisme. De partij - of liever zijn leidende elite - wordt daarin voorgesteld als het brein van de arbeidersklasse. Die terdege uitgezochte leiders van de avantgarde moesten uitmaken wat het proletariaat kan en moet doen. Zonder hen zou de in sovjets georganiseerde massa ‘niets zijn dan een zeer groot aantal mensen met verwarde denkbeelden waarin hier en daar een vleugje vernuft’.+De meest briljante en dus meest beluisterde van de herenigde anarchisten was Victor Serge. Als ambtenaar van het regime publiceerde hij een brochure in het Frans waarin hij poogde het bewind tegen de anarchistische kritiek te verdedigen. Het boek dat later van zijn hand verscheen, ‘//Het Jaar Een van de Russische Revolutie//', is grotendeels een rechtvaardiging van de liquidatie van de sovjets door het bolsjewisme. De partij - of liever zijn leidende elite - wordt daarin voorgesteld als het brein van de arbeidersklasse. Die terdege uitgezochte leiders van de avantgarde moesten uitmaken wat het proletariaat kan en moet doen. Zonder hen zou de in sovjets georganiseerde massa ‘niets zijn dan een zeer groot aantal mensen met verwarde denkbeelden waarin hier en daar een vleugje vernuft’.
  
-Natuurlijk was Victor Serge te lucide om zich ook maar de minste illusie te maken over de ware aard van het sovjet-bewind. Maar dat bewind was nog steeds omgeven met het aureool van de eerste geslaagde proletarische revolutie; het werd bedreigd door de contrarevolutionairen van de hele wereld; dat was een van de meest loffelijke redenen waarom Serge, evenals vele andere revolutionairen,​ meende een slot op zijn mond te moeten doen. In de loop van de zomer van 1921 vertrouwde hij in een gesprek onder vier ogen de anarchist Gaston Leval, die deel uitmaakte van de Spaanse delegatie op het congres van de Derde Communistische Internationale toe: 'De communistische partij oefent geen dictatuur meer uit van het proletariaat,​ maar over het proletariaat.’ Toen hij terug was in Frankrijk publiceerde Leval enkele artikelen in Le Libertaire die hij met feiten staafde en waarin hij een parallel trok tussen dat wat Victor Serge hem had ingefluisterd en zijn eigen waarnemingen die in het openbaar als ‘bewuste leugens’ waren gekwalificeerd.+Natuurlijk was Victor Serge te lucide om zich ook maar de minste illusie te maken over de ware aard van het sovjet-bewind. Maar dat bewind was nog steeds omgeven met het aureool van de eerste geslaagde proletarische revolutie; het werd bedreigd door de contrarevolutionairen van de hele wereld; dat was een van de meest loffelijke redenen waarom Serge, evenals vele andere revolutionairen,​ meende een slot op zijn mond te moeten doen. In de loop van de zomer van 1921 vertrouwde hij in een gesprek onder vier ogen de anarchist Gaston Leval, die deel uitmaakte van de Spaanse delegatie op het congres van de Derde Communistische Internationale toe: 'De communistische partij oefent geen dictatuur meer uit van het proletariaat,​ maar over het proletariaat.’ Toen hij terug was in Frankrijk publiceerde Leval enkele artikelen in //Le Libertaire// die hij met feiten staafde en waarin hij een parallel trok tussen dat wat Victor Serge hem had ingefluisterd en zijn eigen waarnemingen die in het openbaar als ‘bewuste leugens’ waren gekwalificeerd.
  
 In haar boek //Living my Life// is de Amerikaanse libertaire Emma Goldman, die Victor Serge in Moskou aan het werk had gezien, evenmin erg aardig over hem. In haar boek //Living my Life// is de Amerikaanse libertaire Emma Goldman, die Victor Serge in Moskou aan het werk had gezien, evenmin erg aardig over hem.
Regel 657: Regel 657:
 Toen later, in de herfst van 1920, de aanhangers van Makhno ertoe werden overgehaald om op voet van gelijkheid een verdrag met de Bolsjewiki te sluiten, stonden zij erop dat de volgende toevoeging werd aangebracht:​ ‘In het gebied waar het leger van Makhno opereert, zal de arbeiders- en boerenbevolking zijn eigen vrije instellingen van economisch en politiek zelfbestuur kunnen scheppen; die instellingen zullen zelfstandig zijn en door overeenkomsten federatief verbonden met de regeringsorganen van de Sovjet-Republie- ken.’ De overblufte bolsjewistische onderhandelaars besloten om deze toegevoegde voorwaarde aan Moskou voor te leggen, waar men die uit de aard der zaak als onaanvaardbaar afwees. Toen later, in de herfst van 1920, de aanhangers van Makhno ertoe werden overgehaald om op voet van gelijkheid een verdrag met de Bolsjewiki te sluiten, stonden zij erop dat de volgende toevoeging werd aangebracht:​ ‘In het gebied waar het leger van Makhno opereert, zal de arbeiders- en boerenbevolking zijn eigen vrije instellingen van economisch en politiek zelfbestuur kunnen scheppen; die instellingen zullen zelfstandig zijn en door overeenkomsten federatief verbonden met de regeringsorganen van de Sovjet-Republie- ken.’ De overblufte bolsjewistische onderhandelaars besloten om deze toegevoegde voorwaarde aan Moskou voor te leggen, waar men die uit de aard der zaak als onaanvaardbaar afwees.
  
-Een van de betrekkelijke zwakheden van de Makhnovistische beweging was het gebrek aan libertaire intellectuelen. Af en toe kregen ze wel steun van buiten. Allereerst vanuit Charkow en Koersk van de anarchisten die zich eind 1918, geholpen door Voline, gefuseerd hadden in een kartel, het ‘Nabat’-kartel (de stormklok). April 1919 belegden zij een congres waar zij zich categorisch en definitief uitspraken tegen ‘elke deelname aan sovjets, die verworden waren tot zuiver politieke organen, georganiseerd op autoritaire,​ centralistische,​ staatssocialistische basis’. Dit manifest werd door de bolsjewistische autoriteiten als een oorlogsverklaring beschouwd en Nabat moest alle activiteiten staken. Daarna lukte het Voline om zich in juli bij het hoofdkwartier van Makhno te voegen en samen met Pierre ​Arshinov nam hij de leiding van de culturele en opvoedkundige afdeling van de beweging op zich. Hij presideerde het congres dat in oktober in Alexandrowsk gehouden werd. Daar werden de '​Algemene stellingen’ die de doctrine van de ‘vrije sovjets’ nader omschreven, aangenomen.+Een van de betrekkelijke zwakheden van de Makhnovistische beweging was het gebrek aan libertaire intellectuelen. Af en toe kregen ze wel steun van buiten. Allereerst vanuit Charkow en Koersk van de anarchisten die zich eind 1918, geholpen door Voline, gefuseerd hadden in een kartel, het ‘Nabat’-kartel (de stormklok). April 1919 belegden zij een congres waar zij zich categorisch en definitief uitspraken tegen ‘elke deelname aan sovjets, die verworden waren tot zuiver politieke organen, georganiseerd op autoritaire,​ centralistische,​ staatssocialistische basis’. Dit manifest werd door de bolsjewistische autoriteiten als een oorlogsverklaring beschouwd en Nabat moest alle activiteiten staken. Daarna lukte het Voline om zich in juli bij het hoofdkwartier van Makhno te voegen en samen met Peter Arshinov nam hij de leiding van de culturele en opvoedkundige afdeling van de beweging op zich. Hij presideerde het congres dat in oktober in Alexandrowsk gehouden werd. Daar werden de '//Algemene stellingen//’ die de doctrine van de ‘vrije sovjets’ nader omschreven, aangenomen.
  
 Het congres bestond uit delegaties van boeren en partizanen. In feite was de burgerorganisatie een voortzetting van het rebellenleger van boeren, die de guerilla-tactiek toepasten. Zij waren opvallend beweeglijk en in staat afstanden tot 100 kilometer per dag af te leggen, niet alleen dankzij de cavalerie maar ook door het gebruik van lichte door paarden getrokken koetsjes, waarmee de infanterie vervoerd werd. Dit leger was uitgesproken libertair georganiseerd,​ vrijwilligersschap,​ verkiezing voor alle rangen, vrijwillig aanvaarde discipline, waarvoor de regels werden opgesteld door uit de partizanen gekozen comités die door de algemene vergadering van partizanen werden bekrachtigd en waaraan door allen streng de hand werd gehouden. Het congres bestond uit delegaties van boeren en partizanen. In feite was de burgerorganisatie een voortzetting van het rebellenleger van boeren, die de guerilla-tactiek toepasten. Zij waren opvallend beweeglijk en in staat afstanden tot 100 kilometer per dag af te leggen, niet alleen dankzij de cavalerie maar ook door het gebruik van lichte door paarden getrokken koetsjes, waarmee de infanterie vervoerd werd. Dit leger was uitgesproken libertair georganiseerd,​ vrijwilligersschap,​ verkiezing voor alle rangen, vrijwillig aanvaarde discipline, waarvoor de regels werden opgesteld door uit de partizanen gekozen comités die door de algemene vergadering van partizanen werden bekrachtigd en waaraan door allen streng de hand werd gehouden.
  
-De partizanengroepen van Makhno bezorgden de ‘witte’ interventielegers heel wat hoofdbrekens. De eenheden van de bolsjewistische Rode Garde traden zo mogelijk nog minder doelmatig op. Zij vochten alleen maar vlak langs de spoorlijnen,​ zonder zich van hun pant-sertreinen te verwijderen,​ waarop zij zich bij de minste tegenslag te-rugtrokken en wegreden, vaak zelfs zonder af te wachten of iedereen van hun troep weer in de trein terug was. Ook de boeren die, geïsoleerd in hun dorpen en zonder wapens, waren overgeleverd aan de genade van de contrarevolutionairen,​ boezemden zij weinig vertrouwen in. ‘De eer de contra-revolutionairen van Denikin ver-slagen te hebben in de herfst van 1919 komt geheel op rekening van de opstandige anarchisten,​’ schrijft Arshinov, de geschiedschrijver van de Makhnovtchina.+De partizanengroepen van Makhno bezorgden de ‘witte’ interventielegers heel wat hoofdbrekens. De eenheden van de bolsjewistische Rode Garde traden zo mogelijk nog minder doelmatig op. Zij vochten alleen maar vlak langs de spoorlijnen,​ zonder zich van hun pant-sertreinen te verwijderen,​ waarop zij zich bij de minste tegenslag te-rugtrokken en wegreden, vaak zelfs zonder af te wachten of iedereen van hun troep weer in de trein terug was. Ook de boeren die, geïsoleerd in hun dorpen en zonder wapens, waren overgeleverd aan de genade van de contrarevolutionairen,​ boezemden zij weinig vertrouwen in. ‘De eer de contra-revolutionairen van Denikin ver-slagen te hebben in de herfst van 1919 komt geheel op rekening van de opstandige anarchisten,​’ schrijft Arshinov, de geschiedschrijver van de //Makhnovtchina//.
  
-Maar ook nadat de eenheden van de Rode Garde opgenomen waren in het Rode Leger, waarvan Trotski aanvoerder was, weigerde Makhno zijn leger onder .diens commando te plaatsen. De grote revolutionair meende dan ook stelling te moeten nemen tegen de opstandige beweging. Op 4 juni 1919 vaardigde hij een order uit waarbij hij het aangekondigde congres van Makhnovisten verbood die er van beschuldigd werden zich tegen de macht van de sovjets in de Oekraïne te verzetten. Hij verklaarde deelname aan het congres tot ‘hoogverraad’ en gaf opdracht alle gedelegeerden te arresteren. Daarmee voerde hij een methode in die achttien jaar later door de Spaanse Stalinisten nagevolgd zou worden met hun maatregelen tegen de anarchistische brigades tijdens de burgeroorlog. Ook weigerde hij wapens te verstrekken aan de partizanen van Makhno. Hij onttrok zich daarmee aan zijn verplichting hen te ondersteunen,​ waarna hij ze ten slotte beschuldigde van verraad en het zich laten verslaan door de witte troepen.+Maar ook nadat de eenheden van de Rode Garde opgenomen waren in het Rode Leger, waarvan Trotski aanvoerder was, weigerde Makhno zijn leger onder diens commando te plaatsen. De grote revolutionair meende dan ook stelling te moeten nemen tegen de opstandige beweging. Op 4 juni 1919 vaardigde hij een order uit waarbij hij het aangekondigde congres van Makhnovisten verbood die er van beschuldigd werden zich tegen de macht van de sovjets in de Oekraïne te verzetten. Hij verklaarde deelname aan het congres tot ‘hoogverraad’ en gaf opdracht alle gedelegeerden te arresteren. Daarmee voerde hij een methode in die achttien jaar later door de Spaanse Stalinisten nagevolgd zou worden met hun maatregelen tegen de anarchistische brigades tijdens de burgeroorlog. Ook weigerde hij wapens te verstrekken aan de partizanen van Makhno. Hij onttrok zich daarmee aan zijn verplichting hen te ondersteunen,​ waarna hij ze ten slotte beschuldigde van verraad en het zich laten verslaan door de witte troepen.
  
 Dat neemt niet weg dat de beide legers tot twee maal toe tot overeenstemming kwamen, telkens wanneer de ernst van het interventiegevaar hen tot gemeenschappelijke actie dwong. Dat gebeurde de eerste keer in maart 1919 tegen Denikin en nog eens in de zomer en herfst van 1920 tegen de Witte Troepen van Wrangel, die ten slotte door Makhno werden verslagen. Maar niet zodra was het ergste gevaar geweken of de troepen van het Rode Leger hervatten hun operaties tegen de partizanen van Makhno, die hen slag op slag toebrachten. Dat neemt niet weg dat de beide legers tot twee maal toe tot overeenstemming kwamen, telkens wanneer de ernst van het interventiegevaar hen tot gemeenschappelijke actie dwong. Dat gebeurde de eerste keer in maart 1919 tegen Denikin en nog eens in de zomer en herfst van 1920 tegen de Witte Troepen van Wrangel, die ten slotte door Makhno werden verslagen. Maar niet zodra was het ergste gevaar geweken of de troepen van het Rode Leger hervatten hun operaties tegen de partizanen van Makhno, die hen slag op slag toebrachten.
  
-Tegen het eind van november 1920 aarzelde het regime zelfs niet een verraderlijke overval op touw te zetten. De officieren van de Makhno-eenheden op de Krim werden uitgenodigd door hun bolsjewistische collega’s om aan een militaire raad deel te nemen. Direct na aankomst werden zij door de politieke politie, de Tsjeka, gearresteerd en gefusilleerd terwijl hun partizanen ontwapend werden. Tegelijkertijd werd volgens alle regels van de kunst een groot offensief ingezet tegen Goelja-Polié. De strijd, die steeds ongelijker werd, tussen libertairen en ‘autoritairen’ duurde negen maanden. Maar ten slotte moest Makhno onder de druk van een overmachtige en veel beter uitgeruste tegenstander het veld ruimen. In augustus 1921. slaagde hij er in Roemenië te bereiken en vandaar Parijs, waar hij tenslotte ziek en in gebrekkige omstandigheden stierf. Zo eindigde het heldendicht van de Makhnovtchina,​ volgens Arshinov het prototype van een zelfstandige beweging van de werkende massa en alleen daardoor al een bron van inspiratie voor de toekomst voor de werkers van de gehele wereld.+Tegen het eind van november 1920 aarzelde het regime zelfs niet een verraderlijke overval op touw te zetten. De officieren van de Makhno-eenheden op de Krim werden uitgenodigd door hun bolsjewistische collega’s om aan een militaire raad deel te nemen. Direct na aankomst werden zij door de politieke politie, de Tsjeka, gearresteerd en gefusilleerd terwijl hun partizanen ontwapend werden. Tegelijkertijd werd volgens alle regels van de kunst een groot offensief ingezet tegen Goeljaj-Pole. De strijd, die steeds ongelijker werd, tussen libertairen en ‘autoritairen’ duurde negen maanden. Maar ten slotte moest Makhno onder de druk van een overmachtige en veel beter uitgeruste tegenstander het veld ruimen. In augustus 1921. slaagde hij er in Roemenië te bereiken en vandaar Parijs, waar hij tenslotte ziek en in gebrekkige omstandigheden stierf. Zo eindigde het heldendicht van de //Makhnovtchina//, volgens Arshinov het prototype van een zelfstandige beweging van de werkende massa en alleen daardoor al een bron van inspiratie voor de toekomst voor de werkers van de gehele wereld.
  
 === Kroonstad === === Kroonstad ===
Regel 699: Regel 699:
 Na Kroonstad werden honderden anarchisten gearresteerd. Enkele maanden later werden Fanny Baron en acht van haar kameraden in de kelders van de Tsjeka gefusilleerd. Na Kroonstad werden honderden anarchisten gearresteerd. Enkele maanden later werden Fanny Baron en acht van haar kameraden in de kelders van de Tsjeka gefusilleerd.
  
-Het strijdbare anarchisme had het genadeschot gekregen. Maar buiten Rusland ondernamen zij die de Russische Revolutie overleefd hadden het enorme werk de doctrine aan kritiek te onderwerpen en te herzien om het libertaire denken nieuw leven in te blazen en concreter te maken. Tijdens het congres in begin september 1920 had het anarchistische kartel ‘Nabat’ uit de Oekraïne de uitdrukking ‘dictatuur van het proletariaat’ categorisch verworpen, omdat ze daarin onvoorwaardelijk het begin zagen van de dictatuur van een klein deel van het proletariaat over de massa, een minderheid die zich verschanst had binnen de Partij, de functionarissen en een handjevol leiders. Kort voor zijn verscheiden had Kropotkin in een Bericht aan de arbeiders in het Westen angstig gewaarschuwd tegen het opkomen van een ‘enorme bureaucratie’:​ ‘Wat mij betreft is de poging om een communistische republiek te stichten die gebaseerd is op sterk centralistische staatsideeën,​ onder de ijzeren wet van de partijdictatuur op een enorm fiasco uitgelopen. Rusland leert ons hoe het communisme zich niet moet laten gelden.’+Het strijdbare anarchisme had het genadeschot gekregen. Maar buiten Rusland ondernamen zij die de Russische Revolutie overleefd hadden het enorme werk de doctrine aan kritiek te onderwerpen en te herzien om het libertaire denken nieuw leven in te blazen en concreter te maken. Tijdens het congres in begin september 1920 had het anarchistische kartel ‘Nabat’ uit de Oekraïne de uitdrukking ‘dictatuur van het proletariaat’ categorisch verworpen, omdat ze daarin onvoorwaardelijk het begin zagen van de dictatuur van een klein deel van het proletariaat over de massa, een minderheid die zich verschanst had binnen de Partij, de functionarissen en een handjevol leiders. Kort voor zijn verscheiden had Kropotkin in een //Bericht aan de arbeiders in het Westen// angstig gewaarschuwd tegen het opkomen van een ‘enorme bureaucratie’:​ ‘Wat mij betreft is de poging om een communistische republiek te stichten die gebaseerd is op sterk centralistische staatsideeën,​ onder de ijzeren wet van de partijdictatuur op een enorm fiasco uitgelopen. Rusland leert ons hoe het communisme zich niet moet laten gelden.’
  
-In de editie van 7 januari 1921 plaatste het Franse weekblad Le Libertaire een pathetische oproep van Russische anarcho-syndicalisten aan het wereldproletariaat:​ ‘Kameraden,​ maken jullie een eind aan de overheersing van jullie eigen bourgeoisie zoals wij het hier gedaan hebben. Herhalen jullie echter niet onze fouten; zorg dat het staatscommunisme niet in jullie land gevestigd wordt!’+In de editie van 7 januari 1921 plaatste het Franse weekblad ​//Le Libertaire// een pathetische oproep van Russische anarcho-syndicalisten aan het wereldproletariaat:​ ‘Kameraden,​ maken jullie een eind aan de overheersing van jullie eigen bourgeoisie zoals wij het hier gedaan hebben. Herhalen jullie echter niet onze fouten; zorg dat het staatscommunisme niet in jullie land gevestigd wordt!’
  
-Hiervan uitgaande schreef de Duitse anarchist Rudolf Rocker in 1920 zijn Bankroet van het staatscommunisme,​ dat in 1921 verscheen. Het was de eerste analyse van het degeneratieproces van de Russische Revolutie. Naar zijn mening is het niet de wil van een klasse die zijn uitdrukking vindt in de ‘proletarische dictatuur’ maar die van een partij die voorgeeft uit naam van een klasse te spreken, steunend op de bajonetten. ‘Onder de dictatuur van het proletariaat heeft zich in Rusland een nieuwe klasse ontwikkeld, de commissarocratie,​ waarvan de onderdruking van de massa net zo sterk wordt gevoeld als die van de oude machthebbers vroeger’. Door de systematische onderwerping van alle elementen van het maatschappelijk leven aan een almachtig bewind dat over de machtsmiddelen beschikt ‘moest men wel terecht komen in de ambtenarenhiërarchie die fataal werd voor de evolutie van de Russische Revolutie’. De bolsjewisten hebben niet alleen het staatsapparaat van de oude maatschappij overgenomen maar het bovendien voorzien van een almacht die geen enkele andere regering zich aanmatigt.+Hiervan uitgaande schreef de Duitse anarchist Rudolf Rocker in 1920 zijn //Bankroet van het staatscommunisme//, dat in 1921 verscheen. Het was de eerste analyse van het degeneratieproces van de Russische Revolutie. Naar zijn mening is het niet de wil van een klasse die zijn uitdrukking vindt in de ‘proletarische dictatuur’ maar die van een partij die voorgeeft uit naam van een klasse te spreken, steunend op de bajonetten. ‘Onder de dictatuur van het proletariaat heeft zich in Rusland een nieuwe klasse ontwikkeld, de commissarocratie,​ waarvan de onderdruking van de massa net zo sterk wordt gevoeld als die van de oude machthebbers vroeger’. Door de systematische onderwerping van alle elementen van het maatschappelijk leven aan een almachtig bewind dat over de machtsmiddelen beschikt ‘moest men wel terecht komen in de ambtenarenhiërarchie die fataal werd voor de evolutie van de Russische Revolutie’. De bolsjewisten hebben niet alleen het staatsapparaat van de oude maatschappij overgenomen maar het bovendien voorzien van een almacht die geen enkele andere regering zich aanmatigt.
  
-De naar Duitsland uitgeweken groep Russische anarchisten publiceerde in juni 1921 een onthullend boekje, waarvan de auteurs waren A. Gorielik, A. Komow en Voline. De onderdrukking van het anarchisme in Sovjet-Rusland verscheen in 1923 in de Franse vertaling van Voline. In alfabetische volgorde vindt men er alle martelaren van het Russische anarchisme in. Alexander Berkman in 1921 en 1922, Emma Goldman in 1922 en 1923, publiceerden enkele brochures over de gebeurtenissen in Rusland waarvan zij getuige waren geweest.+De naar Duitsland uitgeweken groep Russische anarchisten publiceerde in juni 1921 een onthullend boekje, waarvan de auteurs waren A. Gorielik, A. Komow en Voline. ​//De onderdrukking van het anarchisme in Sovjet-Rusland// verscheen in 1923 in de Franse vertaling van Voline. In alfabetische volgorde vindt men er alle martelaren van het Russische anarchisme in. Alexander Berkman in 1921 en 1922, Emma Goldman in 1922 en 1923, publiceerden enkele brochures over de gebeurtenissen in Rusland waarvan zij getuige waren geweest.
  
 Op hun beurt konden de naar het westen uitgeweken Makhnovisten Arshinov en Nestor Makhno zelf hun getuigenissen daaraan toevoegen. Op hun beurt konden de naar het westen uitgeweken Makhnovisten Arshinov en Nestor Makhno zelf hun getuigenissen daaraan toevoegen.
Regel 763: Regel 763:
 In de loop van de zomer van 1921 nam een nieuwe delegatie deel aan het derde congres van de Communistische Internationale en aan het oprichtingscongres van de Rode Vakbewegings Internationale. Onder de gedelegeerden van de CNT bevonden zich jeugdige bekeerlingen van het Russische bolsjewisme als Joaquin Maurin en Andrès Nin, maar ook een koelbloedige Franse anarchist, Gaston Leval. Op gevaar af beschuldigd te worden van ‘onder éen hoedje te spelen met de bourgeoisie’ en ‘hulp aan de contra-revolutie te geven’ hield hij zijn mond niet. De massa er niet van op de hoogte brengen dat wat zich in Rusland had afgespeeld geen revolutie was maar de staat, de massa niet aantonen dat achter de trillende revolutie de verlammende,​ dodende staat aanwezig was, was in zijn ogen erger dan doen of er niets aan de hand was. In de loop van de zomer van 1921 nam een nieuwe delegatie deel aan het derde congres van de Communistische Internationale en aan het oprichtingscongres van de Rode Vakbewegings Internationale. Onder de gedelegeerden van de CNT bevonden zich jeugdige bekeerlingen van het Russische bolsjewisme als Joaquin Maurin en Andrès Nin, maar ook een koelbloedige Franse anarchist, Gaston Leval. Op gevaar af beschuldigd te worden van ‘onder éen hoedje te spelen met de bourgeoisie’ en ‘hulp aan de contra-revolutie te geven’ hield hij zijn mond niet. De massa er niet van op de hoogte brengen dat wat zich in Rusland had afgespeeld geen revolutie was maar de staat, de massa niet aantonen dat achter de trillende revolutie de verlammende,​ dodende staat aanwezig was, was in zijn ogen erger dan doen of er niets aan de hand was.
  
-In die bewoordingen schreef hij in Le Libertaire van november 1921. Na zijn terugkeer in Spanje achtte hij ‘elke eerlijke loyale samenwerking met de bolsjewiki’ onmogelijk en hij adviseerde de CNT om de toetreding tot de Derde Internationale en zijn zogenaamde vakbonds Internationale te annuleren.+In die bewoordingen schreef hij in //Le Libertaire// van november 1921. Na zijn terugkeer in Spanje achtte hij ‘elke eerlijke loyale samenwerking met de bolsjewiki’ onmogelijk en hij adviseerde de CNT om de toetreding tot de Derde Internationale en zijn zogenaamde vakbonds Internationale te annuleren.
  
 Voorgegaan door Leval besloot Pestaña zijn eerste rapport te publiceren en er een tweede aan toe te voegen, waarin hij de waarheid over het bolsjewisme volledig uit de doeken deed: ‘De doelstellingen van de communistische partij zijn volkomen tegensteld aan die welke in het begin van de revolutie werden verkondigd. De Russische Revolutie en de communistische partij staan wat betreft hun beginselen, de middelen die zij gebruiken en hun uiteindelijke doel lijnrecht tegenover elkaar. (...) Eenmaal alleenbezitter van de macht, heeft de communistische partij verklaard dat wie niet communistisch denkt (lees: communistisch op hun manier) het recht niet heeft om te denken. (...) De communistische partij heeft het Russische proletariaat de heilige rechten ontnomen die het door de revolutie veroverd had.’ Pestaña trok de waarde van de Communistische Internationale in twijfel: als eenvoudige voortzetting van de Russische communistische partij kon zij onmogelijk tegenover het wereldproletariaat de revolutie vertegenwoordigen. Voorgegaan door Leval besloot Pestaña zijn eerste rapport te publiceren en er een tweede aan toe te voegen, waarin hij de waarheid over het bolsjewisme volledig uit de doeken deed: ‘De doelstellingen van de communistische partij zijn volkomen tegensteld aan die welke in het begin van de revolutie werden verkondigd. De Russische Revolutie en de communistische partij staan wat betreft hun beginselen, de middelen die zij gebruiken en hun uiteindelijke doel lijnrecht tegenover elkaar. (...) Eenmaal alleenbezitter van de macht, heeft de communistische partij verklaard dat wie niet communistisch denkt (lees: communistisch op hun manier) het recht niet heeft om te denken. (...) De communistische partij heeft het Russische proletariaat de heilige rechten ontnomen die het door de revolutie veroverd had.’ Pestaña trok de waarde van de Communistische Internationale in twijfel: als eenvoudige voortzetting van de Russische communistische partij kon zij onmogelijk tegenover het wereldproletariaat de revolutie vertegenwoordigen.
Regel 797: Regel 797:
 De Spaanse anarchisten hebben nooit nagelaten om de belangrijkste en zelfs de onbelangrijkste theoretische werken van het internationale anarchisme te vertalen en te publiceren. Zodoende hebben zij voorkomen dat de tradities van het libertair revolutionaire socialisme in het vergeetboek zouden raken of verloren gaan. Augustin Souchy, een Duitse anarcho-syndicalist die zich bij het Spaanse anarchisme aansloot, schreef naar aanleiding daarvan: ‘In het algemeen werden door de groepen en de syndicaten in hun kranten, brochures en boeken onophoudelijk de problemen van de sociale revolutie bediscussieerd.’ De Spaanse anarchisten hebben nooit nagelaten om de belangrijkste en zelfs de onbelangrijkste theoretische werken van het internationale anarchisme te vertalen en te publiceren. Zodoende hebben zij voorkomen dat de tradities van het libertair revolutionaire socialisme in het vergeetboek zouden raken of verloren gaan. Augustin Souchy, een Duitse anarcho-syndicalist die zich bij het Spaanse anarchisme aansloot, schreef naar aanleiding daarvan: ‘In het algemeen werden door de groepen en de syndicaten in hun kranten, brochures en boeken onophoudelijk de problemen van de sociale revolutie bediscussieerd.’
  
-Na de proclamatie van de Spaanse Republiek in 1931 bloeide de literatuur van ‘vooruitziende’ geschriften welig. Peirats geeft een lijst van vijftig titels die volgens hem zeer onvolledig is. Hij onderstreepte dat deze ‘obsessie van revolutionair onderricht’ die een stroom boeken tot gevolg had, veel bijdroeg om de weg naar de revolutie voor het volk vrij te maken. Zo werd de in 1876 door James Guillaume geschreven brochure Gedachten over de organisatie van de maatschappij bij de Spaanse anarchisten bekend via de grote gedeelten die Pierre Besnard eruit overnam in zijn boek De arbeiderssyndicaten en de sociale revolutie dat in 1930 in Parijs verscheen. In 1931 publiceerde Gaston Leval in Argentinië,​ waarheen hij geëmigreerd was, zijn Economische problemen van de Spaanse Revolutie, dat op zijn beurt Diego Abad de Santillan inspireerde tot zijn belangrijke publicatie, waarop nog nader ingegaan zal worden.+Na de proclamatie van de Spaanse Republiek in 1931 bloeide de literatuur van ‘vooruitziende’ geschriften welig. Peirats geeft een lijst van vijftig titels die volgens hem zeer onvolledig is. Hij onderstreepte dat deze ‘obsessie van revolutionair onderricht’ die een stroom boeken tot gevolg had, veel bijdroeg om de weg naar de revolutie voor het volk vrij te maken. Zo werd de in 1876 door James Guillaume geschreven brochure ​//Gedachten over de organisatie van de maatschappij// bij de Spaanse anarchisten bekend via de grote gedeelten die Pierre Besnard eruit overnam in zijn boek //De arbeiderssyndicaten en de sociale revolutie// dat in 1930 in Parijs verscheen. In 1931 publiceerde Gaston Leval in Argentinië,​ waarheen hij geëmigreerd was, zijn //Economische problemen van de Spaanse Revolutie//, dat op zijn beurt Diego Abad de Santillan inspireerde tot zijn belangrijke publicatie, waarop nog nader ingegaan zal worden.
  
 In 1932 publiceerde de dorpsdokter Isaac Puente, die het jaar daarop de leiding nam van een revolutionair comité in Aragon, een nogal naïeve, idealistische schets van het ‘Libertair Communisme’,​ die op 1 mei 1936 door het congres van de CNT in Zaragoza werd overgenomen. In 1932 publiceerde de dorpsdokter Isaac Puente, die het jaar daarop de leiding nam van een revolutionair comité in Aragon, een nogal naïeve, idealistische schets van het ‘Libertair Communisme’,​ die op 1 mei 1936 door het congres van de CNT in Zaragoza werd overgenomen.
Regel 815: Regel 815:
 Toen dit programma op het congres van Zaragoza in mei 1936 door de CNT werd aangenomen, zal wel niemand vermoed hebben dat twee maanden later het uur zou slaan om het in praktijk te brengen. In feite verschilde de socialisatie van bodem en industrie die op de revolutionaire zege van 19 juli 1936 volgde nogal wat van dit idyllische programma. Hoewel het woord commune op bijna elke regel terugkeerde,​ werd ‘collectiviteit’ de naam die men aannam voor socialistische eenheden van productie. Het ging hier niet eenvoudig om het vervangen van het ene woord door het andere De scheppers van het Spaanse zelfbeheer putten hun ideeën meer uit een andere bron. Toen dit programma op het congres van Zaragoza in mei 1936 door de CNT werd aangenomen, zal wel niemand vermoed hebben dat twee maanden later het uur zou slaan om het in praktijk te brengen. In feite verschilde de socialisatie van bodem en industrie die op de revolutionaire zege van 19 juli 1936 volgde nogal wat van dit idyllische programma. Hoewel het woord commune op bijna elke regel terugkeerde,​ werd ‘collectiviteit’ de naam die men aannam voor socialistische eenheden van productie. Het ging hier niet eenvoudig om het vervangen van het ene woord door het andere De scheppers van het Spaanse zelfbeheer putten hun ideeën meer uit een andere bron.
  
-Inderdaad geheel anders geïnspireerd was het ontwerp voor economische opbouw dat Diego Abad de Santillan enkele maanden voor het congres van Zaragoza aanbood in zijn boek: Het economisch instrumentarium van de revolutie.+Inderdaad geheel anders geïnspireerd was het ontwerp voor economische opbouw dat Diego Abad de Santillan enkele maanden voor het congres van Zaragoza aanbood in zijn boek: //Het economisch instrumentarium van de revolutie//.
  
 De Santillan is niet zoals veel van zijn generatiegenoten een min of meer steriele, verstarde epigoon van de grote anarchisten van de 19de eeuw. Hij betreurt het dat de anarchistische literatuur van de laatste 25-30 jaar zich zo weinig heeft bezig gehouden met de concrete problemen van de nieuwste economie en er geen oorspronkelijke uitzichten geboden worden voor de toekomst, terwijl het anarchisme in alle mogelijke talen een overvloed van werken over de conceptie van de vrijheid heeft voortgebracht,​ die dat probleem dan bovendien nog als abstractie behandelen. Vergeleken bij die onverteerbare productie komen de op nationale en internationale congressen van de Eerste Internationale aangeboden rapporten hem buitengewoon briljant voor: daarin vinden we, zegt De Santillan, een heel wat beter begrip voor de economische problemen dan in de daarop volgende perioden. De Santillan is niet zoals veel van zijn generatiegenoten een min of meer steriele, verstarde epigoon van de grote anarchisten van de 19de eeuw. Hij betreurt het dat de anarchistische literatuur van de laatste 25-30 jaar zich zo weinig heeft bezig gehouden met de concrete problemen van de nieuwste economie en er geen oorspronkelijke uitzichten geboden worden voor de toekomst, terwijl het anarchisme in alle mogelijke talen een overvloed van werken over de conceptie van de vrijheid heeft voortgebracht,​ die dat probleem dan bovendien nog als abstractie behandelen. Vergeleken bij die onverteerbare productie komen de op nationale en internationale congressen van de Eerste Internationale aangeboden rapporten hem buitengewoon briljant voor: daarin vinden we, zegt De Santillan, een heel wat beter begrip voor de economische problemen dan in de daarop volgende perioden.
Regel 839: Regel 839:
 Dankzij deze volkswoede was het oorspronkelijk succes van de militaire staatsgreep in 24 uur teniet gedaan. Spontaan zette de sociale revolutie daarna in. Weliswaar op een ongelijkmatige manier wat betreft de provincies en de steden maar nergens met zoveel overtuiging als in Catalonië en vooral in Barcelona. Toen de autoriteiten van de schrik bekomen waren, merkten ze dat ze eenvoudig niet meer bestonden. De staat, de politie, het leger en het bestuur schenen hun recht van bestaan verloren te hebben. De ‘guardia civil’ was verjaagd of ontbonden. De ordediensten werden uitgevoerd door de overwinnende arbeiders. De dringendste taak was de organisatie van de levensmiddelenvoorziening. Comités distribueerden de levensmiddelen op de barricades, die tot kampementen waren omgebouwd. Daarna werden gemeenschapsrestaurants geopend. Wijk- comités begonnen het bestuur te organiseren;​ oorlogscomités het vertrek van de eerste militietroepen naar het front. Het Volkshuis was het echte gemeentehuis geworden. Het was niet meer alleen maar een ‘republikeinse verdediging tegen het fascisme’,​ dit was de revolutie. Een revolutie die niet zoals in Rusland gedwongen was de eerste organen à l’improviste te scheppen. De verkiezing van sovjets was overbodig door de alom aanwezige anarcho-syndicalistische organisaties die overal de basiscomités opleverden. In Catalonië was de CNT met haar zeer bewuste minderheid, de FAI veel machtiger dan de tot schimmen verbleekte autoriteiten. Dankzij deze volkswoede was het oorspronkelijk succes van de militaire staatsgreep in 24 uur teniet gedaan. Spontaan zette de sociale revolutie daarna in. Weliswaar op een ongelijkmatige manier wat betreft de provincies en de steden maar nergens met zoveel overtuiging als in Catalonië en vooral in Barcelona. Toen de autoriteiten van de schrik bekomen waren, merkten ze dat ze eenvoudig niet meer bestonden. De staat, de politie, het leger en het bestuur schenen hun recht van bestaan verloren te hebben. De ‘guardia civil’ was verjaagd of ontbonden. De ordediensten werden uitgevoerd door de overwinnende arbeiders. De dringendste taak was de organisatie van de levensmiddelenvoorziening. Comités distribueerden de levensmiddelen op de barricades, die tot kampementen waren omgebouwd. Daarna werden gemeenschapsrestaurants geopend. Wijk- comités begonnen het bestuur te organiseren;​ oorlogscomités het vertrek van de eerste militietroepen naar het front. Het Volkshuis was het echte gemeentehuis geworden. Het was niet meer alleen maar een ‘republikeinse verdediging tegen het fascisme’,​ dit was de revolutie. Een revolutie die niet zoals in Rusland gedwongen was de eerste organen à l’improviste te scheppen. De verkiezing van sovjets was overbodig door de alom aanwezige anarcho-syndicalistische organisaties die overal de basiscomités opleverden. In Catalonië was de CNT met haar zeer bewuste minderheid, de FAI veel machtiger dan de tot schimmen verbleekte autoriteiten.
  
-In Barcelona weerhield niets de arbeiders ervan de macht die zij de facto al bezaten nu ook de jure over te nemen. Zij deden het echter niet. Sinds tientallen jaren hadden de Spaanse anarchisten de bevolking gewaarschuwd tegen de zwendel van de ‘politiek’ en hen gewezen op de voorrang van de economie, hen afgehouden van een burgerlijk democratische revolutie om ze te betrekken bij de directe actie die moest leiden tot de sociale revolutie. Bij het gloren van de revolutie redeneerden de anarchisten ongeveer als volgt: laat de politici maar doen wat ze willen; wij de a-politieken leggen de hand op de economie. In het artikel De nutteloosheid van de regering dat op 3 september 1936 gepubliceerd werd in het ‘Informatiebulletin van de CNT-FAI’ werd voorgerekend dat de economische onteigening die al aan de gang was, ipso facto zou leiden tot ‘het sterven door verstikking van de burgerlijke staat’.+In Barcelona weerhield niets de arbeiders ervan de macht die zij //de facto// al bezaten nu ook //de jure// over te nemen. Zij deden het echter niet. Sinds tientallen jaren hadden de Spaanse anarchisten de bevolking gewaarschuwd tegen de zwendel van de ‘politiek’ en hen gewezen op de voorrang van de economie, hen afgehouden van een burgerlijk democratische revolutie om ze te betrekken bij de directe actie die moest leiden tot de sociale revolutie. Bij het gloren van de revolutie redeneerden de anarchisten ongeveer als volgt: laat de politici maar doen wat ze willen; wij de a-politieken leggen de hand op de economie. In het artikel ​//De nutteloosheid van de regering// dat op 3 september 1936 gepubliceerd werd in het ‘Informatiebulletin van de CNT-FAI’ werd voorgerekend dat de economische onteigening die al aan de gang was, ipso facto zou leiden tot ‘het sterven door verstikking van de burgerlijke staat’.
  
 === De anarchisten in de regering === === De anarchisten in de regering ===
Regel 847: Regel 847:
 Tenslotte accepteerden de anarchisten ministerportefeuilles in beide regeringen, eerst in de Generaliteit van Catalonië, daarna in de centrale regering in Madrid. De zich in Barcelona bevindende Italiaanse anarchist Camillo Berneri richtte zich op 14 april 1937 in een open brief tot ‘onze kameraad Minister Frederica Montseny’. Hij verweet haar dat zij alleen maar in de regering zat om als uithangbord en gijzelaar te dienen ‘van politici die met de (klasse-) vijand flirten’.[12] Tenslotte accepteerden de anarchisten ministerportefeuilles in beide regeringen, eerst in de Generaliteit van Catalonië, daarna in de centrale regering in Madrid. De zich in Barcelona bevindende Italiaanse anarchist Camillo Berneri richtte zich op 14 april 1937 in een open brief tot ‘onze kameraad Minister Frederica Montseny’. Hij verweet haar dat zij alleen maar in de regering zat om als uithangbord en gijzelaar te dienen ‘van politici die met de (klasse-) vijand flirten’.[12]
  
-In feite was de staat waarin zij zich hadden laten inkapselen een burgerlijke staat gebleven, waarvan de ambtenaren en het politieke personeel niet eens loyaal tegenover de republiek stonden. Wat was de oorzaak van die verloochening?​ De Spaanse revolutie was het proletarische antwoord op een contrarevolutionaire staatsgreep. De noodzaak om met antifascistische militie de horden van Franco te bestrijden gaf de revolutie van het begin af aan het karakter van zelfverdediging,​ een militair karakter. De anarchisten zagen in dat zij, of ze wilden of niet, wel gedwongen waren om tegen de gemeenschappelijke vijand zowel met de andere vakbonden als met de politieke partijen die bereid waren de rebellen de weg te versperren, samen te werken. Naarmate de fascistische krachten meer steun verleenden aan de Frankisten, kreeg de antifascistische strijd steeds meer het karakter van een gewone oorlog, een echte totale oorlog. De libertairen konden daaraan slechts deelnemen door zich meer en meer van hun eigen principes los te maken, zowel op politiek als militair vlak. Zij gingen van de verkeerde opvatting uit dat de overwinning van de revolutie alleen maar mogelijk was wanneer de oorlog eerst gewonnen was, en aan die oorlog, geeft De Santillan toe, ‘offerden ze alles op’. Tevergeefs wees Berneri de prioriteit van de oorlog zonder meer af en hield hij vol dat de nederlaag van Franco alleen bereikt kon worden door een revolutionaire oorlog. Het afremmen van de revolutie was het afstompen van het beste wapen van de republiek: actieve deelname van de massa. Nog erger was het dat de republiek door de blokkade van de westerse democratieën afhankelijk werd van militaire hulp van de Russen tegen de opdringende fascisten. Die militaire hulp werd op twee voorwaarden verstrekt: 1. de communistische partij moest er in de eerste plaats van profiteren en de anarchisten liefst helemaal niet. 2. Stalin wenste in geen geval een overwinning van de sociale revolutie in Spanje, niet alleen omdat die een libertair karakter zou hebben maar omdat het geïnvesteerde Engelse kapitaal onteigend zou worden, hetgeen het voorgenomen verbond met de Engelsen in gevaar zou brengen, een ‘democratisch verbond’ tegen Hitler waaraan de USSR wilde deelnemen. De Spaanse communisten gingen zelfs zover het bestaan van de revolutie te ontkennen: het ging alleen om een legale regering die een militaire muiterij neersloeg. Na de bloedige meidagen van 1937 in Barcelona waar de arbeiders door ordediensten onder Stalinistisch commando werden ontwapend, verboden de anarchisten uit naam van de antifascistische eenheid de arbeiders tot een tegenaanval over te gaan.[13] De lugubere koppigheid waarmee zij zich steeds verder in de fouten van het Volksfront verstrikten,​ tot en met de definitieve nederlaag van de Republiek valt buiten het bestek van dit boek.+In feite was de staat waarin zij zich hadden laten inkapselen een burgerlijke staat gebleven, waarvan de ambtenaren en het politieke personeel niet eens loyaal tegenover de republiek stonden. Wat was de oorzaak van die verloochening?​ De Spaanse revolutie was het proletarische antwoord op een contrarevolutionaire staatsgreep. De noodzaak om met antifascistische militie de horden van Franco te bestrijden gaf de revolutie van het begin af aan het karakter van zelfverdediging,​ een militair karakter. De anarchisten zagen in dat zij, of ze wilden of niet, wel gedwongen waren om tegen de gemeenschappelijke vijand zowel met de andere vakbonden als met de politieke partijen die bereid waren de rebellen de weg te versperren, samen te werken. Naarmate de fascistische krachten meer steun verleenden aan de Frankisten, kreeg de antifascistische strijd steeds meer het karakter van een gewone oorlog, een echte totale oorlog. De libertairen konden daaraan slechts deelnemen door zich meer en meer van hun eigen principes los te maken, zowel op politiek als militair vlak. Zij gingen van de verkeerde opvatting uit dat de overwinning van de revolutie alleen maar mogelijk was wanneer de oorlog eerst gewonnen was, en aan die oorlog, geeft De Santillan toe, ‘offerden ze alles op’. Tevergeefs wees Berneri de prioriteit van de oorlog zonder meer af en hield hij vol dat de nederlaag van Franco alleen bereikt kon worden door een //revolutionaire// oorlog. Het afremmen van de revolutie was het afstompen van het beste wapen van de republiek: actieve deelname van de massa. Nog erger was het dat de republiek door de blokkade van de westerse democratieën afhankelijk werd van militaire hulp van de Russen tegen de opdringende fascisten. Die militaire hulp werd op twee voorwaarden verstrekt: 1. de communistische partij moest er in de eerste plaats van profiteren en de anarchisten liefst helemaal niet. 2. Stalin wenste in geen geval een overwinning van de sociale revolutie in Spanje, niet alleen omdat die een libertair karakter zou hebben maar omdat het geïnvesteerde Engelse kapitaal onteigend zou worden, hetgeen het voorgenomen verbond met de Engelsen in gevaar zou brengen, een ‘democratisch verbond’ tegen Hitler waaraan de USSR wilde deelnemen. De Spaanse communisten gingen zelfs zover het bestaan van de revolutie te ontkennen: het ging alleen om een legale regering die een militaire muiterij neersloeg. Na de bloedige meidagen van 1937 in Barcelona waar de arbeiders door ordediensten onder Stalinistisch commando werden ontwapend, verboden de anarchisten uit naam van de antifascistische eenheid de arbeiders tot een tegenaanval over te gaan.[13] De lugubere koppigheid waarmee zij zich steeds verder in de fouten van het Volksfront verstrikten,​ tot en met de definitieve nederlaag van de Republiek valt buiten het bestek van dit boek.
  
 === Het succes van het zelfbeheer === === Het succes van het zelfbeheer ===
Regel 953: Regel 953:
 Maar de excessen van het regime wekten al spoedig zijn eigen ontkenning op. De gedachte werd geboren dat de verlammende staats- centralisatie afgezwakt moest worden, dat de productie-eenheden een grotere autonomie moesten hebben en dat de arbeiders aangespoord konden worden om beter en harder te werken, wanneer ze inspraak zouden hebben in het beheer van de bedrijven. In een van de door Stalin onderworpen landen werden wat men in medische termen ‘anti-stoffen’ noemt gekweekt. Het Joegoslavië van Tito bevrijdde zich van een zwaar juk dat van het land een soort kolonie had gemaakt. Er werd begonnen de dogma’s waarvan het anti-economische karakter nu aan de dag trad, te herwaarderen. Men ging te rade bij de oude meesters. Het werk van Proudhon werd ontdekt en voorzichtig gelezen en er werd uit zijn anticipatie geput. Tevens werden de te vaak miskende libertaire passages uit het werk van Marx en Lenin ontdekt. Onder andere werd het begrip van de verdwijnende staat opnieuw aangeboord, dat wel niet helemaal verdwenen was uit het politieke jargon maar toch niet meer dan een van elke inhoud ontdane rituele formule was geworden. Maar de excessen van het regime wekten al spoedig zijn eigen ontkenning op. De gedachte werd geboren dat de verlammende staats- centralisatie afgezwakt moest worden, dat de productie-eenheden een grotere autonomie moesten hebben en dat de arbeiders aangespoord konden worden om beter en harder te werken, wanneer ze inspraak zouden hebben in het beheer van de bedrijven. In een van de door Stalin onderworpen landen werden wat men in medische termen ‘anti-stoffen’ noemt gekweekt. Het Joegoslavië van Tito bevrijdde zich van een zwaar juk dat van het land een soort kolonie had gemaakt. Er werd begonnen de dogma’s waarvan het anti-economische karakter nu aan de dag trad, te herwaarderen. Men ging te rade bij de oude meesters. Het werk van Proudhon werd ontdekt en voorzichtig gelezen en er werd uit zijn anticipatie geput. Tevens werden de te vaak miskende libertaire passages uit het werk van Marx en Lenin ontdekt. Onder andere werd het begrip van de verdwijnende staat opnieuw aangeboord, dat wel niet helemaal verdwenen was uit het politieke jargon maar toch niet meer dan een van elke inhoud ontdane rituele formule was geworden.
  
-Door terug te gaan naar de korte periode dat het bolsjewisme identiek was aan proletarische democratie van onderaf, de sovjets, stootte men op het woord dat de leiders van de Oktoberrevolutie hadden uitgesproken en toen weer snel vergeten: zelfbeheer. Ook werd veel aandacht besteed aan de opkomende fabrieksraden die door de revolutionaire besmetting tezelfdertijd ontstaan waren in Duitsland en Italië, en veel recenter in Hongarije, en men vroeg zich af of, zoals de Italiaan Roberto Guiducci schreef in zijn Argumenten, het idee van de raden dat door het stalinisme om duidelijke redenen was verstikt, ‘niet in moderne versie zou kunnen worden hervat’.+Door terug te gaan naar de korte periode dat het bolsjewisme identiek was aan proletarische democratie van onderaf, de sovjets, stootte men op het woord dat de leiders van de Oktoberrevolutie hadden uitgesproken en toen weer snel vergeten: zelfbeheer. Ook werd veel aandacht besteed aan de opkomende fabrieksraden die door de revolutionaire besmetting tezelfdertijd ontstaan waren in Duitsland en Italië, en veel recenter in Hongarije, en men vroeg zich af of, zoals de Italiaan Roberto Guiducci schreef in zijn //Argumenten//, het idee van de raden dat door het stalinisme om duidelijke redenen was verstikt, ‘niet in moderne versie zou kunnen worden hervat’.
  
 Toen het gedekoloniseerde Algerije onafhankelijk werd en de nieuwe bestuurders op de gedachte kwamen om de door de boeren en arbeiders spontaan bezette Europese bezittingen te legaliseren,​ volgden zij het Joegoslavische voorbeeld en namen hun wetgeving op dat gebied over. Toen het gedekoloniseerde Algerije onafhankelijk werd en de nieuwe bestuurders op de gedachte kwamen om de door de boeren en arbeiders spontaan bezette Europese bezittingen te legaliseren,​ volgden zij het Joegoslavische voorbeeld en namen hun wetgeving op dat gebied over.
Regel 993: Regel 993:
 De USSR zelf schijnt ook, voor zover de neiging tot liberalisatie niet geannuleerd wordt door een nieuwe autoritaire terugval, te werken aan herwaardering van de methoden van economisch beheer. Op 15 oktober 1964 leek het of Chroestjow, voor zijn val, begreep, weliswaar laat en voorzichtig,​ dat industriële decentralisatie noodzakelijk was. Begin december 1964 publiceerde de Prawda onder de titel ‘De staat van het hele volk’ een lang artikel waarin men zich beijverde om de structuurveranderingen te definiëren waarin de staatsvorm ‘zogenaamd van het hele volk’ verschilt van die van ‘de dictatuur van het proletariaat’,​ te weten: voortgang van de democratisering,​ deelname van de massa aan het maatschappelijk bestuur via zelfbeheer, herwaardering van de sovjets en syndicaten enz. De USSR zelf schijnt ook, voor zover de neiging tot liberalisatie niet geannuleerd wordt door een nieuwe autoritaire terugval, te werken aan herwaardering van de methoden van economisch beheer. Op 15 oktober 1964 leek het of Chroestjow, voor zijn val, begreep, weliswaar laat en voorzichtig,​ dat industriële decentralisatie noodzakelijk was. Begin december 1964 publiceerde de Prawda onder de titel ‘De staat van het hele volk’ een lang artikel waarin men zich beijverde om de structuurveranderingen te definiëren waarin de staatsvorm ‘zogenaamd van het hele volk’ verschilt van die van ‘de dictatuur van het proletariaat’,​ te weten: voortgang van de democratisering,​ deelname van de massa aan het maatschappelijk bestuur via zelfbeheer, herwaardering van de sovjets en syndicaten enz.
  
-Onder de titel ‘Een kernprobleem:​ de vrijmaking van de economie’ legde Michel Tatu in Le Monde van 16 februari 1965 de ernstige kwalen bloot ‘waaraan de Sovjet-bureaucratische machine lijdt, vooral de economie.’ Het bereikte technische niveau maakt het bureaucratische juk op het zelfbeheer'​ steeds ondraaglijker. Bij de huidige stand van zaken kunnen de bedrijfsleiders geen enkele beslissing nemen op geen enkel gebied zonder verslag uit te brengen aan één en meestal aan zes kantoren. ‘Niemand twijfelt aan het opmerkelijke economische,​ technische en wetenschappelijke succes dat in dertig jaar stalinistische planning geboekt is. Maar het resultaat is kortweg dat deze economie nu een ontwikkelde economie is geworden en dat de oude structuren die tot dat stadium gevoerd hebben, steeds meer aan het licht komen en er steeds slechter aangepast in zichtbaar worden.’ ‘Om een einde te maken aan de verschrikkelijke traagheid die van boven naar beneden de machine beheerst zijn er dus geen detailhervormingen nodig maar een spectaculaire wijziging van geest en methode, een soort nieuwe destalinisatie.’ Nog steeds op voorwaarde, zoals Ernest Mandei in een artikel in //Les Temps Modernes// opmerkte, dat de neiging tot decentralisatie niet ophoudt in het stadium van autonomie van de bedrijfsleiders maar doorstoot tot het echte arbeiderszelfbeheer.+Onder de titel ‘Een kernprobleem:​ de vrijmaking van de economie’ legde Michel Tatu in //Le Monde// van 16 februari 1965 de ernstige kwalen bloot ‘waaraan de Sovjet-bureaucratische machine lijdt, vooral de economie.’ Het bereikte technische niveau maakt het bureaucratische juk op het zelfbeheer'​ steeds ondraaglijker. Bij de huidige stand van zaken kunnen de bedrijfsleiders geen enkele beslissing nemen op geen enkel gebied zonder verslag uit te brengen aan één en meestal aan zes kantoren. ‘Niemand twijfelt aan het opmerkelijke economische,​ technische en wetenschappelijke succes dat in dertig jaar stalinistische planning geboekt is. Maar het resultaat is kortweg dat deze economie nu een ontwikkelde economie is geworden en dat de oude structuren die tot dat stadium gevoerd hebben, steeds meer aan het licht komen en er steeds slechter aangepast in zichtbaar worden.’ ‘Om een einde te maken aan de verschrikkelijke traagheid die van boven naar beneden de machine beheerst zijn er dus geen detailhervormingen nodig maar een spectaculaire wijziging van geest en methode, een soort nieuwe destalinisatie.’ Nog steeds op voorwaarde, zoals Ernest Mandei in een artikel in //Les Temps Modernes// opmerkte, dat de neiging tot decentralisatie niet ophoudt in het stadium van autonomie van de bedrijfsleiders maar doorstoot tot het echte arbeiderszelfbeheer.
  
 Ook Michel Garder voorspelt in een sinds kort verschenen boekje een ‘onvermijdelijke’ revolutie in de USSR. Ondanks zijn duidelijk anti-socialistische gevoelens betwijfelt de auteur, misschien wel tegen zijn zin, of de ‘doodsstrijd’ van het huidige regime kan leiden tot de terugkeer van het privé-kapitalisme. Hij denkt integendeel dat de komende revolutie de oude slogan van 1917 weer zal opnemen: ‘Alle macht aan de sovjets’. Ze zou kunnen steunen op het ontwaakte en weer authentiek geworden syndicalisme. Op de huidige strenge centralisatie zou een meer gedecentraliseerde federatie kunnen volgen. ‘Door een van die paradoxen waar de geschiedenis vol van is, loopt het ten onrechte sovjet genoemde regime de kans uit naam van de sovjets te verdwijnen.’ Ook Michel Garder voorspelt in een sinds kort verschenen boekje een ‘onvermijdelijke’ revolutie in de USSR. Ondanks zijn duidelijk anti-socialistische gevoelens betwijfelt de auteur, misschien wel tegen zijn zin, of de ‘doodsstrijd’ van het huidige regime kan leiden tot de terugkeer van het privé-kapitalisme. Hij denkt integendeel dat de komende revolutie de oude slogan van 1917 weer zal opnemen: ‘Alle macht aan de sovjets’. Ze zou kunnen steunen op het ontwaakte en weer authentiek geworden syndicalisme. Op de huidige strenge centralisatie zou een meer gedecentraliseerde federatie kunnen volgen. ‘Door een van die paradoxen waar de geschiedenis vol van is, loopt het ten onrechte sovjet genoemde regime de kans uit naam van de sovjets te verdwijnen.’
Regel 1019: Regel 1019:
 Afgezien van het speciale geval van deze jonge antisocialen,​ merkte ik op dat onze jeugd als geheel nergens bij hoorde. Haar schijnbaar scepticisme was noch onverschilligheid,​ noch dilettantisme,​ noch minder nihilisme, maar een algemene weigering van de valse waarden van alle ouderen, of dat nu de door de hiërarchie en autoriteit gekwetste burgers betrof of stalinisten,​ nieuwe jezuïeten, gehoorzamend //perinde ac cadaver//. Afgezien van het speciale geval van deze jonge antisocialen,​ merkte ik op dat onze jeugd als geheel nergens bij hoorde. Haar schijnbaar scepticisme was noch onverschilligheid,​ noch dilettantisme,​ noch minder nihilisme, maar een algemene weigering van de valse waarden van alle ouderen, of dat nu de door de hiërarchie en autoriteit gekwetste burgers betrof of stalinisten,​ nieuwe jezuïeten, gehoorzamend //perinde ac cadaver//.
  
-Begin 1958 tijdens een debat over de jeugd voor de Franse radio meende ik te kunnen verklaren: ‘Het socialisme leeft nog altijd in de harten van de jongeren, maar om aantrekkelijk voor hen te kunnen zijn, moet het breken met de tragische dwalingen van het stalinisme, het moet in zijn libertaire vorm herkend worden.’+Begin 1958 tijdens een debat over de jeugd voor de Franse radio meende ik te kunnen verklaren: ‘Het socialisme leeft nog altijd in de harten van de jongeren, maar om aantrekkelijk voor hen te kunnen zijn, moet het breken met de tragische dwalingen van het stalinisme, het moet in zijn //libertaire vorm// herkend worden.’
  
-Het jaar daarop publiceerde ik een bundel essays onder de titel De jeugd van het libertaire socialisme,​[17] die ik liet voorafgaan door de volgende opdracht aan de jeugd:+Het jaar daarop publiceerde ik een bundel essays onder de titel //De jeugd van het libertaire socialisme//,[17] die ik liet voorafgaan door de volgende opdracht aan de jeugd:
  
-Het is aan jou, jeugd van vandaag, dat ik deze essays opdraag. Ik weet dat je je afwendt van ideologieën en -ismen, dat het tekortschieten van de ouderen je ten slotte ijdel heeft gemaakt. Ik weet dat je een koppig wantrouwen koestert (en helaas hoe gerechtvaardigd) ten aanzien van alles wat met ‘politiek* te maken heeft. Ik weet dat je de grote mannen die in de 19de eeuw over de maatschappelijke problemen nadachten ouwe sokken vindt. Ik weet dat het ‘socialisme’,​ zo dikwijls verraden en zo schaamteloos onteerd door hen die er zich op beroepen, je gerechtvaardigde twijfel opwekt.+//Het is aan jou, jeugd van vandaag, dat ik deze essays opdraag. Ik weet dat je je afwendt van ideologieën en -ismen, dat het tekortschieten van de ouderen je ten slotte ijdel heeft gemaakt. Ik weet dat je een koppig wantrouwen koestert (en helaas hoe gerechtvaardigd) ten aanzien van alles wat met ‘politiek* te maken heeft. Ik weet dat je de grote mannen die in de 19de eeuw over de maatschappelijke problemen nadachten ouwe sokken vindt. Ik weet dat het ‘socialisme’,​ zo dikwijls verraden en zo schaamteloos onteerd door hen die er zich op beroepen, je gerechtvaardigde twijfel opwekt.
  
 Uit jullie antwoorden op de enquête over de //Nouvelle Vague// was niet af te leiden dat: ‘een socialistische toekomst niet wenselijk is vanwege die absolute onderworpenheid van het individu aan een politieke idee, de Staaf. Uit jullie antwoorden op de enquête over de //Nouvelle Vague// was niet af te leiden dat: ‘een socialistische toekomst niet wenselijk is vanwege die absolute onderworpenheid van het individu aan een politieke idee, de Staaf.
Regel 1031: Regel 1031:
 Anders gezegd, je zou het socialisme wensen als het authentiek zou zijn. De meesten van jullie hebben een zeer sterk gevoel voor sociaal onrecht en in jullie gelederen zijn er velen die ervan overtuigd zijn dat 'het kapitalisme veroordeeld is’. Anders gezegd, je zou het socialisme wensen als het authentiek zou zijn. De meesten van jullie hebben een zeer sterk gevoel voor sociaal onrecht en in jullie gelederen zijn er velen die ervan overtuigd zijn dat 'het kapitalisme veroordeeld is’.
  
-Aan de andere kant hang je hartstochtelijk aan de vrijheid en één van jullie woordvoerders schreef dat 'de Franse jeugd steeds anarchistischer wordt.[18]+Aan de andere kant hang je hartstochtelijk aan de vrijheid en één van jullie woordvoerders schreef dat 'de Franse jeugd steeds anarchistischer wordt.
  
-Zoals monsieur ​Jourdain1 ​proza maakte, ben jij libertair socialist zonder het te weten. Vergeleken met het jacobijnse, autoritaire,​ totalitaire socialisme, met zijn bankroete ouderwetse denkbeelden,​ wordt het libertaire socialisme gekenmerkt door jeugdigheid. Niet alleen omdat het het geheim van de toekomst is, het enige mogelijke vervangingsmiddel zowel rationeel als menselijk voor een economisch stelsel dat historisch veroordeeld is, maar ook omdat het beantwoordt aan de diepere hoewel nog verwarde aspiraties van de hedendaagse jeugd, zonder wiens deelneming en instemming het zinloos is te doen alsof men de wereld kan hervormen.+Zoals monsieur ​Jourdain[18] ​proza maakte, ben jij libertair socialist zonder het te weten. Vergeleken met het jacobijnse, autoritaire,​ totalitaire socialisme, met zijn bankroete ouderwetse denkbeelden,​ wordt het libertaire socialisme gekenmerkt door jeugdigheid. Niet alleen omdat het het geheim van de toekomst is, het enige mogelijke vervangingsmiddel zowel rationeel als menselijk voor een economisch stelsel dat historisch veroordeeld is, maar ook omdat het beantwoordt aan de diepere hoewel nog verwarde aspiraties van de hedendaagse jeugd, zonder wiens deelneming en instemming het zinloos is te doen alsof men de wereld kan hervormen.
  
-‘Ik denk,’ schrijft een van die jongeren, 'dat ik nog bij mijn leven de beschaving zal zien ineenstorten.’ Ik ben zo bescheiden te hopen dat ik lang genoeg zal leven om samen met jou getuige en speler te zijn bij die reusachtige bezemzwaai, Jeugd. En moge het proces van het valse socialisme, wat het onderwerp van deze bundel zal zijn, je een paar werktuigen in de hand geven waarmee jij, met een enthousiasme waarin voor scepticisme geen plaats meer is, een meer rechtvaardige en vrijere maatschappij zal opbouwen.+‘Ik denk,’ schrijft een van die jongeren, 'dat ik nog bij mijn leven de beschaving zal zien ineenstorten.’ Ik ben zo bescheiden te hopen dat ik lang genoeg zal leven om samen met jou getuige en speler te zijn bij die reusachtige bezemzwaai, Jeugd. En moge het proces van het valse socialisme, wat het onderwerp van deze bundel zal zijn, je een paar werktuigen in de hand geven waarmee jij, met een enthousiasme waarin voor scepticisme geen plaats meer is, een meer rechtvaardige en vrijere maatschappij zal opbouwen.//
  
 De revolutie van mei 1968 in Frankrijk heeft deze verwachting ruimschoots bevestigd. In feite was het een reusachtige bezemzwaai. Uitgevoerd door de jeugd, niet alleen de studerende jeugd maar samen met de arbeidersjeugd op grond van generatiesolidariteit en gemeenschappelijke vervreemding van de gevestigde orde. Zowel op de universiteiten als in de fabrieken en in de vakbonden is de dictatuur van de volwassenen die de machtsposities bekleden, of het nu leraren, bazen of bonzen waren, in twijfel getrokken of beter: fundamenteel aangetast. En die onverwachte explosie, als een donderslag aan heldere hemel, besmettelijk en verwoestend,​ was in hoge mate libertair socialistisch. De revolutie van mei 1968 in Frankrijk heeft deze verwachting ruimschoots bevestigd. In feite was het een reusachtige bezemzwaai. Uitgevoerd door de jeugd, niet alleen de studerende jeugd maar samen met de arbeidersjeugd op grond van generatiesolidariteit en gemeenschappelijke vervreemding van de gevestigde orde. Zowel op de universiteiten als in de fabrieken en in de vakbonden is de dictatuur van de volwassenen die de machtsposities bekleden, of het nu leraren, bazen of bonzen waren, in twijfel getrokken of beter: fundamenteel aangetast. En die onverwachte explosie, als een donderslag aan heldere hemel, besmettelijk en verwoestend,​ was in hoge mate libertair socialistisch.
  
-Deze revolutie vond haar oorsprong in de kritiek, niet alleen op de burgerlijke maatschappij maar ook op het na-stalinistische communisme, een kritiek die van jaar tot jaar sterker werd in de universitaire wereld. Zij werd in het bijzonder gevoed door de oorlogsverklaring van de kleine groep ‘situationisten’,​ vervat in de Misère in de studentenwereld. Zij inspireerde zich op de studentenrebellie in verschillende landen van de wereld, in het bijzonder Duitsland.+Deze revolutie vond haar oorsprong in de kritiek, niet alleen op de burgerlijke maatschappij maar ook op het na-stalinistische communisme, een kritiek die van jaar tot jaar sterker werd in de universitaire wereld. Zij werd in het bijzonder gevoed door de oorlogsverklaring van de kleine groep ‘situationisten’,​ vervat in de //Misère in de studentenwereld//. Zij inspireerde zich op de studentenrebellie in verschillende landen van de wereld, in het bijzonder Duitsland.
  
 De activisten kozen als wapens de directe actie, de weloverwogen illegaliteit,​ de bezetting van de voor hun werk noodzakelijke gebouwen. Zij hebben niet geaarzeld om tegenover het geweld van de onderdrukkers het revolutionaire geweld te plaatsen. Zij hebben alles ter discussie gesteld, alle aanvaarde voorstellingen,​ alle bestaande structuren. Zij hebben de professorale monoloog zowel als de alleenheerschappij van de werkgevers verworpen. Zij hebben een einde gemaakt aan het rijk van de ster, aan de ijdele roem van het persoonlijke merkteken. Zelf wilden zij anoniem en collectief zijn. In een paar weken tijd hebben ze de bliksemsnelle leerschool van de directe democratie doorgemaakt,​ van de duizend-stemmige dialoog, van de communicatie van allen met allen. Zij hebben gulzig gedronken uit de kruik van de vrijheid. In talloze zittingen en forums van allerlei aard zag ieder zich het recht toegekend om zich volledig uit te spreken. Op de openbare pleinen, veranderd in een amfitheater want het verkeer was er stilgelegd en de deelnemers zaten op straat, is de strategie van het straatgevecht dat te verwachten was langdurig, breeduit en open besproken. Op het plein, in de gangen en op alle verdiepingen van de Sorbonne, een revolutionaire bijenkorf waar iedereen binnen kon gaan, hebben alle stromingen van de revolutie zonder uitzondering hun stands neergezet waarin zij hun propagandamateriaal en hun geschriften tentoonstelden. De activisten kozen als wapens de directe actie, de weloverwogen illegaliteit,​ de bezetting van de voor hun werk noodzakelijke gebouwen. Zij hebben niet geaarzeld om tegenover het geweld van de onderdrukkers het revolutionaire geweld te plaatsen. Zij hebben alles ter discussie gesteld, alle aanvaarde voorstellingen,​ alle bestaande structuren. Zij hebben de professorale monoloog zowel als de alleenheerschappij van de werkgevers verworpen. Zij hebben een einde gemaakt aan het rijk van de ster, aan de ijdele roem van het persoonlijke merkteken. Zelf wilden zij anoniem en collectief zijn. In een paar weken tijd hebben ze de bliksemsnelle leerschool van de directe democratie doorgemaakt,​ van de duizend-stemmige dialoog, van de communicatie van allen met allen. Zij hebben gulzig gedronken uit de kruik van de vrijheid. In talloze zittingen en forums van allerlei aard zag ieder zich het recht toegekend om zich volledig uit te spreken. Op de openbare pleinen, veranderd in een amfitheater want het verkeer was er stilgelegd en de deelnemers zaten op straat, is de strategie van het straatgevecht dat te verwachten was langdurig, breeduit en open besproken. Op het plein, in de gangen en op alle verdiepingen van de Sorbonne, een revolutionaire bijenkorf waar iedereen binnen kon gaan, hebben alle stromingen van de revolutie zonder uitzondering hun stands neergezet waarin zij hun propagandamateriaal en hun geschriften tentoonstelden.
Regel 1047: Regel 1047:
 Iedere autoriteit werd vervloekt of nog erger, bespottelijk gemaakt. De mythe van de door de voorzienigheid gezonden grijsaard in het Elysée is minder door serieuze toespraken ondermijnd dan door cartoons en satires in elkaar gestampt: //le chienlit c’est lui// (de carnavalsgek dat is hij). De parlementaire woordenmolen werd ontkracht door het dodelijke wapen van de onverschilligheid:​ een van de lange studentenoptochten door Parijs passeerde op een dag het Palais Bourbon zonder dat ook maar iemand zich verwaardigde het bestaan ervan op te merken. Iedere autoriteit werd vervloekt of nog erger, bespottelijk gemaakt. De mythe van de door de voorzienigheid gezonden grijsaard in het Elysée is minder door serieuze toespraken ondermijnd dan door cartoons en satires in elkaar gestampt: //le chienlit c’est lui// (de carnavalsgek dat is hij). De parlementaire woordenmolen werd ontkracht door het dodelijke wapen van de onverschilligheid:​ een van de lange studentenoptochten door Parijs passeerde op een dag het Palais Bourbon zonder dat ook maar iemand zich verwaardigde het bestaan ervan op te merken.
  
-Een magisch woord weergalmde gedurende die glorieuze weken van mei 1968 zowel in de faculteiten als in de fabrieken. Het was het onderwerp van talloze debatten, verzoeken om uitleg, het zich opnieuw herinneren van historische voorbeelden,​ van minutieuze hartstochtelijke onderzoekingen van eigentijdse soortgelijke ervaringen: zelfbestuur. In het bijzonder is er gebruik gemaakt van het voorbeeld van de Spaanse collectivisaties van 1936. Arbeiders kwamen ’s avonds naar de Sorbonne om zich op de hoogte te stellen van deze nieuwe oplossing van het sociale probleem. Wanneer ze weer in de werkplaats terug waren, werden er discussies over begonnen rondom de tot stilstand gebrachte machines. Het is waar dat de revolutie van mei 1968 het zelfbestuur niet in praktijk heeft gebracht. Men is blijven stilstaan op de drempel of liever op het uiterste randje. Maar het zelfbestuur heeft zich in het bewustzijn genesteld en zal daar vroeger of later uit tevoorschijn komen.+Een magisch woord weergalmde gedurende die glorieuze weken van mei 1968 zowel in de faculteiten als in de fabrieken. Het was het onderwerp van talloze debatten, verzoeken om uitleg, het zich opnieuw herinneren van historische voorbeelden,​ van minutieuze hartstochtelijke onderzoekingen van eigentijdse soortgelijke ervaringen: ​//zelfbestuur//. In het bijzonder is er gebruik gemaakt van het voorbeeld van de Spaanse collectivisaties van 1936. Arbeiders kwamen ’s avonds naar de Sorbonne om zich op de hoogte te stellen van deze nieuwe oplossing van het sociale probleem. Wanneer ze weer in de werkplaats terug waren, werden er discussies over begonnen rondom de tot stilstand gebrachte machines. Het is waar dat de revolutie van mei 1968 het zelfbestuur niet in praktijk heeft gebracht. Men is blijven stilstaan op de drempel of liever op het uiterste randje. Maar het zelfbestuur heeft zich in het bewustzijn genesteld en zal daar vroeger of later uit tevoorschijn komen.
  
 En ten slotte heeft die in wezen zo door en door libertaire revolutie het geluk gehad een woordvoerder te vinden: een jonge anarchist, de joodse Duits-Franse 23-jarige Daniël Cohn-Bendit is er tegelijkertijd de ontsteker en, na zijn uitwijzing uit Frankrijk, het levend symbool van geworden. Dany is geen anarchistische theoreticus,​ en wanneer het gaat om de ideeën wint zijn broer Gaby, leraar aan het lyceum Saint-Nazaire,​ het waarschijnlijk van hem zowel in rijpheid als* in kennis. Maar Dany heeft veel meer in zijn mars dan boekenwijsheid. Hij is door en door uit het libertaire hout gesneden. Hij heeft zich ontpopt als een geboren agitator, een volkstribuun van zeldzame kracht, direct, realistisch,​ concreet, provocerend,​ die zich zonder demagogie en ongekunsteld laat gelden. Bovendien weigert hij als echte libertair om voor leider te spelen en hij wil een strijder met de anderen blijven. Nadat hij de aanstichter en de ziel van de eerste studentenopstand in Frankrijk, die van de faculteit in Nanterre, was geweest, heeft hij, en zeker zonder voorbedachte rade, er toe bijgedragen om de reusachtige opschudding te ontketenen die het land heeft opgeschrikt. De burgers vergeven het hem niet en de stalinisten die hij voor smeerlappen heeft uitgemaakt nog minder. Maar ze zouden allebei ongelijk hebben wanneer ze dachten dat ze zich van hem verlost hadden. Afwezig of aanwezig, want de ‘bezetenen’ zijn onderling verwisselbaar,​ hij zit ze nog steeds op de hielen. En ten slotte heeft die in wezen zo door en door libertaire revolutie het geluk gehad een woordvoerder te vinden: een jonge anarchist, de joodse Duits-Franse 23-jarige Daniël Cohn-Bendit is er tegelijkertijd de ontsteker en, na zijn uitwijzing uit Frankrijk, het levend symbool van geworden. Dany is geen anarchistische theoreticus,​ en wanneer het gaat om de ideeën wint zijn broer Gaby, leraar aan het lyceum Saint-Nazaire,​ het waarschijnlijk van hem zowel in rijpheid als* in kennis. Maar Dany heeft veel meer in zijn mars dan boekenwijsheid. Hij is door en door uit het libertaire hout gesneden. Hij heeft zich ontpopt als een geboren agitator, een volkstribuun van zeldzame kracht, direct, realistisch,​ concreet, provocerend,​ die zich zonder demagogie en ongekunsteld laat gelden. Bovendien weigert hij als echte libertair om voor leider te spelen en hij wil een strijder met de anderen blijven. Nadat hij de aanstichter en de ziel van de eerste studentenopstand in Frankrijk, die van de faculteit in Nanterre, was geweest, heeft hij, en zeker zonder voorbedachte rade, er toe bijgedragen om de reusachtige opschudding te ontketenen die het land heeft opgeschrikt. De burgers vergeven het hem niet en de stalinisten die hij voor smeerlappen heeft uitgemaakt nog minder. Maar ze zouden allebei ongelijk hebben wanneer ze dachten dat ze zich van hem verlost hadden. Afwezig of aanwezig, want de ‘bezetenen’ zijn onderling verwisselbaar,​ hij zit ze nog steeds op de hielen.
namespace/het_anarchisme_guerin.txt · Laatst gewijzigd: 05/06/22 19:23 door defiance