Anarcho-pacifisme, ook wel anarchistisch pacifisme of pacifistisch anarchisme, is een stroming binnen het anarchisme welke geweld verwerpt als middel in de strijd voor sociale verandering, de afschaffing van kapitalisme en de staat.

Hoewel uiteindelijk alle anarchistische stromingen in feite een gelijkwaardige en egalitaire samenleving nastreven, en daarmee de afschaffing van de structurele uitbuiting van het kapitalisme en het structurele geweld van de staat, is geweld altijd een belangrijk discussiepunt geweest. Voor veel anarchisten is het duidelijk dat de staat en kapitalisten hun macht met geweld zullen verdedigen en dat er daarom een vorm van tegengeweld nodig is, op zijn minst ter zelfverdediging. Het anarcho-pacifisme wijst echter, in tegenstelling tot de meeste andere stromingen, geweld in al haar vormen af en pleit voor lijdzaam verzet, blokkade en onttrekking (sabotage). Anarcho-pacifisme heeft dan ook vaak een sterke verbinding religieus anarchisme.

Pacifistisch anarchisme ontwikkelde zich vooral in Nederland, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten. In Nederland hangt dit samen met de vrij grote religieus-anarchistische en antimilitaristische bewegingen. Henry David Thoreau en Leo Tolstoj zijn vroege denkers in deze denkstroming. Later zouden de ideeën van Mahatma Gandhi veel invloed krijgen hoewel deze vaak vrij selectief aangehaald wordt.

• Errico Malatesta - Anarchie en geweld
• Leo Tolstoj - Gij zult niet doden