Amédée Dunois (16 december 1878 – maart 1945) was een advocaat, journalist en politiek activist uit Frankrijk. In de beginjaren van zijn politieke carrière begaf hij zich in syndicalistische en anarchistische kringen, later zou hij zich tot het communisme richten. Dunois werd in 1945 door de Nazi's vermoord in concentratiekamp Bergen-Belsen.

Hij werd als Amédée Catanné in Moulins-Engilbert, in Frankrijk op 16 december geboren en kwam uit een rijke familie. Hij was een goede student en had een literaire gave en grote interesse voor cultuur. Door deze interesse kwam hij al snel tot het humanisme. In 1899 behaalde hij zijn doctoraat in de rechten.

Hij zou zijn naam veranderen in Amédée Dunois en als journalist beginnen voor de krant Les Temps Nouveaux (Nieuwe tijden) van Jean Grave, waar hij van 1906 tot 1907 zou werken. Daarna werkte hij van 1908 tot 1912 voor La Bataille Syndicaliste ((De syndicalistische strijd). Van 24 tot 31 augustus woonde hij het Internationale Anarchistische Congres in Amsterdam bij. Hij was daar samen met Pierre Monatte, Benoît Broutchoux, René de Marmande, Henri Beylie en anderen aanwezig vanuit Frankrijk. In 1908 sloot hij zich aan bij de Fédération Anarchiste de Seine et Seine-et-Oise.

In 1911 werd Dunois politiek redacteur voor de krant L'humanité, een dagblad dat verbonden was aan de Franse Communistische Partij. In 1918 werd hij voorzitter van de krant. Tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) was hij een actief lid in de minderheidsbeweging die zich keerde tegen de Union Sacrée, de politieke 'vrede' tussen de linkse beweging en de Franse overheid waarmee o.a. werd toegezegd in naam van het nationaal belang geen stakingen te voeren etc. Syndicalisten, anarchisten en communisten die trouw bleven aan het internationalisme wezen dit vredesverdrag af.

Dunois zou zich aansluiten bij de Communistische Partij en daar onderdeel worden van het Centrale Comité. Hiervoor werd hij in 1921 door de nationalistische regering gearresteerd.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog zette Dunois ondergrond zijn activiteiten voor en was hij actief voor de Socialistische Partij in het bezette Frankrijk. Hij schreef bijv. voor de clandestiene krant Le Populaire. In 1943 had hij de kans om naar Algiers (Algerije) te vluchten, maar hij naar Parijs te gaan. Daar werd hij meermaals opgepakt door de Gestapo. Op 17 januari 1943 werd hij nogmaals gearresteerd en uiteindelijk door de Nazi's naar concentratiekamp Oranienburg in Duitsland gedeporteerd.

Vanuit Oranienburg werd hij naar concentratiekamp Bergen-Belsen doorgevoerd, waar hij in maart 1945 werd vermoord. Postuum kreeg hij het Légion d'honneur toebedeeld voor zijn verzet tegen de bezetting.