De Mexicaanse Revolutie (Spaans: revolución mexicana), ook wel de 'Revolutie van 1910' (revolución de 1910) genaamd, was een revolutie in Mexico welke in 1910 begon met de opstand tegen het bewind van Porfirio Díaz. Deze opstand werd gekenmerkt door verschillende socialistische, anarchistische en liberale bewegingen en leiders en zou het ijkpunt worden voor de moderne geschiedenis van Mexico.

Het Mexico van 1910 was een land waar de opkomende arbeidersklasse steeds radicalere vormen van organisatie aannamen en zich in steeds grotere mate begon te verzetten tegen de uitbuiting waarmee zij werden geconfronteerd. Daarnaast was de inheemse bevolking nog altijd in verzet tegen 300 jaar van kolonisatie, welke door Spanje was begonnen. Ondertussen probeerde de bourgeoisie diens macht te bestendigen en verzette zich tegen de instituties van de oude regimes en de katholieke kerk.

Het regime van Porfiro Díaz vertegenwoordigde de interessen van een kleine groep van zeer rijke agrarische bezitters en diende daarnaast de belangen van buitenlands kapitaal, waaronder dat van de Verenigde Staten. Díaz ervoer langzaam maar zeker meer en meer verzet van verschillende liberale bourgeois elementen die via een nationale revolutie een burgerlijke democratie wilde installeren. Een eerste initiatief hiertoe werd genomen door Francisco Madero en Venustiano Carranza. Madero was een gematigde rijke landbezetter en Carranza representeerde een groep van landeigenaren in het noorden van Mexico die werden uitgesloten door het regime van Díaz. Daarnaast was er nog de beweging van de Magón-broers Ricardo en Enrique Flores Magón, welke zich steeds meer richting het anarchisme ontwikkelden. Een beweging die min of meer door de Magónistas werd geïnspireerd was tevens de landarbeidersbeweging rond Emiliano Zapata in het zuiden van Mexico en van Pancho Villa in het noorden.

→ Lees verder...