Eco-anarchisme (eco, afkorting van ecologisch), ook wel groen-anarchisme, is een politieke filosofie en anarchistische stroming welke een nadruk legt op de relatie tussen de mens en natuur en mileu. Eco-anarchimse gaat in haar kritiek vaak voorbij de kritiek op intermensenlijke relaties, en breidt deze uit tot de relatie tussen de mens en alle niet-menselijke wezens en de natuur in haar geheel.[1] Hierbij staat een ecologisch duurzame anarchistische samenleving centraal waarbij vaak naast menselijke bevrijding ook dierenbevrijding een rol speelt.

Belangrijke vroege invloeden voor deze stroming waren Henry David Thoreau, Leo Tolstoj en Élisée Reclus. In de late 19de eeuw ontstond er een anarcho-naturisme binnen individualistische kringen in Frankrijk, Spanje, Portugal en Cuba.[2] Veel van deze kringen hielden zich ook bezig met vegetarisme en nudisme. Belangrijke hedendaagse stromingen zijn onder andere anarcho-primitivisme, dat een kritiek levert op technologie en pleit voor een 'ongeciviliseerde' vorm van samenleven; groen-syndicalisme, een stroming binnen het anarcho-syndicalisme welke plet voor een ecologisch duurzame economie met arbeiderszelfbestuur; veganistisch-anarchisme, welke stelt dat menselijke bevrijding en dieren bevrijding onvermijdelijk met elkaar verbonden zijn; en sociale ecologie, waarin gesteld wordt dat de overheersing van de natuur door de mens voort komt uit de overheersing van de ene mens over de andere.

Eco-anarchisten ontlenen vaak inspiratie aan andere bronnen. Enkele voorbeelden zijn socialisme, communistisch anarchisme, individualistisch anarchisme, feminisme, inheemse volkeren en natuurreligies.

• [1] Corin Bruce, Green Anarchism: Towards the Abolition of Hierarchy
• [2] Jose Maria Rosello, El naturismo libertario en la península Ibérica (1890-1939)

• Onder andere de Engelstalige en Duitstalige Wikipedia-bijdrage