Door Alfredo Bonanno

• Oorspronkelijke titel: Astensionismo
• Verschenen: 1985
• Bron: Astensionismo in Anarchismo nr. 46, april 1985, pag. 2 (Vert. “Verkiezingen: veranderen om hetzelfde te blijven”); Abstantion, The Anarchist Library
• Vertaling: uit het Engels

We zijn altijd tegen verkiezingen geweest. In elke vorm en in elke natuur. Politieke, lokale, gebiedsgebonden verkiezingen; vakbondsverkiezingen, schoolverkiezingen, enz.

Deelnemen aan verkiezingen betekent dat je “delegeert”, namelijk dat je je overlevert aan andere mensen. De meeste mensen worden gemanipuleerd door ideologische programma's en gemakkelijke woorden. Anarchisten hebben zich nog nooit met deze misvatting beziggehouden.

Degenen die deelnemen aan de macht worden zelf de macht. Omdat er geen optimaal beheer van de macht is. Er is beter en slechter beheer, maar vanuit de dieptes van een dictatuur naar het (schijnbaar) gouden oppervlak van een tolerante democratie, eindigen de uitgebuitenen altijd met gehoorzaamheid, het brengen van offers en het accepteren van het klassensysteem in de hoop dat hun heersers hen enige tegemoetkomingen zullen doen.

Vanuit elk politiek perspectief, onder welke kleur of programma dan ook, worden de uitgebuitenen gedwongen op hun knieën te gaan, om ja te zeggen. Om deze toestand te ondermijnen moeten we het perspectief veranderen. Ik heb het niet over een andere keuze, maar over een ander perspectief. We hebben geen nieuwe programma's, andere mannen of partijen nodig; wat we nodig hebben is dat mensen, de uitgebuitenen, de arbeiders, de werklozen, vrouwen, studenten - kortom, de grote meerderheid van de mensen - besluiten om de zaken met betrekking tot hun toekomst in eigen hand te nemen. Het komt erop neer dat we delegatie moeten weigeren en directe actie moeten ondernemen. Dat zijn natuurlijk alleen maar mooie woorden, die overigens door anarchisten bij elke verkiezing worden herhaald. Niet stemmen is niet genoeg. Dat klopt. De traditionele onthouding, zelfs de anarchistische, zelfs de absolute en constante onthouding, is niet genoeg. Het is een platonisch instrument dat alleen in bepaalde historische momenten, wanneer we geconfronteerd worden met de extreme tegenstellingen van het kapitaal en de staat, een concentratie van antagonistische krachten kan veroorzaken. Anders, wanneer de situatie min of meer stabiel is en de macht regelmatig politieke en administratieve aanpassingen doorvoert, creëert onthouding van stemming alleen maar een ideaal verschil van mening.

We moeten een stap vooruit zetten. We hebben het hier al vaak over gehad, maar ik realiseer me dat dit een heel moeilijk gesprek is. Veel kameraden zijn van mening dat het probleem van de onthouding losstaat van het continue proces van het herstellen van de instemming, dat in een democratische orde gebruikelijk is. Neem bijvoorbeeld de opiniecampagnes, de gebruikelijke posters, de gebruikelijke flyers die opduiken en dan verdwijnen telkens als de macht het einde van zijn termijn bereikt.

Ik denk dat we een paar punten ter bestudering kunnen samenvatten om een meer coherente en vooral efficiëntere aanpak van de onthouding te ontwikkelen:

1. Verschillende overlegniveaus: politiek, administratief, industrieel, educatief, zones, medisch, etc…
2. Volharding in het onthouden van stemming, ongeacht de verkiezingsdatum.
3. Een concept voor alternatieve interventies. Dat wil zeggen, een massale actie om alternatieve oplossingen op lokale basis voor te stellen door druk van buitenaf, in elke raadgevende realiteit.
4. Het opzetten van onthoudingsstructuren in zones op basis van autonome strijdtonelen, zelfbeheer en het principe van de permanente strijd.
5. Kenmerken van deze (massa)structuren.
6. Relatie tussen deze zonale onthoudingsstructuren en de specifieke anarchistische beweging.
7. Uitwerking van informatie over perifere gebieden, de steden, regio's of buurten.
8. Globalisering van de interventie in elk aspect van de werkelijkheid (militarisering van het grondgebied, het gevangeniswezen, kernenergie, ecologie, essentiële diensten, gezondheidszorg, bezetting, productieve keuzes, cultuur, enz.)

Aan de persoon die deze woorden leest, gelieve ons niet meer mogelijkheden en minder intelligentie toe te schrijven dan we hebben. De onze is slechts een onderzoeksvoorstel. We zijn ons er terdege van bewust dat we voorlopig niet verder kunnen gaan, maar we denken dat het nuttig is om met betrekking tot de stilstand van de traditionele onthouding op zijn minst een stap voorwaarts voor te stellen.